Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Quitting. Feels Goooood. (?)

I am a freakin' quitter. Ή για να είμαι ακριβής, θα ήθελα πολύ να είμαι. Γιατί τώρα απλά βασανίζομαι από την αδυναμία να παραιτηθώ από το οτιδήποτε. Είναι άγρια η συνειδητοποίηση ότι δεν αντέχεις. Ή ότι δεν θέλεις να αντέχεις. Δεν τα πάω καλά με τις αποτυχίες μου. Τις μικρές ή τις μεγάλες. Όπως και το κάθε είδους άγχος, δεν έχουν εποικοδομητική επίπτωση πάνω μου. Ξέρω άλλους ανθρώπους που η αποτυχία τους πεισμώνει, τους βάζει στο τρυπάκι να προσπαθήσουν κι άλλο, να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα για να πετύχουν τελικά αυτό που κυνηγούν ή έστω αυτό με το οποίο έχουν καταπιαστεί, ακόμη κι αν δεν είναι στόχος ζωής. Εγώ θέλω μόνο να ανοίξω μια τρύπα και να μπω μέσα. Να κρυφτώ απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν προσδοκίες και απαιτήσεις και να γίνω πάλι παιδί. Να πέσω στην τρύπα της Αλίκης και να μείνω εκεί, παρέα με τον τρελοκάπελα και το λαγό. 
Κι ύστερα κοιτάζω το ρολόι και σκέφτομαι ότι πρέπει να πέσω για ύπνο. Γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα στο σκληρό κόσμο των ενηλίκων και πρέπει να βγω έξω να αντιμετωπίσω δράκους και δαίμονες, χωρίς μαγικά σπαθιά και όμορφους έφιππους πρίγκηπες. Με γυμνά χέρια και ατσάλινη υπομονή. Καληνύχτα.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

You Give Me The Kind Of Feeling People Write Novels About.

 Είναι όμορφη εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ερωτεύτηκες. Ξανά. Δυνατά. Και νομίζεις πως είναι η πρώτη φορά. Όχι νομίζεις, το πιστεύεις με σιγουριά. Όσα νιώθεις γίνονται πελώριο κύμα και παρασέρνουν το μέσα σου. Μια λέξη ενός ανθρώπου χιλιόμετρα μακρυά σε κάνει σκόνη. Η σκέψη ενός ανθρώπου χιλιόμετρα μακρυά σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κάνεις όνειρα, τόσα όνειρα και είναι όλα για δυο. Φτάνει να σκεφτείς την αγκαλιά του κι αυτό σε ζεσταίνει μέσα στην παγωνιά. Φτάνει να σκεφτείς το χαμόγελό του για να χαμογελάσεις. Φτάνει να σκεφτείς το βλέμμα του και βλέπεις τον κόσμο σου με άλλα μάτια. Η θλίψη του είναι και δική σου και για έναν περίεργο λόγο, δεν σε βαραίνει. Σηκώνεις με προθυμία το δικό του βάρος σαν να ήταν δικό σου. Ζητάς συγγνώμη ακόμη κι όταν δεν φταις, απλά γιατί η σχέση σας είναι πιο σημαντική από κάθε εγωισμό της στιγμής. Βλέπεις την ομορφιά σε κάθε παραξενιά του, σε κάθετί διαφορετικό που έχει από 'σένα.
  Κι εκείνος... σου ζητάει να προσέχεις τον εαυτό σου όσο λείπει από το πλάι σου κι αυτό είναι η πιο μεγάλη κουβέντα. Σου ζητάει να μαζέψεις τα κομμάτια σου γιατί το δικό του κορίτσι δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Λέει και νιώθει πράγματα για πρώτη φορά γιατί εσύ είσαι κάτι ξεχωριστό. Δεν χάνει ευκαιρία να σου πει πώς νιώθει, υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ικανοποίηση; Σου τηλεφωνεί για να σου πει την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα με θρησκευτική ευλάβεια.
  Είτε είναι είτε όχι η πρώτη φορά, θέλω να μετρήσει. Θέλω να λειτουργήσει, να πάει μπροστά, να κρατήσει. Θέλω να τη ζήσω γιατί δεν θέλω να είμαι πια σαλιγκάρι. Γιατί έτσι κάνουν τα σκιουράκια.