Σκαμπανεβάσματα. Καιρό τώρα. Και αισθάνομαι πως είμαι η μόνη που τα βλέπω. Μόνο εγώ δεν νιώθω πια όπως πριν, δεν ενθουσιάζομαι όπως πριν και δεν εκφράζομαι όπως πριν. Μα πραγματικά, πώς θα το μπορούσα; Αφού τίποτα δεν είναι όπως πριν! Έχω μιλήσει και παλιότερα γι' αυτό το τέλμα και τώρα μου φαίνεται εντονότερο. Μπορεί οι συνθήκες να μην ήταν ποτέ οι καλύτερες, αλλά τώρα η μαμά πατρίδα τις αποτελείωσε. Και το πιο ενοχλητικό, το πιο ελεεινό είναι πως εκείνος δεν βλέπει τίποτα, όλα γι' αυτόν είναι ροζ καρδούλες και dvd με φίλους στο καθιστικό του σπιτιού μας. Σπίτι που εννοείται πως δεν έχουμε και που, αν με ρωτάς, δεν πρόκειται να αποκτήσουμε! Δεν ξέρω πως να του δώσω να καταλάβει το χάσμα που βρίσκεται ανάμεσά μας. Έχω κατ'εξακολούθηση δηλώσει πως δεν συμμερίζομαι τέτοια όνειρα, δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί με αγχώνουν και ποτέ δεν τα τηρώ, δεν μπορώ να είμαι μέσα στη γλύκα όταν οι συνθήκες μοιάζουν εναντίον μου. Αδυνατεί να το κατανοήσει κι εγώ νιώθω ότι έχω μπει σε loop. Το χειρότερο είναι πως σήμερα σκέφτηκα "έχει κρεμαστεί από πάνω μου" και ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη μου. Δεν το ζήτησα και δεν το θέλω. Είναι υπερ αρκετό που έχω να φροντίσω και να νοιαστώ για τις δικές μου ανάγκες, δεν έχω αποθέματα για κανενός άλλου. Μα πάλι θα τα πω και δεν θα καταλάβει, θα πετάξει μόνο ένα αδιάφορο και τάχα μου γεμάτο κατανόηση "απλά σχέδια είναι μωράκι μου, μην σε αγχώνουν" και θα αλλάξει θέμα. Θέμα που πάλι δεν θα ακούσω γιατί το μυαλό μου θα είναι κολλημένο στα χρώματα που θα ταίριαζαν καλύτερα στην κρεβατοκάμαρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου