♫ Μου λες πως έτσι είναι οι σχέσεις... ♫

  Πότε καταλαβαίνεις ότι έφτασε το σημείο που δύσκολα γυρίζεις πίσω; Το σημείο της σχετικής παρακμής.. τότε που τα πράγματα σαφώς δεν είναι όπως παλιά.. Όταν κλείνεις το τηλέφωνο με ένα ψέμα, μια φτηνή δικαιολογία, απλά γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις. Σώθηκαν τα λόγια, είναι κενά, είναι τα ίδια με χθες, δεν σε αφορούν. Οι λέξεις βγαίνουν μηχανικά, πρέπει μόνο να ακουστούν, δίνεις στον εαυτό σου και στον άλλο μια ψευδαίσθηση παράτασης. Πιστεύεις πως τίποτα δεν πρέπει να τελειώσει, να χαθεί και διαιωνίζεις μια κατάσταση με μηχανική υποστήριξη. Ψέματα μικρά, αθώα, ασήμαντα κι όμως τόσο σημαντικά. Τέλμα, καμπή, σημείο μηδέν. Και ο άλλος τι κάνει; Εθελοτυφλεί; Κλείνει τα μάτια και αγνοεί τις φωνές, τα σημάδια. Τι υπάρχει μετά το όριο; Δεν ξέρω να συμβιβάζομαι, γεννήθηκα έτσι, ίσως είμαι ελαττωματική από κατασκευής. Και τι κάνω τώρα; Πώς επιβιώνω σε μια κοινωνία που όλοι, μικροί και μεγάλοι, κάνουν υποχωρήσεις, υποτάσσουν το θέλω κάτω από το πρέπει κι έτσι πορεύονται; Δεν το μπορώ, δεν το θέλω. Στα ασήμαντα και στα σημαντικά της ζωής κάνω λάθη. Γιατί δεν αντέχω την καταπίεση. Αφήνω πράγματα πίσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο να τα κρατάω με νύχια και με δόντια και προχωράω έχοντας μαζί μου τα συνήθως ασήμαντα, που είναι όμως εύκολα. Αυτά μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα αφήσεις πίσω και ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς. Δεν θα πληγωθεί κανείς γιατί κανείς δεν προσπάθησε για αυτά. Αν είσαι σαν και μένα, όταν δεν νιώθεις και πολλά, όταν δεν έχεις επενδύσει και πολλά, όλα είναι πιο όμορφα. Εύκολα έρχεσαι και με τον ίδιο τρόπο φεύγεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς "εμείς", δεν παλεύεις για δυο, δεν υπολογίζεις για δυο. Και ίσως λείπει το συναίσθημα, λείπει το δέσιμο, λείπουν οι πολλές κοινές εμπειρίες, το μυαλό όμως είναι καθαρό. Η μαζοχιστική φύση μου πάντα ψάχνει παρόλα αυτά να  νιώσει πως πληγώνεται για να νιώσει πιο ζωντανή. Ξέρω πως δεν συγκρίνεται με τίποτα το να περπατάς χέρι χέρι στην παραλία με το υποψήφιο άλλο σου μισό, αλλά μπορώ να περπατάω αγκαζέ στην παραλία με την καλύτερή μου φίλη και να νιώθω το ίδιο πλήρης, να νιώθω ότι με αγαπάνε και με νοιάζονται το ίδιο. Και είναι συναρπαστικό να βγαίνεις έξω και να μη νιώθεις τύψεις που φλερτάρεις, που μοιράζεις χαμόγελα και που περνάς όμορφα τη στιγμή που ο άλλος δεν μπορεί. Να μην βάζεις καπέλα και να κρύβεις κάτω από white lies το τι έκανες, πού πήγες και με ποιον. Να είσαι μια πραγματική alma libre.