(American Beauty)

Παίρνεις μια μέρα τους δρόμους. Κάτι βαραίνει, κάτι σε απασχολεί. Και επιστρέφεις θέλοντας να βρεις τι φταίει, σκέφτεσαι, περνούν χίλιες δυο ιδέες από το μυαλό σου, θα μπορούσαν να υπάρχουν τόσες αιτίες! Συνειδητοποιείς πως κάποιος έχει αναφέρει ένα όνομα και όλα αρχίζουν να φαίνονται καλύτερα, πιο αισιόδοξα, πιο φωτεινά. Το όνομα κουβαλάει μαζί του μια εικόνα, ένα βλέμμα και τη χροιά μιας φωνής που έχεις καιρό να ακούσεις. Ανατριχίλα. 

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε εκεί στην αρχή; Κατά πάσα πιθανότητα ήταν αυτό που άλλους θα τους απωθούσε. Αλλά είδες κάτι και έμεινες εκεί όταν οι άλλοι απορούσαν! Ένιωθες πως σου χαμογελούσε διαφορετικά... Σίγουρα σε κοίταζε διαφορετικά. Σίγουρα σε άγγιζε. Για δευτερόλεπτα ήσουν το κέντρο του κόσμου του. Ήξερες πως ήταν τόσο δύσκολο να σημαίνουν πραγματικά κάτι όλα αυτά, αλλά ξενύχτησες πολλά βράδια γιατί δεν μπορούσες να σταματήσεις να σκέφτεσαι αυτά τα μάτια. Ακόμα και αυτή την πολύ μικρή στιγμή η εικόνα είναι ζωντανή στο μυαλό. Και προκαλεί την ίδια ανατριχίλα. Αμφιβάλλεις για όλα. Πώς μπορείς όμως να κάνεις λάθος; Γαντζώνεσαι από την αμφιβολία και κάνεις όνειρα, σχέδια και ολόκληρα σενάρια. Ότι σε τραβάει πάνω του και σου λέει πράγματα που ούτε θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Ότι παρασύρεσαι από τα σκόρπια αγγίγματα και παραφέρεσαι - δεν βρίσκεις καμία αντίσταση. Δεν μπορεί. Δείχνει ότι σε ξεχωρίζει. Περιμένεις πότε θα είναι το επόμενο μήνυμα, η επόμενη κίνηση, σχεδόν σχεδιάζεις συναντήσεις. Μετά χάνεται. Πηγαίνει αλλού. Καταλαβαίνεις ότι η ευκαιρία χάθηκε και απογοητεύεσαι. Παρά τον καιρό που περνάει, όμως, όταν προκαλείς άλλη μια συνάντηση νιώθεις όπως πριν. Τρέμεις, φοβάσαι πως η πρωτοβουλία θα προδώσει το ενδιαφέρον. Μη γελιέσαι, δεν μπορεί, έχει ήδη καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι κι έτσι ... παίζετε. 

Αυτό θα μείνει. Αυτό το κατέστησε απωθημένο. Αυτό θα προκαλεί την ανατριχίλα όσος καιρός κι αν περάσει. Κατηγορείς κάποιες φορές τον εαυτό σου, δεν εκμεταλλεύτηκες τις ευκαιρίες όπως έπρεπε. Δεν είναι έτσι. Απλά μερικές ιστορίες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας και τελικά είτε γίνονται βαρετή συνήθεια είτε καταστρέφονται από την πραγματικότητα, γίνονται σκόνη και θρύψαλα. Μερικές άλλες δεν είναι γραφτό να παίρνουν σάρκα και οστά έξω από το μυαλό μας. Έτσι είναι πιο ασφαλείς, αλλά και αναμφίβολα πιο όμορφες, καλύπτονται από μυστήριο και ανάγονται σε κάτι ανώτερο. Με πρόσχημα αυτό που θα γινόταν "αν...", γίνονται καταφύγιο όταν οι πρώτες αποδεικνύονται απογοήτευση. 

Είναι η ιστορία της ζωής μας.