Κι είναι εκείνη η ρημάδα η στιγμή που καταλαβαίνω πως ο άλλος κάτι φοβάται από μένα, με υπολογίζει και με μετράει λίγο παραπάνω, εξαρτάται από τις δικές μου αντιδράσεις, που με παραλύει. Τρομάζω και μου κόβονται τα πόδια. Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να απογοητεύσω τον άλλο, δεν πρέπει, δεν πρέπει. Και από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα το κάνω. Θα κάνω πίσω, ο ενθουσιασμός μου θα εξατμιστεί. Θα σταματήσω να μη σκέφτομαι.
~Έπρεπε να με έχουν αφήσει ευτυχισμένη στην άγνοιά μου.~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου