Εξ αποστάσεως.

Είχα βρει μετά από καιρό κάτι καλό. Κάποιον που ενδιαφερόταν και το έδειχνε. Υπήρχαν από την αρχή βάσιμες υποψίες πως η στιγμή, το timing που λέμε, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά παρόλο που ξέραμε πως δεν επρόκειτο για πάθος δυνατό είπαμε θα προσπαθήσουμε κι όπου βγάλει. Πέρασαν δύσκολες μέρες ασυνεννοησίας, περίοδοι κρίσης και ύστερα ήρθε ισορροπία. Πάλι όμως τη δύσκολη στιγμή. Εκεί που πια οι ζωές μας πήραν τροπή τελείως διαφορετική από πριν. 

Και τώρα; 

Κάνεις υπομονή, σφίγγεις τα δόντια και λες "θα περάσει". Όταν νιώθεις το απόλυτο τίποτα, φοράς ένα όμορφο χαμόγελο και προσποιείσαι πόσο πολύ χαίρεσαι που έχεις ένα διήμερο στη διάθεσή σου. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς το διήμερο κάνει μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό. Αν δεν υπήρχε, θα είχες ένα λόγο να τελειώσεις αυτό το πράγμα που μεταφράζεται ως 'έχω σχέση με το κινητό μου'. Αλλά τώρα υπάρχει αυτό το καταραμένο διήμερο που σε κρατάει και μετράς μέρες σαν να είσαι εσύ ο φαντάρος της υπόθεσης. Γιατί καταραμένο; Γιατί φέρνει γκρίνια από χίλιες δυο άλλες πλευρές και σου θυμίζει πως η ώρα της ανεξαρτησίας δεν έφτασε ακόμη. Γιατί σε κουράζει, αφού φορτώνεις χιλόμετρα στο κοντέρ σου. Γιατί σε αφήνει να περνάς μισό μήνα με τα χρήματα μιας μέρας. Μόνο και μόνο στη σκέψη όλου αυτού του πράγματος, μελαγχολώ. Με θλίβει, μου θυμίζει μέρες του Σεπτεμβρίου, όταν δεν ήθελα να ξέρω ούτε καν αν υπάρχει. Αναγνωρίζω πως και ο άλλος δεν επέλεξε αυτή την κατάσταση, αλλά το timing είναι που έκανε τη ζημιά. Αναγνωρίζω πως μπορεί να υπερβάλλω, να μοιάζω όλο και συχνότερα πλέον στον απαισιόδοξο εαυτό μου. Όμως, αλήθεια, τι να κάνω; Οι μήνες που απομένουν δεν είναι ούτε πολλοί, αν έχεις υπομονή, ούτε λίγοι, αν κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Είναι όμως αρκετοί, αντικειμενικά. Και κάθε φορά που σκέφτομαι έτσι, σκέφτομαι και τον γοητευτικό μελαχρινό κύριο που μου είπε ένα βράδυ πάνω από μερικά ποτήρια κρασί "Σε ξέρω. Δε θα αντέξεις". 

Και δεν ξέρω αν με ενοχλούν περισσότερο οι δικές μου σκέψεις ή τα δικά του λόγια, που μόνη μου επιβεβαιώνω σιγά σιγά.