Έχω κατηγορηθεί πως ζω στο παρελθόν. Πως με στοιχειώνουν αναμνήσεις. Η δική μου αλήθεια είναι πως είμαι νοσταλγική. Δεν είμαι οπαδός του "κάθε πέρσι και καλύτερα", αλλά μ' αρέσει να κοιτάζω φωτογραφίες, να φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και να σημειώνω τις διαφορές. Νιώθω ασφάλεια όταν επιστρέφω έστω και νοερά στα παλιά, μια περίεργη γλύκα. Απόψε πήγα αρκετά πίσω, τότε που κάναμε βόλτες στη γειτονιά μετά το σχολείο. Γυρνούσαμε όλα τα στενά σοκάκια της περιοχής από φόβο μήπως μας πετύχουν πολλοί γνωστοί. Τα βράδια περπατούσαμε χέρι χέρι και φιλιόμασταν στις γωνίες, ένα βράδυ χιόνιζε και θυμάμαι κολλούσε πάνω μου για να με ζεστάνει, γελούσα με την ψυχή μου τότε. Ήμουν ερωτευμένη κι αυτό μου έδινε φτερά. Έβλεπα το αγόρι δίπλα μου σαν το πιο όμορφο του κόσμου, κοιτούσα τα χέρια του και τον ερωτευόμουν περισσότερο -πάντα κοιτάζω τα χέρια στους άντρες. Και μια μέρα κάναμε μαζί την πρώτη μας κοπάνα από το σχολείο! Τη θυμάμαι σαν να τη ζω τώρα. Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε χωριστά και πάντα περίμενα πώς και πώς να τον ξαναδώ στο τέλος του Αυγούστου. Πάλι, σαν να τον έχω μπροστά μου, μαυρισμένος, γυμνασμένος, με άσπρο πουκάμισο και το πιο πλατύ χαμόγελο, να με περιμένει λίγο παρακάτω από το σπίτι. Ήμασταν μαζί λόγω μιας παρεξήγησης, που τελικά ήταν από αυτές που έχουν καλό τέλος. Νομίζω πως το παιδί αυτό το πλήγωσα και δεν μπορώ να ζητήσω καν συγνώμη. Μεγάλωσα μαζί του και την ιστορία μας αξίζει να τη λέω όταν με ρωτάνε για τους σημαντικούς μου άντρες. Κι ας ήταν απλά το αγόρι του λυκείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου