Ώρες τώρα περιμένω. Να αδειάσει το σπίτι, να φύγουν οι φωνές. Να μείνω λίγο μόνη. Θέλω να ακούω μόνο τις δικές μου σκέψεις, κανέναν και τίποτα άλλο. Ίσως τα τέσσερα χρόνια μακριά από το σπίτι με έκαναν πιο δύσκολο άνθρωπο, πιο μοναχικό. Άνοιγα την πόρτα και μέσα δεν βρισκόταν κανείς. Την έκλεινα κι έμενα μόνη. Και δεν ήταν τόσο άσχημα όσο ακούγεται. Μπορούσα να ανοίξω ή να κλείσω την τηλεόραση χωρίς να ενοχλήσω κανέναν. Άκουγα τη μουσική που ήθελα όποτε ήθελα, μπορούσα να κλάψω χωρίς κανείς να με ρωτήσει το λόγο (δεν υπάρχει πάντα λόγος!). Κοιμόμουν και ξυπνούσα την ώρα που με βόλευε και καθόμουν στο κρεβάτι χωρίς ρούχα μετά το μπάνιο. Έβγαινα έξω ακόμα και στις 3 το πρωί (duh!) και γυρνούσα μόνη ή ...με παρέα. Έτρωγα το φαγητό όπως μου άρεσε να το φτιάχνω και τα απογεύματα περίμενα τις καλύτερες φίλες του κόσμου για καφέ και γλυκάκι. Κι ύστερα συνέβη κάτι ακόμη από αυτά που ανήκουν στη λίστα με το όνομα "δεν θα μου συμβεί ποτέ" - δεν πήρα πτυχίο στην ώρα μου, με αποτέλεσμα να γυρίσω σπίτι. Στην αρχή ήταν κόλαση. Νεύρα, κλάματα. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, απουσία ιδιωτικότητας. Οι πόρτες εδώ μέσα δεν κλείνουν. Όμως εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να κλείνω τις πόρτες μου πού και πού και να διώχνω τις φωνές και να μένω μόνη και να παλεύω με τους δαίμονες που έχω στο κεφάλι μου. Θέλω να φεύγω (άντε πάλι οι τάσεις φυγής μου..) από αυτή την πραγματικότητα που δεν την αντέχω και που με πνίγει. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω το χρόνο πίσω γνωρίζοντας τις λάθος κινήσεις. Θα τα έκανα όλα σωστά μόνο και μόνο για να είμαι τώρα στο πιο μακρινό μέρος της Ελλάδας και να συνεχίζω μπροστά. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το μεγαλύτερο βήμα προς τα πίσω που νομίζω πως θα κάνω ποτέ, αλλά ας μη λέω μεγάλα λόγια.
Τι μένει να κάνω; Περιμένω και υπομένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου