Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Oh!This Christmas feeling.


Πότε χάσαμε το κουράγιο να αφηνόμαστε χωρίς αναστολές σ' αυτό που θέλουμε; Ψάχνω να βρω το δικό μου point of no return και δυσκολεύομαι. Ήταν μάλλον τότε που έδινα και δεν έπαιρνα. Ήταν μάλλον τότε που είδα πως δεν εκτιμήθηκα όπως έπρεπε. Ήταν μάλλον τότε που μια πόρτα μ' έκλεισε απ' έξω. Κάπου εκεί μάλλον έχασα τη διάθεση να αφήνω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο. Να τον χαρίζω, να τον παραχωρώ στις διαθέσεις του άλλου χωρίς να με νοιάζει τι θα προκύψει. Είναι καιρός τώρα που το αποτέλεσμα με νοιάζει, το σκέφτομαι πριν μιλήσω. Γιατί να πω αυτά που με κάνεις να νιώθω όταν κινδυνεύω αύριο να τα μαζεύω από το πάτωμα;
Μη μου πεις γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα αυτές τις μέρες. Αυτές οι μέρες δεν έχουν για μένα τίποτα ξεχωριστό, ίσα ίσα μάλιστα είναι λίγο χειρότερες από τις υπόλοιπες. Υποτίθεται ότι είναι μέρες αγάπης, αλλά εμένα οι άνθρωποί μου είναι μακριά. Υποτίθεται ότι είναι μέρες οικογενειακές, αλλά έχω από καιρό πάψει να πιστεύω στην οικογένεια. Άρα τι μένει; Το κινητό ανά χείρας ως γέφυρα με τον έξω κόσμο και μια ταινία δίπλα στο τζάκι. Και Χριστούγεννα είναι, θα περάσουν...


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

To Give Or Not To Give.

     Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν την απίστευτη ικανότητα να σε γεμίζουν από πάνω ως κάτω ψέματα. Τόσα ψέματα που μπορείς να χορτάσεις για μια ζωή. Το μοναδικό τους ταλέντο έγκειται στο ότι, εκείνη τη στιγμή που σου λένε τα τέρατα, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Σε πείθουν με ένα μοναδικό τρόπο ότι μόλις σου σέρβιραν τη μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου, οπότε η εμπιστοσύνη έρχεται φυσικά. Παρόλο που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι ο λύκος κι αν εγέρασε..., σε κάνουν να πιστέψεις πως έχουν αλλάξει, είναι πια καλύτεροι άνθρωποι. Έχουν καταλάβει τα λάθη τους, μετάνιωσαν για τον τρόπο που σου φέρθηκαν στο παρελθόν και, μάντεψε!, σ' αγαπάνε κιόλας. Μετά από πολύ ψάξιμο, γιατί σαν άτομα έχουν βάθος, συνειδητοποίησαν πως τα λάθη του παρελθόντος τους στοιχειώνουν, τα πλήρωσαν και δεν έχουν σκοπό να τα επαναλάβουν. Βέβαια, η εξομόλογηση συνοδεύεται από έναν συγκαταβατικό τόνο στη φώνη και ένα στυλάκι του τύπου "έλα, μη μου τα χτυπάς, σου είπα πως τα πράγματα έχουν αλλάξει". Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι, "μήπως τον έχω παρεξηγήσει και δεν είναι τελικά ένα χοντρόπετσο μοσχάρι;" και καταλήγεις να νιώθεις και τύψεις που τον αμφισβητείς. Γιατί, ακούς, αλήθεια ακούς, στον τρόπο που μιλάει πως θέλει να επανορθώσει. Και λες να του δώσεις το πάτημα να διορθώσει επιτέλους, γιατί άνθρωπος είσαι και θέλεις να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, να πεις ότι το παιδί προσπαθεί, να νιώσεις λίγο βασίλισσα από τις προσπάθειές του να εξιλεωθεί. Είναι λίγο τραβάτε με κι ας κλαίω η υπόθεση βέβαια.
     Έλα όμως που το παιδί ωραία μας τα είπε, ωραία μας καρφώθηκαν στο μυαλό σενάρια επιστημονικής φαντασίας, μετά έδωσε μια μούτζα και γύρισε την πλάτη. Και μένω εγώ, να κοιτάζω σαν χαμένη και να προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία και το μυαλό ενός ανθρώπου που, αν δεν έλεγε όσα είπε, θα απουσίαζε από την καθημερινότητά μου! Θα έρθω λοιπόν να ρωτήσω, τι στο διάολο θέλει αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μου; Σε τι αποσκοπούσε όλη αυτή η εκ βαθέων εξομολόγηση; Να φύγει επιτέλους το βάρος από τους ώμους του; Δεν είμαι εξομολόγος. Ούτε καλός σαμαρείτης. Δεν θέλω να σηκώσω πάνω μου το συναισθηματικό βάρος κανενός. Κι όμως, το κάνω και το έχω κάνει και θα συνεχίσω να το κάνω. Αλλά, έχω την απαίτηση να το σέβονται και να το βλέπουν σαν ένδειξη της καλής θέλησής μου κι όχι σαν κάτι που είμαι υποχρεωμένη να κάνω. Θέλω να έχω πίστη στους ανθρώπους, ότι αλλάζουν, ότι συναισθάνονται τα προβλήματα που έχουν και τα λάθη που κάνουν, ότι έχουν τέλος πάντων την ανάγκη να επανορθώσουν στ' αλήθεια για όσα έγιναν, όμως έρχονται κάτι τέτοιοι τύποι και μου χαλάνε τη φαντασίωση. Είναι σαν να παίρνεις από ένα παιδάκι το γλειφιτζούρι του, μόλις είχε προλάβει να γλείψει μια φορά. Και ήρθες εσύ και του διέλυσες στιγμιαία τον κόσμο του. Δεν έχεις το δικαίωμα, είναι πολύ απλό.



     Κι επειδή είμαι κι εγώ άτομο με μεγάλο βάθος, όπως τα παραπάνω εννοείται, με απασχολεί και το κατά κάποιο τρόπο συναφές ερώτημα: ποια είναι εκείνη η συμπαντική βλακεία που έχει πέσει μέσα στο κεφάλι μου και με κάνει να μην μπορώ να δώσω προτεραιότητα στα άτομα που πραγματικά δείχνουν να έχουν αλλάξει; Ίσως φταίει το σύνδρομο του σωτήρα που με κυριεύει μερικές φορές: θέλω να κάνω τους ανθρώπους καλύτερους, είτε αυτό σημαίνει να μάθουν να πετάνε τα πλαστικά μπουκάλια στους μπλε κάδους ανακύκλωσης, είτε να μάθουν να μην πετάνε την ψυχή των άλλων στα σκουπίδια. Να δουν πως κάποιος τους αγαπάει για το λίγο τους και να παλέψουν να το κάνουν πολύ. Δύσκολος δρόμος, σχεδόν απάτητος.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Συνάντηση.

Τρεις μέρες μετά την προαναφερθείσα συνομιλία, επίμαχη θα την έλεγα, κατά την οποία εκφράστηκε ένα κάποιο ενδιαφέρον αδιευκρινίστου φύσεως προς το παρόν (έτσι, για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα), ήρθε! Στην πόλη μου, περαστικός λέει, για μια υποχρέωση. Αφού πέρασα από σαράντα κύματα (δεν ήξερα αν ήθελα έτσι ξαφνικά να τον δω, χωρίς να έχει προηγηθεί ποτέ ανάλογη συνάντησή μας), δώσαμε ραντεβού σ' ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Πήγα, κάθησα και τον περίμενα. Άργησε ψάχνοντας παρκάρισμα και ενώ ήμουν σχετικά ψύχραιμη, μόλις τον είδα άρχισα να τρέμω σαν το ψάρι. Παγωμένα χέρια, παγωμένο χαμόγελο. Φαντάζομαι πως το κατάλαβε. Εκείνος ήταν κουρασμένος απ' ο,τι είπε και κρύωνε. Μιλούσαμε, χαμογελούσε συχνά, υπήρχαν και στιγμές αμήχανης παύσης. Μετά από καμιά ώρα, έπρεπε να φύγει, πλήρωσε και σηκωθήκαμε. Περπατήσαμε μαζί μέχρι την πλατεία κι όταν ήταν η στιγμή να αποχαιρετιστούμε, μ' έπιασε από το μπράτσο και με φίλησε στο μάγουλο. Κι έφυγε.
Έμεινα στη θέση μου ακίνητη να το συνειδητοποιώ. Το έκανε βιαστικά, σαν να μην ήξερε αν έπρεπε, αν θα το δεχόμουν. Ξέρω πως δεν σήμαινε τίποτα, αλλά σήμαινε και κάτι. Η εικόνα του την αμέσως προηγούμενη στιγμή, μου έχει μείνει στο μυαλό σαν φωτογραφία: το φως μιας λάμπας έπεφτε στο πρόσωπό του κι έκανε τα μάτια του να μοιάζουν διάφανα. Ήταν πιο γλυκός, πιο ανθρώπινος, από οποιαδήποτε άλλη φορά τον έχω δει στη ζωή μου. Αλλά και πάλι δεν υπάρχει εξήγηση, ερμηνεία, δεν ξέρω τι σκεφτόταν όσο καθόταν απέναντί μου, τι σκέφτηκε όταν περπάτησε μόνος του προς το αυτοκίνητο. Δεν έχω τα περιθώρια να του μιλήσω, να τον ρωτήσω. Και πάλι περιμένω τη συνέχεια.

~~~
"Μου φάνηκαν χρόνια μα ήταν μια στιγμή
Πετώ το τσιγάρο, τελευταίο πλάνο
Θεε μου είχες μια λάμψη μαγική"

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Definition of unexpected: coming without warning; unforeseen.

     Θέλω μέρες να γράψω πολλά, αλλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω, τι να πρωτοπιάσω! Λοιπόν, το ανέλπιστο...
     Τα μάτια-μου-θάλασσες, ο άνθρωπος-απωθημένο της ανάρτησης American Beauty, εκδηλώθηκε! Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι ότι τόσα χρόνια που σκέφτομαι τα σενάρια και τις πιθανότητες, έφτανα σε μερικές φάσεις να πιστεύω ότι όλα είναι στο μυαλό μου. Και επιτέλους, αποδεικνύεται πως δεν είναι έτσι! Τον συνάντησα στο γραφείο του μετά από περίπου ένα χρόνο και με κάποιο τρόπο, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Ίσως έφταιγε το ότι δεν μας συνδέει πια καμία τυπική σχέση. Δεν ξέρω τι έγινε. Πάντως το ενδιαφέρον εκδηλώνεται, είναι υπαρκτό. Κι αν από τη μία χάρηκα, από την άλλη τρόμαξα. Θέλει να με συναντήσει σύντομα, μα μου είναι βαρύ και ξαφνικό να το διαχειριστώ όλο αυτό. Τόσα χρόνια περίμενα ένα βλέμμα που θα δηλώνει κάτι παραπάνω, ενώ τον τελευταίο καιρό είχα σταματήσει να ελπίζω. Περνούσα απλά να τον χαιρετήσω, να του μιλήσω για λίγο και να φύγω. Το έκανα για να συντηρήσω με κάποιο τρόπο αυτό που υπήρχε στο μυαλό μου. Υπάρχουν ηθικά διλήμματα, δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Μα υπάρχει και επιθυμία χρόνων, ένα απωθημένο που πρέπει να βγει από μέσα μου. Φοβάμαι και ταυτόχρονα νιώθω μια συγκίνηση πρωτόγνωρη.
     Ίδωμεν!

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Οι 7 Πληγές.


Έχω δει μέρες τώρα εκείνη την πρόσκληση από την Bourou-bouli8ra για το παιχνιδάκι με τις επτά αλήθειες και το έχω στο μυαλό μου και όλο κάποια προσθέτω και μετά αφαιρώ μια άλλη και καταλήγω να τις ξεχνάω. Ήρθε όμως ή ώρα να τις πω.

1. Η μεγαλύτερη αλήθεια, που την ξέρουν όσοι με ξέρουν στοιχειωδώς, είναι ότι φοβάμαι τα σκυλιά και γενικά με τα ζώα δεν έχω πολλά πολλά. Κάτι πρέπει να έχει γίνει, κάτι που μάλλον δεν θυμάμαι, και καταγράφηκαν στο υποσυνείδητό μου σαν εχθρικά στοιχεία. Θα το βρω, πού θα μου πάει... Ως τότε, θα αλλάζω πεζοδρόμιο.

2. Είμαι αντιδραστική και ξεροκέφαλη, αλλά μέσα μου σκέφτομαι πολύ. Προβληματίζομαι και αλλάζω, μα οι άλλοι, αυτοί που με έκαναν να προβληματιστώ και να αλλάξω, δεν θα το μάθουν ποτέ. Αν το μάθουν, θα ανοίξω μια τρύπα να μπω μέσα.

3. Ενθουσιάζομαι/ερωτεύομαι/καψουρεύομαι/θέλω να παντρευτώ πάντα τους ωραίους, ψηλούς και κουλ τύπους που γνωρίζω τυχαία και ξαφνικά και απρόσμενα, αλλά καταλήγω πάντα με τους "άλλους". Αδιευκρίνιστες αιτίες.

4. Οι άνθρωποι που μου λείπουν πιο πολύ στα εύκολα και στα δύσκολα, τα καθημερινά, είναι η Ξανθιά, το Κονέλι και η Νεφέλη. Τελεία.

5. Θέλω να ταξιδέψω πολύ και να γνωρίσω όλο τον κόσμο, γιατί τρελαίνομαι όταν μένω για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος, η φυγή είναι γραμμένη με μεγάλα φωτεινά γράμματα στο DNA μου.

6. Ας με κοροιδεύουν όσο θέλουν, εγώ συνεχίζω να θεωρώ την κατασκήνωσή μου δεύτερο σπίτι μου, κι ας λείπω τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό γιατί όσοι γνώρισα εκει μέσα είναι οικογένεια. Καιρό μετά.

7. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Σε γκόμενους, σε φίλες που θυμήθηκαν ό,τι είχαν ξεχάσει όσο ζούσαν τον απόλυτο έρωτα. Ή τουλάχιστον, ας μείνω στις 2 ευκαιρίες/άτομο. Όχι άλλες.

Θέλω να μάθω και για εσας, για όποιον με διαβάζει, θέλω να δω αλήθειες από όλους! Καλημέρα!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Eternal Ramblings of a Confused Mind.

Κι όλο κάτι θέλω να γράψω, να πω για τις μέρες που πέρασα σ' εκείνη την πόλη που κοντεύω πια ν' αγαπήσω. Κι όλο κάτι γίνεται και αλλάζει η διάθεσή μου και μετά σκέφτομαι όσα έγιναν και χάνομαι. Δεν έχω πάλι ξεκάθαρη εικόνα, μου έρχεται μόνο ένα συναίσθημα ευχάριστο πολύ, νιώθω κάπως και σταματάω. Και μετά θέλω να μη σκέφτομαι για να μην ενθουσιαστώ και μετά γκρεμοτσακιστώ και δεν μπορώ γιατί η φύση μου είναι τέτοια. Και θέλω να συγκεντρώσω το μυαλό μου και δεν μπορώ γιατί όταν το φεγγάρι πέφτει από εκείνη τη γωνία σ' ένα πρόσωπο με μαγεύει και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Γιατί όταν η πραγματικότητα ξεπερνά τις προσδοκίες μου, τρυπώνει στην κάθε μέρα μου και τη γεμίζει και την παρασύρει. Και σκέφτομαι πώς να φύγω, τώρα πια που έχω προορισμό, και τι θα γίνει αν και τι θα γίνει αν δεν. Και ξέρω ότι έτσι θα περάσουν πολλές μέρες ακόμα...

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Εμένα οι φίλες μου είναι ροζ πουλιά.

 Ανεξάρτητα από τους άντρες που κατά καιρούς μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, εδώ και μερικά χρόνια, υπάρχουν τρεις γυναίκες που είναι σταθερές αξίες. Μαζί τους δεν τσακώνομαι, παρά μόνο για βλακείες,  και ως τώρα δεν έχει τεθεί θέμα χωρισμού. Αλφαβητικά, λοιπόν, για να μην υπάρξουν προστριβές...
 Έχουμε την Α. Η μεγαλύτερη της παρέας, είναι γνωστό τίβο, ξέρει απ' έξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Είναι η μόνη που σηκώνει πάντα αμέσως το τηλέφωνο, αφού πάντα περιμένει κλήση από κάποιον άλλο. Όμως πάντα σου μιλάει, είναι πρόθυμη να ακούσει οποιαδήποτε χαζή ιστορία, αν και σπάνια μιλάει για τον εαυτό της. Ήταν τις πιο πολλές φορές το ταίρι μου στις φοιτητικές εργασίες. Πελάγωνε όταν δεν μπορούσαμε να βρούμε τη σωστή λέξη και θύμωνε όταν της έλεγα ότι πληκτρολογεί αργά. Όταν έχει κέφια, είναι αστεία, αλλά συνήθως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Θυμώνει όταν δεν περνάει το δικό της κι όταν χάνει στο επιτραπέζιο, καμιά φορά δεν της περνάει εύκολα, αλλά αν της το φέρεις στην πλάκα, πάντα έχει αποτέλεσμα.
 Μετά έχουμε τη Γ. Το πιο αποπροσανατολισμένο πλάσμα που έχω γνωρίσει, μ' έπαιρνε συχνά τηλέφωνο για να μου δώσει το στίγμα της και να πάρει οδηγίες για το πώς θα πάει εκεί που θέλει, αφού δεν ήξερε καν που βρίσκεται. Είναι συχνά στον κόσμο της, βάζω στοίχημα ότι το κάνει όντως επειδή δεν της αρέσει ο δικός μας. Έχει επίσης διατυπώσει τις πιο κουφές απορίες που θα μπορούσε άνθρωπος. Αγχωτική, με απότομες αλλαγές διάθεσης, σε σημείο που να απορείς τι στο καλό έχεις κάνει και σταμάτησε να σου μιλάει τα τελευταία πέντε λεπτά (τίποτα-αρχίζει πάλι να σου μιλάει σε δυο τρία). Παλιά ζούσε ψηλά, σ' ένα όμορφο μαλακό ροζ σύννεφο, αλλά μετά έπεσε οπότε τον τελευταίο καιρό μας κάνει την ορθολογιστική και τη ρεαλίστρια.
 Και τέλος έχουμε τη Χ. Εκνευριστικά κοινωνική και χαρούμενη όταν γνωρίζει καινούρια άτομα, επιρρεπής στις βλακείες που της προτείνω να κάνει, αφού ξέρει ότι είμαι κι εγώ επιρρεπής στις δικές της. Υπερβολική, με την έννοια του πληθωρική, ενθουσιώδης κι επίσης πολύ αγχωτική κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν έστω και λίγο. Διηγείται τις ιστορίες της με τόσες λεπτομέρειες, που είναι σαν να έχεις live εικόνα -εκεί αποσκοπεί. Αυτό το κορίτσι λοιπόν ενθουσιάζεται εύκολα και μας στεναχωριέται συχνά, ψάχνει κάτι να βρει, αλλά τελικά άνθρακες ο θησαυρός και να' μαστε όλες μαζί σ' ένα μπαλκόνι με τούρτα, γαλλικό καφέ και τσιγάρα. 
 Θα ήμασταν δηλαδή αν μπορούσαμε. Αλλά δεν μπορούμε και είναι ό,τι χειρότερο φέρνει μαζί του ο χειμώνας. Αυτή τη μοναξιά -της κορυφής, όπως μου είπε κάποιος- δεν τη θέλω. Προτιμώ να έχω παρέα και ας είμαι και λίγο πιο χαμηλά, δεν τρέχει τίποτα. Μόνη μου δεν μπορώ να αντέξω αυτά που έρχονται και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω κιόλας. Είναι καλύτερα να ανεβαίνεις την πλαγιά και να είσαι σίγουρη ότι θα έχεις ένα χέρι να πιαστείς αν στραβοπατήσεις. Γιατί αν είσαι μόνη, το πιο πιθανό είναι ότι θα κατρακυλήσεις πίσω εκεί που ξεκίνησες.
<3

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Γεια σου.

Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Για μένα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αναγκάζομαι να αφήσω πίσω. Ένα κομμάτι που χάνεται και αφήνει το παζλ αιωνίως λειψό. Είναι οι αναμνήσεις που μπαίνουν στο κουτάκι με την ετικέτα 'παρελθόν'. Είναι οι στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω και δεν θα επαναληφθούν.
Ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, γιατί ο συμπαίκτης δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Και δεν είναι τόσο ότι κάτι , κάποιος, θα λείπει από τη ζωή σου. Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να χωνέψεις πως κάτι τελείωσε. Πως πρέπει να προχωρήσεις, να ξεχάσεις, να σηκώσεις το κεφάλι, να γιατρευτείς. Να γνωρίσεις τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου και θα την κάνει άνω κάτω. Θα τη συγκλονίσει και θα κάνει κάθε στιγμή να μετράει. Και μετά, μια ωραία μέρα θα φύγει κι αυτός ή θα πρέπει να τον αφήσεις εσύ. Και θα τα κάνεις όλα από την αρχή. Θα πονέσεις και θα αφήσεις πάλι κάτι πίσω. Και μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα δεις πως δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν στην αρχή του παιχνιδιού. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα είναι διαφορετικό.
Έτσι είναι το παιχνίδι. Δύσκολο, περίπλοκο, αέναο, συναρπαστικό.

~Δεν είναι η απουσία σου μονάχα που πληγώνει, είναι κι η πίκρα που πονά για ό,τι τελειώνει.~

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Chest of Memories.

Ψάχνοντας σ' ένα μπαούλο, βρήκα στον πάτο έναν φάκελο γεμάτα γράμματα. Ήταν από τότε που οι συμμαθήτριες και κολλητές μου φίλες κι εγώ αποφασίσαμε να ανταλλάσσουμε γράμματα, λέγοντας η μία στην άλλη όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε στο σχολείο και το φροντιστήριο. Είχα ξεχάσει πως είχα κάπου φυλαγμένα αυτά τα γράμματα και ακόμα περισσότερο, είχα ξεχάσει όσα έγραφαν. Εκεί μέσα βρήκα ονόματα ανθρώπων που πέρασαν βιαστικά από τις ζωές μας. Θυμήθηκα καταστάσεις που τότε τις θεωρούσαμε πολύ σημαντικές και τώρα μοιάζουν αστείες. Συγκινήθηκα με τα λόγια αγάπης που εκφράζονταν όλες και τις υποσχέσεις παντοτινής φιλίας που δίναμε. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε τα χρόνια που πέρασαν και αυτή η φιλία χάλασε. Δεν ξέρω αν σήμερα, 5 χρόνια μετά, είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι κατά βάθος και μπορούμε να αναπληρώσουμε κάπως το χαμένο χρόνο. Θα το ήθελα νομίζω, γιατί είναι αλήθεια πως ζήσαμε πράγματα. Οι πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, οι πρώτες κοπάνες, οι σχολικές εκδρομές, η πλευρά της τάξης που ήταν όλη δική μας, ακόμα και οι τσακωμοί για τις πιο μεγάλες βλακείες. Το φροντιστήριο, οι σχολικοί χοροί, η αγωνία των Πανελλαδικών και μετά... κενό. Μετά τις έχασα. Είναι σαν να μην έχω καμία εικόνα τους μετά τις εξετάσεις. Και μάλλον είναι κρίμα. Φταίω εγώ, φταίνε εκείνες, δεν έχω ιδέα. Θέλω μόνο να τις δω και να είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.


EDIT: Τις είδα. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να τις ξαναδώ. Αποκήρυξαν με λίγα λόγια και συνοπτικές διαδικασίες αυτό που ήταν, αυτό που ήμασταν, αυτά που περάσαμε. Φάνηκε να πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο από τον υπόλοιπο κόσμο, με μια απίστευτη διάθεση σνομπισμού και ξιπασμού. Μια ακόμη εμπειρία λοιπόν... ;)

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Oh! Those summer nights!

Δεν έχεις ούτε μια φωτογραφία. Μετά βίας θυμάσαι τα μάτια, πολύ αχνά ένα χαμόγελο. Έχει μείνει πολύ ζωντανή μονάχα η αίσθηση ενός αγγίγματος, μια ανεπαίσθητη μυρωδιά βανίλιας. Στην ουσία, είναι ένα όνειρο, κάτι που δεν είναι καν σίγουρο πως υπήρξε. Εκείνη τη μικρή στιγμή, οι αισθήσεις πήραν φωτιά, σαν να ήθελαν να καταγράψουν, να αποτυπώσουν τα πάντα. Και τώρα είναι όλα ένα κουβάρι. Ο αέρας που φυσούσε το ξημέρωμα, λέξεις ψιθυριστά στο αυτί, μια θολή εικόνα ενός προσώπου πολύ κοντά στο δικό σου, μια σφιχτή αγκαλιά και μετά εκείνο το γνώριμο κενό των στιγμών που σκέφτεσαι πως κάπως έτσι θα μπορούσες να πεθάνεις πλήρης. Αυτή η υπερβολή της στιγμής μοιάζει τόσο ρεαλιστική την ώρα που τη βιώνεις. Είναι λες και κάτι μέσα σου σε διαβεβαιώνει πως δεν θα ξαναζήσεις άλλες στιγμές ευτυχίας, πως από ‘δω και στο εξής η καταδίκη σου είναι να αναπολείς χωρίς να μπορείς να αναβιώσεις αυτό που συμβαίνει τώρα. Γι’ αυτό πρέπει να το ζήσεις ως το τέρμα, να πεθάνεις και ν’ αναστηθείς για χάρη του. Να το εξυψώσεις και να το απομυθοποιήσεις, να ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο και να το αφήσεις να σε πάει. Κι αν είναι καταστροφή, ας είναι. Κι αν είναι μεγαλείο, ας είναι πάλι. Τι άλλο έχεις να κάνεις στη σύντομη ζωή σου από το να ρουφάς κάθε τι που σου προσφέρει; Πώς θα περνάς τους χειμώνες σου χωρίς να αναπολείς τα καλοκαίρια σου; Πώς να εκτιμήσεις κάτι, αν δεν έχεις μέτρο σύγκρισης.
(Ήταν μοναδικό κι έτσι δε συγκρίνεται με τίποτα. Υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου και θα υπάρχει μέχρι να πέσει, υποφέρω αν δεν φέρω στα ανθρώπινα μέτρα μου αυτό που μόνη μου θεοποίησα. Και όταν το κάνω, αρχίζω πάλι απ’ την αρχή.)


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

My Life & The Madness.

Είναι ένα κορίτσι στο μπαρ. Πίνει σφηνάκια και μιλάει με το αγόρι δίπλα της. Εκείνος πίνει τη μπύρα του και της μιλάει για τη ζωή του, είναι χαλαρός και άνετος. Τη θέλει και το δείχνει. Πηγαίνουν μια βόλτα, κάθονται στο μόλο και γράφουν τις πρώτες γραμμές της πιο όμορφης ιστορίας του καλοκαιριού. Περπατάνε χέρι χέρι, της δείχνει τους αστερισμούς, βλέπουν μαζί την ανατολή κι έπειτα την πάει σπίτι. Την άλλη μέρα φεύγει, αλλά είναι γεμάτη. Τον μυρίζει πάνω της, σκέφτεται το πρόσωπό του και τον ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας του. Είναι μία από τις νύχτες του καλοκαιριού που δεν θα ξεχάσει.
Πολλά ναυτικά μίλια πιο πέρα, μέρες μετά, ένα κορίτσι περπατάει στο λιμάνι και καπνίζει. Το μυαλό της είναι μουδιασμένο, προσπαθεί να χωνέψει την απογοήτευση. Να καταλάβει τι έχει γίνει. Να δει πώς θα προχωρήσει. Βουρκώνει και σκέφτεται  πόσο λάθος ήταν όλα από την αρχή. Πόσο άδικοι είναι οι άνθρωποι, πόσο άδικη η ζωή. Την ανευθυνότητα, την επιπολαιότητα, τη βλακεία. Σκέψεις που τρέχουν, δάκρυα που τρέχουν, πόδια που μένουν καρφωμένα στο πάτωμα. Δεν μπορεί να μπει στο καράβι και να εξαφανιστεί κι ας είναι το μόνο που θέλει. Δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη κι ας είναι το μόνο που μένει να γίνει.
Πόσο διαφορετικά όλα, πόσο ίδιο το κορίτσι. Πόση τρέλα κουβαλάει και προσφέρει απλόχερα η ζωή.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

F*cked up.

Κι είναι εκείνη η ρημάδα η στιγμή που καταλαβαίνω πως ο άλλος κάτι φοβάται από μένα, με υπολογίζει και με μετράει λίγο παραπάνω, εξαρτάται από τις δικές μου αντιδράσεις, που με παραλύει. Τρομάζω και μου κόβονται τα πόδια. Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να απογοητεύσω τον άλλο, δεν πρέπει, δεν πρέπει. Και από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα το κάνω. Θα κάνω πίσω, ο ενθουσιασμός μου θα εξατμιστεί. Θα σταματήσω να μη σκέφτομαι. 

~Έπρεπε να με έχουν αφήσει ευτυχισμένη στην άγνοιά μου.~

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Μαζί.*

Ούτε μια ρυτίδα σου θα γράφει τ’ όνομά μου
Ούτε σε μια αγρύπνια σου εμένα θα σκεφτείς
Αν μ’ έβλεπες σ’ αυτή την κατρακύλα
Παρ’ όλη την ξεφτίλα θα ήθελα να ’ρθεις

Ούτε που θυμάσαι τη μάρκα που καπνίζω
Κι ας μην ξεχωρίζω εσένα απ’ το Θεό
Αν ήξερες πόσο πονάει η ζήλια
Θα έτρεχες με χίλια για λίγο να σε δω…

Μαζί
Αλλιώς το είχα συνηθίσει
Μ’ εσένα είχα σκηνοθετήσει
Όλη μου τη ζωή
Μαζί
Όταν σε είχα συναντήσει
Είχε η καρδιά αλλαξοπιστήσει
Και ήθελε μαζί

Λέω στον καθρέφτη μου πως είμαι ένας καημένος
Που περιμένει άδικα κι αυτός τι να μου πει
Το μέγεθος σε κάθε προδοσία
Σημαίνει στην ουσία πόσο έχεις φιληθεί



*by Κώστας Μακεδόνας (http://www.youtube.com/watch?v=ZJE7zJpCPfQ)

...πεθαίνοντας να ζω...

Όταν ήμουν παιδί, έβλεπα μια κοπέλα σε μια τηλεοπτική σειρά που δεν μπορούσε να κλάψει. Και μου φαινόταν αδιανόητο, μέχρι και μερικά χρόνια πριν, να μην μπορείς να εκφράσεις την απόγνωσή σου, τη θλίψη και την απογοήτευσή σου με το κλάμα. Έκλαιγα πάντα εύκολα, μέχρι που πριν μερικούς μήνες, αυτό σταμάτησε. Μου είναι πολύ δύσκολο πια να βουρκώσω έστω, ό,τι κι αν συμβαίνει νιώθω μόνο ένα πόνο στο στήθος και το μυαλό μου μαυρίζει. Οι σκέψεις με πονάνε αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω, να ξεσπάσω. 
Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα με γυρίζει στα παλιά και με πλημμυρίζει το άδικο και ένα άλλο περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να εξηγήσω και ξαφνικά κλαίω. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να το καταλάβω, απλά το αφήνω όλο αυτό να βγει προς τα έξω. Και αναρωτιέμαι τι θέλεις για να νιώσεις πλήρης. Τι θέλεις να ακούσεις, να κάνω, να γίνει για να σταματήσεις να πηγαινοέρχεσαι. Αν ξέρεις τι εσωτερική πάλη συμβαίνει μέσα μου, πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις αυτά που σκέφτεσαι. Και είναι όλα ενδοιασμοί, φόβοι. Θέλω να μάθω αν έχεις ιδέα όλων αυτών που μου προκαλείς, τα συναισθήματα. Απόψε, χωρίς να ξέρω το γιατί, είμαι πάλι 18 χρονών. Είμαι πάλι σπίτι μακρυά σου και αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι. Προσπαθώ να μαντέψω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και παρακαλάω να απαντήσεις. Να εξηγήσεις, να μην παρεξηγείς και να μιλήσεις. Να καταλάβεις χωρίς λόγια και να αποδεχτείς τη μέτρια κατάσταση που υπάρχει αναγκαστικά. Τα αδιέξοδα και τη δικαιολογημένη αναποφασιστικότητα. Να γυρίσεις το χρόνο πίσω, αν μπορείς... Ή έστω να εξαφανιστείς. Διάλεξε.


Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

(NOT) BUILT TO RESIST.



Let It Go.
Πήρε κάπου το μάτι μου ένα γκάλοπ του στυλ, «Πόσοι από σας έχετε μείνει σε μια σχέση παραπάνω απ΄ όσο θέλατε γιατί δεν βρίσκατε τον τρόπο να φύγετε;». Σχεδόν αυτόματα σκέφτηκα πως οι άνθρωποι, αντίθετα με αυτό που τελικά συμβαίνει, θα έπρεπε πραγματικά να ξέρουν πότε πρέπει να φεύγουν. Να φεύγουν από μια σχέση αμφιλεγόμενη, από ένα γάμο προβληματικό, από μια φιλία που κάπου έχει σκαλώσει. Δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα μια κατάσταση ή ένας άνθρωπος με τον οποίο ανακάλυψες ότι δεν ταιριάζεις ή ότι απλά σε φθείρει. Δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε να βγάζουμε από τη ζωή μας ό,τι περισσεύει. Έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις  πως ό,τι κι αν κάνεις, η σχέση –ερωτική, φιλική κτλ- δεν σώζεται. Δεν θα αναστηθεί από τις στάχτες της ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη καλή θέληση και των δύο πλευρών. Δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά το ίδιο, δεν θα δεις ποτέ ξανά πυροτεχνήματα να πετάγονται γύρω σου. Στο κάτω κάτω, μερικά πράγματα, αλήθεια δεν είναι φτιαγμένα για να κρατούν πολύ. Δες το.  Φύγε, κλείσε την πόρτα. Θα νιώσεις καλύτερα.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Beautiful People.

Και στο λέω... μου λείπουν! Οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι μακριά μου. Και κοιτάζω φωτογραφίες και μου λείπουν κι άλλο! Βλέπω πεσμένα μάτια πάνω από άδεια μπουκαλάκια τσίπουρο (εμείς εκεί είχαμε 25αράκια) και χαμόγελα με τα παγωτίνια. Αγκαλιές και τσιγάρα σ' ένα παγκάκι κοντά στη θάλασσα. Φωτογραφίες πάνω σε δέντρα, μ' ένα τσαντάκι να καλύπτει την τρύπια φόρμα. Πόζες  με κόκκινες γόβες και βελούδινα φορέματα το βράδυ μιας συνηθισμένης Τετάρτης, ακροβατικά και γκριμάτσες στην καλύτερη γιορτή των ερωτευμένων που πέρασα ποτέ μου. Η μαγική μέρα στη ρεγκάτα και η μανικιουρίστα της Σκιάθου, καβάλα σε μια άγκυρα. Απόκριες στην καφετέρια που δεν έφαγα ποτέ πάστα φούρνου, πάρτι-έκπληξη και λουκούλλεια γεύματα στης Νεφέλης. Το τέλος μιας εποχής, ντυμένο με σατέν φορέματα και όρκους. Κλείνω τις φωτογραφίες και θυμάμαι κι άλλα. Γιαγιάδες να φωνάζουν για λίγη ησυχία τα ξημερώματα, καρέκλες να πέφτουν στο πάτωμα, μεταμεσονύχτια τηλέφωνα και τούρτες-παγωτό που φαγώθηκαν με κουτάλι σούπας από το κουτί. Τσακωμοί πάνω από ένα επιτραπέζιο, κρέπες και μια παιδική χαρά το ξημέρωμα. Και συνθηματικά-άνθρωποι:ο γιούγκι, το μαύρο κούτσουρο, το λευκό κούτσουρο, ο χαμαιλέων, η γκεσταπίτισα, το αρκουδάκι, ο ντάμπο, ο παππούλης. Όπως είπα και πριν, είναι οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι. Και είναι μακριά μου.
Σας θέλω μέχρι τότε δίπλα μου για να με τραβήξετε οπωσδήποτε σε τέτοια πόζα.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

bored.dot.com

Είναι στιγμές που λέω πως βαρέθηκα τους ανθρώπους Ναι, ε; Τους ανθρώπους... Για να μιλήσω πιο σωστά, βαρέθηκα τους άντρες. Τις ανασφάλειες, την ανωριμότητα, την ανευθυνότητα, τον κοντόφθαλμο τρόπο σκέψης τους. Την αναβλητικότητα, τον ορθολογισμό και την ανάγκη τους να μιλάνε σαν το μπαμπά μου κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι τρελό. Και μιας και δεν έχω συχνά αυτή την παρόρμηση, μ' ενοχλούν διπλά όταν μου χαλάνε τη χαρά. Βαρέθηκα επίσης την ανάγκη τους να μη μιλάνε για μας, σαν να θέλουν κάτι να κρύψουν. Το ότι ονειρεύονται να μας δουν μια μέρα σαν τις φωτομοντέλες, λες και όταν μας γνώρισαν δεν πρόσεξαν ότι αν θέλαμε, ή σε άλλη περίπτωση αν μπορούσαμε, θα ήμασταν ήδη έτσι. Βαρέθηκα να μην ξεκαθαρίζουν τι θέλουν, να παίζουν, να θυμούνται πραγματικά ό,τι χαίρονται και να έχουν την απαίτηση να το βρίσκουμε λογικό. Να θέλουν να προγραμματίζουν κάθε λεπτό της ζωής μας, τη στιγμή που εκείνοι αρνούνται "να μπουν σε καλούπια", ζώντας σε μια απόλυτη ελευθερία και μπλα μπλα. Πέρα από τα παραπάνω, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι εγώ και οι φίλες μου βαρεθήκαμε να μην ξέρουν τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους και θα τους παρακαλούσαμε να αποφασίσουν γιατί μας ξενερώνουν. Όχι ότι θα το παίξουμε ξαφνικά κατασταλαγμένες και αποφασιστικές γυναίκες, αλλά συγγνώμη, ξέρω πού θέλω να με βρει ο επόμενος Σεπτέμβριος. 

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

There's a hole where your soul should be.


"Το φεγγάρι δείχνει διαφορετικό στη Θεσσαλονίκη". Μ' αυτή τη βλακεία έπεσα. Πολλά χρόνια πριν, σ' ένα παγκάκι κάτω από το Λευκό Πύργο, με το κεφάλι μου γυρμένο στον ώμο σου. Σήμερα, μια εφηβεία κι ένα πτυχίο μετά, ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν απλά δεν υπήρχες. Αν δεν μου είχες μιλήσει ποτέ για το διαφορετικό φεγγάρι, αν δεν μου έλεγες ποτέ τραγούδια και στιχάκια για να γελάω. Κι αν δεν σου χαμογελούσα τόσο πολύ σ' εκείνον τον καφέ και δεν έβλεπες κάτι άλλο σε μένα. Γοητευτικέ μελαχρινέ κύριε, δεν έχω ιδέα τι κάνεις στη ζωή μου τόσα χρόνια. Δεν είσαι ποτέ παρών, αλλά και ποτέ απών. Δεν εξαφανίζεσαι ποτέ τόσο ώστε να μπορώ να ξεχάσω τη φωνή σου ή τον αριθμό σου. Γυρνάς μόλις κάνω ένα βήμα παραπάνω, μόλις κοιτάξω δειλά μέχρι πού αντέχουν τα φτερά μου. Δεν ξέρω τι σε κρατάει, τι είναι αυτό που δεν σ' αφήνει να προχωρήσεις αλλά ούτε και να αφήσεις εμένα να προχωρήσω.  Έχω κάνει λάθη κι εγώ, μα ξέρω γιατί τα έκανα. Ξέρω γιατί δεν σε υπολόγιζα όταν το ήθελες, με είχες αγνοήσει πρώτος. Με είχες ξεχάσει, είχες πατήσει πάνω στα συναισθήματά μου και δεν είχες τύψεις. Μόνη σου δικαιολογία; "Δεν θέλω να μ' αγαπάνε, δεν το ζήτησα". (Εκείνη τη στιγμή, αν δεν ήμουν απελπισμένα και τυφλά ερωτευμένη μαζί σου, έπρεπε πραγματικά να σου έχω πει να πας να γαμηθείς). Πιστεύω πως ο τροχός γυρνάει. Πιστεύω πως όταν συμβαίνει αυτό, η κριτική είναι σκληρή. Πιστεύω πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Άλλωστε, στο όνομα της κοσμικής ισορροπίας, δεν θα έπρεπε και να γυρίζει πίσω.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Happy Together.

Βλέπω φωτογραφίες και θυμάμαι πως ήμουν κάποτε πολύ χαρούμενη δίπλα σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Άλλος ήταν ευαίσθητος και το έπαιζε απότομος, μάγκας, βαρύς. Μα ήταν εκεί όταν ήμουν άρρωστη, όταν φοβόμουν κι όταν ήμουν στεναχωρημένη. Μου έφερνε φαγητό, μου έκανε παρέα, έκανε υποχωρήσεις που άλλοι δύσκολα θα δέχονταν να κάνουν. Άλλος ήταν μια αρσενική diva, με ήθελε κοκέτα και καλοντυμένη, μα στην πορεία κατάλαβα πως αυτό που τον κράτησε ήταν πως δεν ήμουν σε καμία περίπτωση αυτό που ζητούσε. Οι διαφορές μας δεν μας εμπόδισαν να κάνουμε όνειρα, να χοροπηδάμε στα στενά δρομάκια και να βγάζουμε φωτογραφίες με τα πιο μεγάλα χαμόγελα - δεν ήταν ψεύτικα. Κάποιος άλλος ήταν κλειστός, δύσκολος, μα αν του έδειχνα λίγο πως νιώθω πράγματα, γινόταν χαλί. Με χώριζε όταν δεν περνούσε το δικό του, όμως ποτέ δεν το κρατούσε. Το έπαιζε, κι ακόμα έτσι κάνει, άντρας βαρύς κι ασήκωτος, που δεν παίρνει από πολλά, αλλά νομίζω ένιωσε πράγματα μαζί μου. Κι είναι τώρα κι ένας άλλος, που θέλει ό,τι του δίνω, ό,τι είμαι. Που με ακούει με τις ώρες να του λέω τις μεγαλύτερες βλακείες του κόσμου, που ακούει τις γκρίνιες, τα προβλήματα και τις ανασφάλειές μου και έχει πάντα κάτι να πει στο τέλος. Που με πηγαίνει να δω τις πιο απίθανες ταινίες και για φαγητό σε μέρη που δεν πηγαίνω με κανέναν άλλο. Που μου κάνει κομπλιμέντα για κάθετί, χωρίς να τα ζητήσω. Που κάνει χιλιόμετρα και πολύωρα ταξίδια για να με δει. Αξίζει τον κόπο να σου τύχουν και  μερικά στραβοπατήματα, αν τελικά είναι κάπως έτσι η κατάληξη.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Choices.

There are always two choices. Two paths to take. One is easy. And its only reward is that it's easy.




Είναι στιγμές που οι επιλογές μου μοιάζουν να έχουν γίνει από άλλους. Δεν αναγνωρίζω τη δική μου σκέψη, τις δικές μου ενέργειες σ' αυτές. Δεν έχουν τίποτα απο μένα, ούτε καν το γούστο μου. Είναι αντίθετες με την ιδιοσυγκρασία μου, με τα πιστεύω μου ως άνθρωπο. Μα μετά κοιτάζω πίσω και βλέπω κομμάτια μου σ' αυτές. Βλέπω στιγμές και θυμάμαι χρώματα, μυρωδιές. Και τις αναπολώ, τις νοσταλγώ, ψάχνω να βρω τι μου έδωσαν, τι μου άφησαν. Να καταλάβω γιατί τελικά δεν κράτησαν "για πάντα".

                            ~~~~~

The human life is made up of choices. Yes or no. In or out. Up or down. And then there are the choices that matter. Love or hate. To be a hero or to be a coward. To fight or to give in. To live. Or die. (D.S.)

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

16 χρόνια... μια ανάσα.

Έφυγες τόσο νωρίς. Όλοι λένε πως αν ήσουν ακόμα ανάμεσά μας, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Κι εγώ αλήθεια τους πιστεύω. Θα ήσουν απαραίτητος για να φέρνεις την ισορροπία, την ηρεμία στο σπίτι. Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται 16 χρόνια απουσίας. Σχεδόν μια ζωή. Σαν χθες μοιάζουν οι θολές αναμνήσεις. Με συναντάς στη γωνία πριν το σχολείο και μου χαμογελάς πλατιά για καλημέρα, μου λες πως με πρόλαβες και εγώ χαίρομαι. Είμαι το ένα τρίτο από το μπόι σου, τόσο δα ανθρωπάκι, με τα μαλλιά μου κοτσίδα και τη σχολική τσάντα στην πλάτη. Είμαστε στο τραπέζι, έχεις βάλει μπροστά μου το αρμόνιο που μου πήρες και χτυπάμε τα πλήκτρα. Κάνεις δουλειές στον κήπο. Μαζεύουμε τις ελιές και μου κρεμάς σοκολατένια αυγά στα κλαδιά. Χαίρομαι τόσο πολύ. 
Θυμάμαι τόσα λίγα και μ' ενοχλεί. Θα ήθελα να σ' έχω ξεκάθαρα στο μυαλό μου κι όχι να με βοηθάνε οι φωτογραφίες. Το τσίμπημα στην καρδιά μονάχα είναι όλο δικό μου. Το συναίσθημα που με πλημμυρίζει όταν σε σκέφτομαι, δικό μου κι αυτό. Είναι τόσο κρίμα που λείπεις. Η μέρα που έφυγες είναι πολύ ξεκάθαρη στο μυαλό μου. Ήταν μια μέρα που με κάνει να σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιος εκεί πάνω, αλλά και ταυτόχρονα δεν υπάρχει κανείς. Ξέρω πως αν μ' έβλεπες να μεγαλώνω θα φούσκωνες από περηφάνια μπροστά στα μικρά και τα μεγάλα κατορθώματά μου. Και είμαι σίγουρη πως θα σ' έπαιρνα τηλέφωνο κάθε φορά που κάτι είχε συμβεί. Ελπίζω μεθαύριο, να είσαι σε μια γωνιά της αίθουσας και να κοιτάζεις. Θέλω να σε νιώσω εκεί γύρω, να σε δω με τα μάτια της φαντασίας μου όρθιο κάπου στο βάθος να μου χαμογελάς όπως τότε, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Καληνύχτα.

Γιατί μάθε η κόλαση είναι για τους ζωντανούς,είναι γι' αυτούς, που μένουν πίσω
να θυμούνται, είναι γι' αυτούς, που τα βράδια δεν κοιμούνται... (edit:7/11/2012)

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

After all, trees that don't bend with the wind, won't last the storm.

Έχεις δει δέντρο τη στιγμή που το φυσάει ο άνεμος; Κι ας φαίνεται γερό, λυγίζει. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Έχω ακούσει να λένε "να παρακαλάς να μη σου δώσει ο θεός όσα μπορείς να αντέξεις". Κι αν στα δώσει... τι κάνεις; Πώς το περνάς όλο αυτό; Έχω χάσει τις απαντήσεις σε πολλά όλο αυτό το διάστημα. Ψάχνω μέσα στο κεφάλι μου, εγώ παλιότερα ήξερα. Σκεφτόμουν πιο καθαρά, διάλεγα τη σωστή απάντηση και τέλος. Πάει καιρός τώρα που αμφιβάλλω. Με κάνουν να αμφιβάλλω. Ο αέρας φύσηξε μακριά το μυαλό μου, τη θέληση, τα συναισθήματα. 
Κι ύστερα... πώς σηκώνεσαι πάλι, όταν ο άνεμος σταματήσει; Φοβάμαι πως δεν σηκώνεσαι ποτέ, μένεις εκεί, στην ίδια θέση κι απλά προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά. Μετά, βλέπεις τον εαυτό σου σ' ένα καθρέφτη και τα σημάδια είναι εκεί να σου θυμίζουν κάθε λεπτό. Κάθε δάκρυ, κάθε ρυτίδα απελπισίας. Συγχωρείς; Ποτέ. Σε κάνει αυτό χειρότερο άνθρωπο; Όχι, μάλλον απλά σε κάνει άνθρωπο. 

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Κ.Ο.Κ. (Κάν'το Όπως Κανείς)

Ποιος φταίει; Ποιον κατηγορείς όταν βλέπεις πως κάτι πάει στραβά; Ίσως και όλα να πηγαίνουν στραβά. Ποιο είναι εκείνο το καμπανάκι που χτυπάει και σου δείχνει τα λάθη; Στα τόσα λίγα χρόνια ζωής, νομίζω πως έχω κάνει πολλά λάθη. Όχι τόσα όσα έχουν κάνει οι άλλοι απέναντί μου όμως. Δεν μετανιώνω. Δεν έχω πει ποτέ στη ζωή μου "ρε γαμώτο, γιατί το έκανα έτσι τώρα αυτό;" και να νιώθω ότι θα έδινα τα πάντα για να το έχω κάνει διαφορετικά. Σε καμία περίπτωση γιατί ήταν σωστό, απλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου, λέει προχώρα μπροστά και μην κοιτάς πίσω, παρά μόνο για να δεις τι σε ακολουθεί. Ποιοι άνθρωποι έμειναν μαζί σου στο ταξίδι της ζωής, ποιες συμπεριφορές σε στιγμάτισαν, ποια μάτια έκλεισαν για να μη σε δουν να φεύγεις, ποιοι σου γύρισαν την πλάτη. Κι ύστερα, έχει πραγματικά νόημα να ζητάς συγνώμη; Δεν αναιρεί το σφάλμα, το παραστράτημα. Δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα, σε ξεφορτώνει μόνο από το βάρος του σφάλματος.
Κάντε τη ζωή μου πιο εύκολη, παρακαλώ! Δώστε μου ένα εγχειρίδιο σωστής χρήσης και υπόσχομαι να το ακολουθήσω κατά γράμμα. Δεν θέλω να ψάχνω γύρω γύρω, να ρωτάω και να ζητάω οδηγίες για να φτάσω στον προορισμό μου. Θέλω να βάζω στο GPS τη διεύθυνση και να πηγαίνω. Να βλέπω νωρίς τις λακούβες και να τις αποφεύγω. Να μην μπαίνω σε αδιέξοδα και να αναγκάζομαι να κάνω όπισθεν για να βρω το δρόμο μου. Μ' ενοχλεί τόσο να πηγαίνω πίσω κι ας το έχω κάνει χιλιάδες φορές ως τώρα. Θέλω μόνο μπροστά, δυνατή μουσική κι ανοιχτά παράθυρα. Και δεν θέλω συνοδηγό. Θα παίρνω για παρέα αυτούς τους τύπους που κάνουν οτοστόπ, να μου λέει ο καθένας τη δική του ιστορία. Να περνάμε καλά κι όταν τον αφήνω στον προορισμό του να συνεχίζω μόνη μέχρι τον επόμενο. Κι ας είμαι μέσα σ' ένα σαραβαλάκι, θα μου ταιριάζει ούτως ή άλλως πιο πολύ.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Harder than Easy*

http://oceano-vox-howl.deviantart.com/art/Failure-81865810?q
=boost%3Apopular%20failure&qo=45
*ή αλλιώς Put the Blame on Me.


Είσαι μικρή, το πρώτο παιδί, και πόσο καλοί είναι όλοι μαζί σου! Το κάθετί μοιάζει τεράστιο κατόρθωμα και επειδή όλοι ενθουσιάζονται τόσο, η χαρά πολλαπλασιάζεται. Πρωτόγνωρα συναισθήματα και επιτυχίες για όλους. Όταν οι βαθμοί είναι καλοί στο σχολείο, το μαθαίνει και ο τελευταίος συγγενής. Και έχετε όλοι μαζί συνηθίσει να έχετε καλά αποτελέσματα παντού. Κι εσύ μαζί. Δεν ξέρεις την αποτυχία. Δεν έχεις ιδέα πως νιώθεις όταν πατάς στα όνειρά σου, όταν απογοητεύεις τις προσδοκίες των άλλων και μετά πρέπει να ζήσεις μ' αυτό. Έτσι, οι τελευταίοι έξι μήνες ήταν κόλαση. Σ' αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, έμαθα να ζω με την ενοχή, υποσυνείδητη και συνεχής. Πρόσεχα τις λέξεις και τις κινήσεις μου, να μη δώσω δικαιώματα, να μη βρει κανείς αφορμή να μου 'χτυπήσει' την προσωπική μου αποτυχία και με αδειάσει. Μπόρεσα και διόρθωσα την κατάσταση, όταν ο καιρός με άφησε κι επιτέλους ένιωσα ξανά όπως παλιά, όλοι ήταν ξανά περήφανοι γιατί στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Και να, σήμερα, πάλι στην αρχή. Θα ήταν τόσο βολικό να μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στους άλλους, αλλά ξέρω πως η αποτυχία είναι τόσο δική μου, τόσο προσωπικό θέμα. Με τρώει, με σκοτώνει και θα με στοιχειώνει μέχρι να τη διορθώσω. Δεν έχει σημασία πόσο σοβαρός είναι ο λόγος, το συναίσθημα είναι το χειρότερο. Το μηδενικό που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου και αναβοσβήνει ρυθμικά, σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει προσέξει.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Strangers in the Night.




Βγήκα στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Είναι πραγματικά τόσο ήσυχα τη νύχτα. Κοίταξα ψηλά, δεν έχει ουρανό αυτή η πόλη. Φάνηκε μονάχα ένα αστέρι, μακρυνό, αχνό, ίσα που διακρινόταν. Λίγο πριν μπω πάλι στο σπίτι, κάποιος από την απέναντι πολυκατοικία βγήκε για τον ίδιο λόγο. Τον κοίταξα κι ένιωσα να τον καταλαβαίνω, ένα δεσμό ανάμεσά μας. Ήταν ό,τι έχω αυτή την ώρα που οι άνθρωποί μου είναι μακρυά. Καληνύχτα.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

High School Romance.

Έχω κατηγορηθεί πως ζω στο παρελθόν. Πως με στοιχειώνουν αναμνήσεις. Η δική μου αλήθεια είναι πως είμαι νοσταλγική. Δεν είμαι οπαδός του "κάθε πέρσι και καλύτερα", αλλά μ' αρέσει να κοιτάζω φωτογραφίες, να φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και να σημειώνω τις διαφορές. Νιώθω ασφάλεια όταν επιστρέφω έστω και νοερά στα παλιά, μια περίεργη γλύκα. Απόψε πήγα αρκετά πίσω, τότε που κάναμε βόλτες στη γειτονιά μετά το σχολείο. Γυρνούσαμε όλα τα στενά σοκάκια της περιοχής από φόβο μήπως μας πετύχουν πολλοί γνωστοί. Τα βράδια περπατούσαμε χέρι χέρι και φιλιόμασταν στις γωνίες, ένα βράδυ χιόνιζε και θυμάμαι κολλούσε πάνω μου για να με ζεστάνει, γελούσα με την ψυχή μου τότε. Ήμουν ερωτευμένη κι αυτό μου έδινε φτερά. Έβλεπα το αγόρι δίπλα μου σαν το πιο όμορφο του κόσμου, κοιτούσα τα χέρια του και τον ερωτευόμουν περισσότερο -πάντα κοιτάζω τα χέρια στους άντρες. Και μια μέρα κάναμε μαζί την πρώτη μας κοπάνα από το σχολείο! Τη θυμάμαι σαν να τη ζω τώρα. Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε χωριστά και πάντα περίμενα πώς και πώς να τον ξαναδώ στο τέλος του Αυγούστου. Πάλι, σαν να τον έχω μπροστά μου, μαυρισμένος, γυμνασμένος, με άσπρο πουκάμισο και το πιο πλατύ χαμόγελο, να με περιμένει λίγο παρακάτω από το σπίτι. Ήμασταν μαζί λόγω μιας παρεξήγησης, που τελικά ήταν από αυτές που έχουν καλό τέλος. Νομίζω πως το παιδί αυτό το πλήγωσα και δεν μπορώ να ζητήσω καν συγνώμη. Μεγάλωσα μαζί του και την ιστορία μας αξίζει να τη λέω όταν με ρωτάνε για τους σημαντικούς μου άντρες. Κι ας ήταν απλά το αγόρι του λυκείου.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

It gives me the creeps.

Σκαμπανεβάσματα. Καιρό τώρα. Και αισθάνομαι πως είμαι η μόνη που τα βλέπω. Μόνο εγώ δεν νιώθω πια όπως πριν, δεν ενθουσιάζομαι όπως πριν και δεν εκφράζομαι όπως πριν. Μα πραγματικά, πώς θα το μπορούσα; Αφού τίποτα δεν είναι όπως πριν! Έχω μιλήσει και παλιότερα γι' αυτό το τέλμα και τώρα μου φαίνεται εντονότερο. Μπορεί οι συνθήκες να μην ήταν ποτέ οι καλύτερες, αλλά τώρα η μαμά πατρίδα τις αποτελείωσε. Και το πιο ενοχλητικό, το πιο ελεεινό είναι πως εκείνος δεν βλέπει τίποτα, όλα γι' αυτόν είναι ροζ καρδούλες και dvd με φίλους στο καθιστικό του σπιτιού μας. Σπίτι που εννοείται πως δεν έχουμε και που, αν με ρωτάς, δεν πρόκειται να αποκτήσουμε! Δεν ξέρω πως να του δώσω να καταλάβει το χάσμα που βρίσκεται ανάμεσά μας. Έχω κατ'εξακολούθηση δηλώσει πως δεν συμμερίζομαι τέτοια όνειρα, δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί με αγχώνουν και ποτέ δεν τα τηρώ, δεν μπορώ να είμαι μέσα στη γλύκα όταν οι συνθήκες μοιάζουν εναντίον μου. Αδυνατεί να το κατανοήσει κι εγώ νιώθω ότι έχω μπει σε loop. Το χειρότερο είναι πως σήμερα σκέφτηκα "έχει κρεμαστεί από πάνω μου" και ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη μου. Δεν το ζήτησα και δεν το θέλω. Είναι υπερ αρκετό που έχω να φροντίσω και να νοιαστώ για τις δικές μου ανάγκες, δεν έχω αποθέματα για κανενός άλλου. Μα πάλι θα τα πω και δεν θα καταλάβει, θα πετάξει μόνο ένα αδιάφορο και τάχα μου γεμάτο κατανόηση "απλά σχέδια είναι μωράκι μου, μην σε αγχώνουν" και θα αλλάξει θέμα. Θέμα που πάλι δεν θα ακούσω γιατί το μυαλό μου θα είναι κολλημένο στα χρώματα που θα ταίριαζαν καλύτερα στην κρεβατοκάμαρά μας.

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ένα αδειανό πουκάμισο.


Πόσα πράγματα δεν είπαμε ποτέ… Γιατί θεωρήσαμε πως ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε. Γιατί αυτός που έπρεπε να τα ακούσει δεν θα τα καταλάβαινε ή γιατί τελικά δεν έπρεπε να τα ακούσει. Και τι γίνεται όταν κουραστείς να κρατάς μέσα σου αυτά που σε τρώνε; Τι κάνεις με την οργή που έχει συσσωρευτεί μέσα σου; Πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά; Αναρωτιέμαι αν μπορεί τελικά κανείς να διαβάσει πίσω από τις λέξεις. Να δει τη θλίψη και τα σπασμένα όνειρα, την απογοήτευση που έχει προσφέρει. Δεν αντέχω όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν αντέχω να τα κρατάω αλλά ούτε και να τα δείχνω. Θέλω κάποιος να με κοιτάξει και να δει την ψυχή μου, να μη ρωτήσει τίποτα και να τα έχει καταλάβει όλα. Να πει πως όλα θα πάνε καλά, να μιλήσει για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και να το εννοεί. Να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει τα όμορφα πράγματα που αξίζει να δεις και δεν είχα ιδέα πως υπήρχαν. Θέλω να σωθώ κι αυτή η μέρα μοιάζει να αργεί τόσο και φοβάμαι πως όταν έρθει δεν θα είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, θα είμαι κάτι κενό, χωρίς συναισθήματα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Και φοβάμαι. Κι ελπίζω.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

If there's any justice in the world.

Ποιος καθορίζει τι αξίζεις και τι όχι; Πόσα αξίζεις και γιατί; Ποιος ξέρει καλύτερα από σένα πόσο προσπάθησες και τι κόστος είχαν οι επιλογές που έκανες; Κανείς. Και πόσο μεγάλη είναι η απογοήτευση όταν ανακαλύπτεις πως άνθρωποι που σε ξέρουν χρόνια ολόκληρα και σε ζουν δεν ξέρουν απολύτως τίποτα για σένα. Πόσο κρίμα! Πώς γίνεται να είσαι πάντα ικανή, να φέρνεις χαρές και όλοι να είναι περήφανοι... και με το πρώτο στραβοπάτημα χάνεις όσα κόπιασες για να αποκτήσεις. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι είναι άδικη η ζωή αλλά περιμένω να με αδικήσουν οι ξένοι. Μέρες τώρα δεν μιλάω, αλλά οι σκέψεις, τα γεγονότα, μαζεύονται μέσα μου και πονάνε.
Οι γονείς δεν ξέρουν πραγματικά τα παιδιά τους.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

MySpace.

Ώρες τώρα περιμένω. Να αδειάσει το σπίτι, να φύγουν οι φωνές. Να μείνω λίγο μόνη. Θέλω να ακούω μόνο τις δικές μου σκέψεις, κανέναν και τίποτα άλλο. Ίσως τα τέσσερα χρόνια μακριά από το σπίτι με έκαναν πιο δύσκολο άνθρωπο, πιο μοναχικό. Άνοιγα την πόρτα και μέσα δεν βρισκόταν κανείς. Την έκλεινα κι έμενα μόνη. Και δεν ήταν τόσο άσχημα όσο ακούγεται. Μπορούσα να ανοίξω ή να κλείσω την τηλεόραση χωρίς να ενοχλήσω κανέναν. Άκουγα τη μουσική που ήθελα όποτε ήθελα, μπορούσα να κλάψω χωρίς κανείς να με ρωτήσει το λόγο (δεν υπάρχει πάντα λόγος!). Κοιμόμουν και ξυπνούσα την ώρα που με βόλευε και καθόμουν στο κρεβάτι χωρίς ρούχα μετά το μπάνιο. Έβγαινα έξω ακόμα και στις 3 το πρωί (duh!) και γυρνούσα μόνη ή ...με παρέα. Έτρωγα το φαγητό όπως μου άρεσε να το φτιάχνω και τα απογεύματα περίμενα τις καλύτερες φίλες του κόσμου για καφέ και γλυκάκι. Κι ύστερα συνέβη κάτι ακόμη από αυτά που ανήκουν στη λίστα με το όνομα "δεν θα μου συμβεί ποτέ" - δεν πήρα πτυχίο στην ώρα μου, με αποτέλεσμα να γυρίσω σπίτι. Στην αρχή ήταν κόλαση. Νεύρα, κλάματα. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, απουσία ιδιωτικότητας. Οι πόρτες εδώ μέσα δεν κλείνουν. Όμως εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να κλείνω τις πόρτες μου πού και πού και να διώχνω τις φωνές και να μένω μόνη και να παλεύω με τους δαίμονες που έχω στο κεφάλι μου. Θέλω να φεύγω (άντε πάλι οι τάσεις φυγής μου..) από αυτή την πραγματικότητα που δεν την αντέχω και που με πνίγει. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω το χρόνο πίσω γνωρίζοντας τις λάθος κινήσεις. Θα τα έκανα όλα σωστά μόνο και μόνο για να είμαι τώρα στο πιο μακρινό μέρος της Ελλάδας και να συνεχίζω μπροστά. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το μεγαλύτερο βήμα προς τα πίσω που νομίζω πως θα κάνω ποτέ, αλλά ας μη λέω μεγάλα λόγια. 
Τι μένει να κάνω; Περιμένω και υπομένω.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Great Expectations.

Ίσως φταίει που μικρή έπαιζα πολύ με τις Barbie μου. Ίσως φταίνε κι αυτές οι αμερικανιές που βλέπω στην τηλεόραση όταν βαριέμαι. Ίσως και τα δύο! Ο άντρας των ονείρων μου είναι πάντα ξανθός. Έχει μαγικά γαλαζοπράσινα μάτια που τα κοιτάς και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Το χαμόγελό του είναι αστραφτερό, γλυκό και τόσο ζεστό. Το σώμα του είναι προσεγμένο και, ω ναι, είναι σίγουρα ψηλός. Ο Ken ήταν μελαχρινός, γι' αυτό δεν είχα ούτε έναν. Ο κούκλος που πήγαινε τις Barbie μου σινεμά, που τους έκανε ερωτική εξομολόγηση πριν τις πάει σπίτι και που στο τέλος τις παντρευόταν ήταν ψηλός, είχε ξανθές μπούκλες και γραμμωμένους κοιλιακούς. Για χάρη του έφτυναν τους κοντούς και άχαρους action-man του αδερφού μου. 
Παρά τα τόσα ερεθίσματα, συνήθως οι επιλογές μου απέχουν τόσο πολύ από τα πρότυπά μου. Οι άντρες που έχουν κατά καιρούς βρεθεί δίπλα μου έστω και για λίγο δεν είναι ιδιαίτερα ψηλοί, έχουν σκούρα μαλλιά, ιδιαίτερο πρόσωπο, αδιάφορα μάτια, συνηθισμένο χαμόγελο. Δεν μου ανοίγουν την πόρτα, πληρώνουν πού και πού και λένε κρύα σεξιστικά ανέκδοτα. Δεν έρχονται μαζί μου στις ρομαντικές ταινίες και δεν μου κάνουν ατελείωτα κομπλιμέντα. Μερικοί λένε πως μοιάζουν στο μπαμπά μου, προσπαθώ να το αγνοήσω. Πραγματικά... γιατί; Πώς γίνεται να ξεφεύγω τόσο πολύ από τα στάνταρ που εγώ η ίδια θέτω; Όσο ανούσια και αν φαίνονται.
Μάλλον κι αυτό εμπίπτει στην κατηγορία "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει". Η αλήθεια είναι πως η αναντιστοιχία βγάζει μάτι μόνο όταν κάτι μου το θυμίζει, όπως πριν για παράδειγμα, που σε μία καθωσπρέπει αμερικάνικη σειρά, ο ξανθός γεροδεμένος πλούσιος και δημοφιλής Έβαν έδωσε το σακάκι του στην κοπέλα του, την οποία just for the record πήγε να βρει αφού άφησε ένα πολύ σημαντικό δείπνο με τους γονείς του. Σου σηκώθηκε η τρίχα; Εμένα τώρα που το σκέφτομαι ξανά, όχι. Είναι πολύ πιθανό να με ξενέρωνε αυτή η συμπεριφορά. Ίσως προτιμώ τους άντρες που απλά μου βγάζουν μια γλύκα, μια τρυφερότητα, ασφάλεια (εξ ου και το "μοιάζουν στο μπαμπά μου"). Που μπορώ να πω μαζί τους και μια κουβέντα παραπάνω, πέρα από το γυμναστήριο και το τζελ των μαλλιών. Που με κάνουν να γελάω - απίστευτα σημαντικη λεπτομέρεια. Και ας έχουν και λίγη κοιλίτσα, είναι χαριτωμένη.. και ας είναι πάνω κάτω στο ύψος μου, ούτως ή άλλως δεν φοράω ποτέ τακούνια.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

♫ Μου λες πως έτσι είναι οι σχέσεις... ♫

  Πότε καταλαβαίνεις ότι έφτασε το σημείο που δύσκολα γυρίζεις πίσω; Το σημείο της σχετικής παρακμής.. τότε που τα πράγματα σαφώς δεν είναι όπως παλιά.. Όταν κλείνεις το τηλέφωνο με ένα ψέμα, μια φτηνή δικαιολογία, απλά γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις. Σώθηκαν τα λόγια, είναι κενά, είναι τα ίδια με χθες, δεν σε αφορούν. Οι λέξεις βγαίνουν μηχανικά, πρέπει μόνο να ακουστούν, δίνεις στον εαυτό σου και στον άλλο μια ψευδαίσθηση παράτασης. Πιστεύεις πως τίποτα δεν πρέπει να τελειώσει, να χαθεί και διαιωνίζεις μια κατάσταση με μηχανική υποστήριξη. Ψέματα μικρά, αθώα, ασήμαντα κι όμως τόσο σημαντικά. Τέλμα, καμπή, σημείο μηδέν. Και ο άλλος τι κάνει; Εθελοτυφλεί; Κλείνει τα μάτια και αγνοεί τις φωνές, τα σημάδια. Τι υπάρχει μετά το όριο; Δεν ξέρω να συμβιβάζομαι, γεννήθηκα έτσι, ίσως είμαι ελαττωματική από κατασκευής. Και τι κάνω τώρα; Πώς επιβιώνω σε μια κοινωνία που όλοι, μικροί και μεγάλοι, κάνουν υποχωρήσεις, υποτάσσουν το θέλω κάτω από το πρέπει κι έτσι πορεύονται; Δεν το μπορώ, δεν το θέλω. Στα ασήμαντα και στα σημαντικά της ζωής κάνω λάθη. Γιατί δεν αντέχω την καταπίεση. Αφήνω πράγματα πίσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο να τα κρατάω με νύχια και με δόντια και προχωράω έχοντας μαζί μου τα συνήθως ασήμαντα, που είναι όμως εύκολα. Αυτά μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα αφήσεις πίσω και ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς. Δεν θα πληγωθεί κανείς γιατί κανείς δεν προσπάθησε για αυτά. Αν είσαι σαν και μένα, όταν δεν νιώθεις και πολλά, όταν δεν έχεις επενδύσει και πολλά, όλα είναι πιο όμορφα. Εύκολα έρχεσαι και με τον ίδιο τρόπο φεύγεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς "εμείς", δεν παλεύεις για δυο, δεν υπολογίζεις για δυο. Και ίσως λείπει το συναίσθημα, λείπει το δέσιμο, λείπουν οι πολλές κοινές εμπειρίες, το μυαλό όμως είναι καθαρό. Η μαζοχιστική φύση μου πάντα ψάχνει παρόλα αυτά να  νιώσει πως πληγώνεται για να νιώσει πιο ζωντανή. Ξέρω πως δεν συγκρίνεται με τίποτα το να περπατάς χέρι χέρι στην παραλία με το υποψήφιο άλλο σου μισό, αλλά μπορώ να περπατάω αγκαζέ στην παραλία με την καλύτερή μου φίλη και να νιώθω το ίδιο πλήρης, να νιώθω ότι με αγαπάνε και με νοιάζονται το ίδιο. Και είναι συναρπαστικό να βγαίνεις έξω και να μη νιώθεις τύψεις που φλερτάρεις, που μοιράζεις χαμόγελα και που περνάς όμορφα τη στιγμή που ο άλλος δεν μπορεί. Να μην βάζεις καπέλα και να κρύβεις κάτω από white lies το τι έκανες, πού πήγες και με ποιον. Να είσαι μια πραγματική alma libre.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Εξ αποστάσεως.

Είχα βρει μετά από καιρό κάτι καλό. Κάποιον που ενδιαφερόταν και το έδειχνε. Υπήρχαν από την αρχή βάσιμες υποψίες πως η στιγμή, το timing που λέμε, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά παρόλο που ξέραμε πως δεν επρόκειτο για πάθος δυνατό είπαμε θα προσπαθήσουμε κι όπου βγάλει. Πέρασαν δύσκολες μέρες ασυνεννοησίας, περίοδοι κρίσης και ύστερα ήρθε ισορροπία. Πάλι όμως τη δύσκολη στιγμή. Εκεί που πια οι ζωές μας πήραν τροπή τελείως διαφορετική από πριν. 
Και τώρα; 
Κάνεις υπομονή, σφίγγεις τα δόντια και λες "θα περάσει". Όταν νιώθεις το απόλυτο τίποτα, φοράς ένα όμορφο χαμόγελο και προσποιείσαι πόσο πολύ χαίρεσαι που έχεις ένα διήμερο στη διάθεσή σου. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς το διήμερο κάνει μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό. Αν δεν υπήρχε, θα είχες ένα λόγο να τελειώσεις αυτό το πράγμα που μεταφράζεται ως 'έχω σχέση με το κινητό μου'. Αλλά τώρα υπάρχει αυτό το καταραμένο διήμερο που σε κρατάει και μετράς μέρες σαν να είσαι εσύ ο φαντάρος της υπόθεσης. Γιατί καταραμένο; Γιατί φέρνει γκρίνια από χίλιες δυο άλλες πλευρές και σου θυμίζει πως η ώρα της ανεξαρτησίας δεν έφτασε ακόμη. Γιατί σε κουράζει, αφού φορτώνεις χιλόμετρα στο κοντέρ σου. Γιατί σε αφήνει να περνάς μισό μήνα με τα χρήματα μιας μέρας. Μόνο και μόνο στη σκέψη όλου αυτού του πράγματος, μελαγχολώ. Με θλίβει, μου θυμίζει μέρες του Σεπτεμβρίου, όταν δεν ήθελα να ξέρω ούτε καν αν υπάρχει. Αναγνωρίζω πως και ο άλλος δεν επέλεξε αυτή την κατάσταση, αλλά το timing είναι που έκανε τη ζημιά. Αναγνωρίζω πως μπορεί να υπερβάλλω, να μοιάζω όλο και συχνότερα πλέον στον απαισιόδοξο εαυτό μου. Όμως, αλήθεια, τι να κάνω; Οι μήνες που απομένουν δεν είναι ούτε πολλοί, αν έχεις υπομονή, ούτε λίγοι, αν κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Είναι όμως αρκετοί, αντικειμενικά. Και κάθε φορά που σκέφτομαι έτσι, σκέφτομαι και τον γοητευτικό μελαχρινό κύριο που μου είπε ένα βράδυ πάνω από μερικά ποτήρια κρασί "Σε ξέρω. Δε θα αντέξεις". 
Και δεν ξέρω αν με ενοχλούν περισσότερο οι δικές μου σκέψεις ή τα δικά του λόγια, που μόνη μου επιβεβαιώνω σιγά σιγά.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Μικρές Αμαρτίες

Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Ο καιρός που πέρασε δεν είναι πολύς, αλλά μοιάζει σαν όνειρο. Ξαφνικά, βιαστικά, αμήχανα. Η έξαψη της στιγμής ήταν αλήθεια μοναδική. Από τη μια στιγμή στην άλλη, το παιδί που γελούσε και αστειευόταν τόσες μέρες δίπλα μου, έμοιαζε να' χει μεγαλώσει σε μια στιγμή. Ήταν τόσο περίεργο αυτό που έγινε και τόσο άδοξη η έκβασή του. Αν με ρωτάς, ίσως έτσι έπρεπε να γίνει γιατί δεν υπήρχε κανένα μέλλον. Γλυκιά ανάμνηση, αμήχανες πλέον τυχαίες συναντήσεις, ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας στη θέα όσων αποκτά με τον καιρό. Η ικανοποίηση ότι μπορεί και να συνέβαλα σ' αυτό που θα εξελιχθεί.

Υ.Γ. Τυχαία έπεσε μπροστά μου μια φωτογραφία. Όμορφες εικόνες, όμορφος άνθρωπος.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Είμαι ζωντανή και ... θέλω, θέλω, θέλω!

Καλησπέρα, καλησπέρα! Καινούρια χρονιά! Καινούρια αρχή λένε πολλοί. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να το κάνεις όσο εύκολα το λες.. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν παίρνουν εύκολα αποφάσεις. Πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως αν αλλάξεις με τις αποφάσεις σου τα γραμμένα, τότε μπορεί να έρθει καταστροφή. Δεν είμαι μοιρολάτρης, αλλά νομίζω πως όλα έχουν μια συγκεκριμένη ροή, καθορισμένη εκ των άνω -ότι κι αν είναι αυτό.
Όπως και να'χει, περνάω την καλή μου φάση αυτές τις μέρες.. Νιώθω θετική, γεμάτη ενέργεια, αισιοδοξία. Έχω μεγάλη ανάγκη την καινούρια αρχή που μου κρατάνε για φέτος, την αλλαγή παραστάσεων, το μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Την ανεξαρτησία, τη φυγή. Μ' αρέσει να φεύγω. Από όλα κυριολεκτικά. Συχνά, επιστρέφω πολύ σύντομα και γι' αυτό θέλω πάντα ένα ισχυρό σημείο αναφοράς. Αλλά αυτό το αίσθημα ότι τα έχεις αφήσει όλα πίσω σου είναι ανεκτίμητο και αναντικατάστατο! Είτε παίρνω το τρένο για λίγες μέρες είτε χάνομαι από όλους για μια μέρα μέσα στην ίδια ακόμα πόλη, νιώθω καλύτερα. Ανανέωση, αναγέννηση. Επιστρέφω με καλύτερη διάθεση, καλύτερος άνθρωπος, με μεγαλύτερο πάθος για αυτά που άφησα πίσω. Και αγαπώ να βλέπω καινούρια πράγματα, να νιώθω για λίγο την ανασφάλεια του νέου και μετά να εγκλιματίζομαι ξανά! Να βγαίνω με παλιούς φίλους σε μέρη διαφορετικά, μόνο και μόνο για να σχηματίζω νέες εικόνες. Το χρειάζομαι, έτσι νιώθω ζωντανή! 
Και θέλω και τον αυθορμητισμό. Να σηκωθώ ένα πρωί και να πάω να δω την κολλητή μου που μένει δυο ώρες μακρυά κι εγώ ακόμα δεν έχω δει το νέο της σπίτι! Να πάω στο φανταράκι μου να του κάνω έκπληξη, στον καλό φίλο που ποτέ δεν καταφέρνουμε να βρεθούμε, στο αγαπημένο μου μαγαζάκι για σουβλάκια, να χτυπήσω πόρτες, να πάω κινηματογράφο.. είναι τόσα πολλά! Και καταλήγω να κάνω τόσα λίγα -για πρακτικούς συνήθως λόγους, το χρόνο και το χρήμα. 
Γι' αυτό σου λέω, θέλω την καινούρια αρχή! Τις καινούριες συνθήκες που θα κάνουν τη ζωή μου ομορφότερη! Το ταξίδι στο Λονδίνο με την πιο όμορφη δασκάλα της Πάτρας! Φύγαμεεε;