Too old to love.

Τόσα χρόνια τα αγόρια έλεγαν μισόλογα κοιτώντας το πάτωμα. Ή έστελναν μηνύματα με δικαιολογίες που δεν πίστευε κανείς. Άλλοι έκλειναν την πόρτα φωνάζοντας, άλλοι σφύριζαν αδιάφορα από την άλλη. Κάποιοι γελούσαν καμιά φορά και τα έπαιρναν όλα στην πλάκα. Ήταν κι εκείνοι οι λίγοι που απλά σου έδειχναν την έξοδο ψελίζοντας ένα αντίο. Και καταλάβαινα. Ακόμη κι αν εθελοτυφλούσα, καταλάβαινα. Τώρα πρέπει να φύγω, τώρα πρέπει να σταματήσω. Τώρα βαρέθηκε, τώρα πληγώθηκε.

Κι έρχεσαι εσύ, άντρας πια, να μην δείχνεις τίποτα. Το πιο απλό, αν θέλεις ή όχι. Αν μετάνιωσες, αν το ξανασκέφτηκες. Αν απλά δεν μπορείς ρε παιδί μου. Μπα, δεν την αντέχω τη σιωπή.

I should know better.

Σε βάζω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ μέσα στο μέλλον, στα όνειρά μου. Αν αύριο βγεις από αυτά, με τρόπο βίαιο, απότομο, θα αδειάσουν. Δεν θα έχω όνειρα, θα έχουν φύγει, θα έχουν πετάξει μαζί σου. 

Και να 'μαι, εδώ, να αφήνομαι κάθε μέρα στα χέρια σου. Κι εσύ; Να με πετάς στο πάτωμα, να μου βάζεις φωτιά και να χορεύεις στις στάχτες. Πάνε και τα αυτονόητα, πρέπει να τα ζητιανέψω. Τι με μαθαίνεις κάθε μέρα με τον πιο σκληρό τρόπο; Ότι η ευτυχία μου πρέπει να εξαρτάται αποκλειστικά από 'μένα, γιατί αλλιώς την πάτησα. Ήταν λάθος που της επέτρεψα να συνδεθεί μ' εσένα, με την ύπαρξη, με την ανάσα σου. Ήταν λάθος που δεν την άφησα να πετάει πάνω από το κεφάλι μου, ελεύθερη, έρμαιο της δικής μου βούλησης. Γιατί τώρα κατρακυλάει, πέφτει στο βούρκο και ματώνει. Μαζί της κι εγώ. 

Κι εσύ;

Με κοιτάς να κυλάω στην πλαγιά και είσαι σίγουρος πως θα βρω τρόπο να ανέβω. Και η ανάβαση θα μου έχει κλέψει τη μνήμη, θα κάνω πάλι τα ίδια λάθη. Θα συγχωρέσω, θα δώσω χωρίς την απαίτηση να πάρω τα ίδια.

Θέλω καμιά φορά να κλείσω τα μάτια και να ευχηθώ να γίνουν όλα εύκολα, να φύγεις μακριά κι εγώ να μην πονέσω. Να φύγω μακριά και να μην κοιτάξω πίσω. Και να είναι εύκολο, ανώδυνο, γρήγορο. Να ξεχάσω, όπως έχω κάνει τόσες φορές. 

Και για πες...

Τα πράγματα ήρθαν όπως περίμενες. Ή έστω περίπου. Το έζησες λιγάκι και είδες πώς είναι το όνειρο. Και ίσως να έρθουν και τα καλύτερα. Τι σου φταίει τότε; Γιατί δεν τρέχεις στη βροχή ή δεν βγαίνεις στο μπαλκόνι να το φωνάξεις, όπως κάνουν στις ταινίες;

Φταίει που έγινε ξαφνικά; Που είναι λειψό; Που είναι απαγορευμένο; Που το μυαλό σου είναι μοιρασμένο στα δυο; Πάλι καλά που δεν είναι κ η καρδιά σου... 

Ίσως να φταίει που είναι λίγοι αυτοί που συμμερίζονται τη χαρά σου. Και, το 'χουμε πει, η ευτυχία και η δυστυχία πρέπει να μοιράζονται. Είναι βάρος κι οι δυο, όταν τις σηκώνεις μόνος.

Για πες λοιπόν...

LOST

Χάθηκα. Καιρό τώρα έχω χαθεί στην καθημερινότητα. Στη σκοτεινή γη που κινούμαι υπάρχουν μονάχα δυσάρεστες σκέψεις. Για το αύριο, για το σήμερα, για το χθες. Δεν ξέρω τι θα μου φέρει το κάθε ξημέρωμα, αν θα αντέξω ως το τέλος της μέρας. Ήρθαν από το πουθενά εξομολογήσεις, πράγματα που ήξερα αλλά ήθελα να μην είναι αλήθεια, και με διέλυσαν. Ήρθαν και ρίζωσαν αμφιβολίες για τα παλιά, άραγε έκανα καλά; Κι είναι κι αυτό το σήμερα που κυλάει αργά και δεν έχει ευκαιρίες για τίποτα. Οι άνθρωποί μου φύγαν λίγο πιο μακριά, δεν ξέρω το γιατί. Ήρθαν και σ' αυτούς πράγματα που δεν περίμεναν, που είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς. Ποιος να βοηθήσει ποιον; Ποιος να σου δώσει το χέρι του να σηκωθείς όταν είναι ήδη πεσμένος κάτω; Μένει να ζυγίσεις το βάρος που σε καθηλώνει και να βρεις τη δύναμη να το πετάξεις από πάνω σου. Ακούγεται ωραίο μα πώς γίνεται;

Δεν έζησα ποτέ σε ροζ σύννεφο αλλά πίστεψα σ' αυτό που ξεκινήσαμε. Πιστεύω ακόμα, για να είμαι ειλικρινής. Πολλοί θα το βρουν ρομαντικό, άλλοι θα κουνήσουν το κεφάλι αδιάφορα κι άλλοι θα μου φωνάξουν να ξυπνήσω. Εγώ θα μου δώσω κουράγιο. Είμαι ξανά σ' αυτή τη θέση, να δείχνω καλή πίστη όταν τα προγνωστικά μου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Μετράω αντίστροφα ως το δέκα πριν απαντήσω και όταν τελικά το κάνω ακούγεται η φωνή της λογικής. Της συγκατάβασης, της υπομονής. Ίσως και να 'ναι της αγάπης, οπότε εννοούνται τα παραπάνω. Και μετά ακούω εκείνο το τραγουδάκι που λέει 

"γι' αυτό σου λέω, καλύτερα λίγα και καλά παρά να έχω μια καρδιά γεμάτη αισθήματα

και κάποιος να 'ρχεται γλυκά και τρυφερά δήθεν να μ' αγαπήσει αληθινά". 

A Hug Is All We Need.

  Υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν, που το κυνηγούν, που εξαντλούν κάθε πιθανότητα πριν σηκωθούν ένα όμορφο πρωί και χτυπήσουν δυνατά την πόρτα πίσω τους. Υπάρχουν κι οι άλλοι που σου τη φυλάνε στη γωνία και στο πρώτο παραστράτημα γυρνούν την πλάτη και φεύγουν με βήμα αργό. Καλώς ή κακώς, ανήκω στους πρώτους. Τα έχουμε ξαναπεί για τις ευκαιρίες, τα εξαντλήσαμε, μη τα ξαναλέμε. Δεν πρόκειται όμως για θέμα ευκαιριών. Ας το παραδεχτώ, κάνω λάθη κι εγώ. Μπορεί να προτρέχω, να παρεξηγώ, να έχω ρε παιδί μου τα δικά μου στο κεφάλι μου και να μην σκέφτομαι τι λέω. Και βλέπεις ότι με κάποιους, ακόμα και σ' αυτή την απερίσκεπτη εκδοχή σου, είσαι καλά. Με άλλους πάλι, άστα να πάνε. Οπότε τι κάνεις; Βρίσκεις ένα παλικάρι από την πρώτη ομάδα και πορεύεσαι. Εύκολο θα μου πεις. Όχι πάντα, θα σου πω.

   Μπορείς να περάσεις καλά και με κάποιον από τη δεύτερη ομάδα, αν βέβαια αυτά που νιώθεις δικαιολογούν παραχωρήσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Το πρόβλημα προκύπτει όταν βλέπεις να δημιουργείται ένα χάσμα, να χάνεται η επαφή. Όταν ο άλλος έχει υπερβολικές απαιτήσεις από 'σένα, από τις λέξεις που χρησιμοποιείς, από τον τόνο της φωνής σου. Όταν στα λόγια σου βλέπει ανύπαρκτες προσβολές. Μεταξύ μας, το τελευταίο που θέλω όταν είμαι ερωτευμένη με κάποιον, είναι να τον προσβάλλω. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει; Όταν δεν ξέρει κι εκείνος ο ίδιος τι θέλει, γιατί τώρα τα πολλά μηνύματα του φαίνονται πολλά κι αύριο τα λίγα παραείναι λίγα. Όταν, στην παραμικρή κουβέντα που νιώθει πως θίγεται κάτι δικό του, προτάσσει την ασπίδα του και μπαίνει σε θέση άμυνας. Όταν κρατά πράγματα για τον εαυτό του, από τα πιο απλά και καθημερινά μέχρι ό,τι πιο σκοτεινό έχει στην ψυχή του.

   Έχω μάθει να μην κρατάω πράγματα κρυφά από τους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Ξέρω πως κάποιοι άνθρωποι, ό,τι κι αν πουν, δεν ήθελαν να με πληγώσουν. Μπορώ να μπω στη θέση του άλλου και καταλαβαίνω πως καμιά φορά η γλώσσα μπορεί να προτρέξει, πως δεν γίνεται να μετράς κάθε λεπτό τι θα πεις, πως δίπλα σε κάποιους ανθρώπους πρέπει να μπορείς να αισθάνεσαι ο εαυτός σου. Όλοι, ανεξαιρέτως, χρειάζονται καταφύγιο. Ένα μέρος, μια αγκαλιά εν προκειμένω, στο οποίο μπαίνεις και δεν έχεις να φυλάγεσαι από τίποτα. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε προσβολές, ούτε ειρωνίες. Μόνο αγάπη ρε γαμώτο.

I told me so.

Καλά τα έλεγα πριν καιρό, για το βάρος που πρέπει να σηκώσεις όταν παλεύεις για δυο. Είναι πολλές φορές ασήκωτο, σου δημιουργεί μια αφόρητη πίεση στο στήθος, έναν κόμπο στο λαιμό που όλο και στενεύει. Παλεύεις, προσπαθείς, πετάς τον εγωισμό σου στα σκουπίδια και πάλι δεν είναι αρκετό. Έρχεται εκείνη η στιγμή που ο άλλος με μια κουβέντα τα ισοπεδώνει όλα, τα αναιρεί. Σ' αφήνει να κοιτάς παγωμένη το κενό και να αναρωτιέσαι ποιος πλανήτης ήταν ανάδρομος εκείνη τη θολή στιγμή που αποφάσισες να περπατήσεις πλάι του. 

Πάμε πάλι λοιπόν: "...δεν αντέχω την καταπίεση. Αφήνω πράγματα πίσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο να τα κρατάω με νύχια και με δόντια και προχωράω έχοντας μαζί μου τα συνήθως ασήμαντα, που είναι όμως εύκολα. Αυτά μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα αφήσεις πίσω και ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς. Δεν θα πληγωθεί κανείς γιατί κανείς δεν προσπάθησε για αυτά. Αν είσαι σαν και μένα, όταν δεν νιώθεις και πολλά, όταν δεν έχεις επενδύσει και πολλά, όλα είναι πιο όμορφα. Εύκολα έρχεσαι και με τον ίδιο τρόπο φεύγεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς "εμείς", δεν παλεύεις για δυο, δεν υπολογίζεις για δυο. Και ίσως λείπει το συναίσθημα, λείπει το δέσιμο, λείπουν οι πολλές κοινές εμπειρίες, το μυαλό όμως είναι καθαρό."

Αυτή τη φορά, εξακολουθώ να παλεύω. Σε μια μάχη που σε άλλη περίπτωση θα είχα παρατήσει πολύ νωρίτερα. Με την ελπίδα να εκτιμηθεί, με την ελπίδα να πιάσει τόπο. Αν και τώρα το αποτέλεσμα είναι κατεστραμμένο ηθικό, ποδοπατημένος εγωισμός, μπερδεμένο μυαλό, δεν θα ξαναπάρω επιβάτη. Μόνο περαστικούς που κάνουν οτοστόπ και κατεβαίνουν στην επόμενη πόλη. 

Quitting. Feels Goooood. (?)

I am a freakin' quitter. Ή για να είμαι ακριβής, θα ήθελα πολύ να είμαι. Γιατί τώρα απλά βασανίζομαι από την αδυναμία να παραιτηθώ από το οτιδήποτε. Είναι άγρια η συνειδητοποίηση ότι δεν αντέχεις. Ή ότι δεν θέλεις να αντέχεις. Δεν τα πάω καλά με τις αποτυχίες μου. Τις μικρές ή τις μεγάλες. Όπως και το κάθε είδους άγχος, δεν έχουν εποικοδομητική επίπτωση πάνω μου. Ξέρω άλλους ανθρώπους που η αποτυχία τους πεισμώνει, τους βάζει στο τρυπάκι να προσπαθήσουν κι άλλο, να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα για να πετύχουν τελικά αυτό που κυνηγούν ή έστω αυτό με το οποίο έχουν καταπιαστεί, ακόμη κι αν δεν είναι στόχος ζωής. Εγώ θέλω μόνο να ανοίξω μια τρύπα και να μπω μέσα. Να κρυφτώ απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν προσδοκίες και απαιτήσεις και να γίνω πάλι παιδί. Να πέσω στην τρύπα της Αλίκης και να μείνω εκεί, παρέα με τον τρελοκάπελα και το λαγό. 

Κι ύστερα κοιτάζω το ρολόι και σκέφτομαι ότι πρέπει να πέσω για ύπνο. Γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα στο σκληρό κόσμο των ενηλίκων και πρέπει να βγω έξω να αντιμετωπίσω δράκους και δαίμονες, χωρίς μαγικά σπαθιά και όμορφους έφιππους πρίγκηπες. Με γυμνά χέρια και ατσάλινη υπομονή. Καληνύχτα.

You Give Me The Kind Of Feeling People Write Novels About.

 Είναι όμορφη εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ερωτεύτηκες. Ξανά. Δυνατά. Και νομίζεις πως είναι η πρώτη φορά. Όχι νομίζεις, το πιστεύεις με σιγουριά. Όσα νιώθεις γίνονται πελώριο κύμα και παρασέρνουν το μέσα σου. Μια λέξη ενός ανθρώπου χιλιόμετρα μακρυά σε κάνει σκόνη. Η σκέψη ενός ανθρώπου χιλιόμετρα μακρυά σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κάνεις όνειρα, τόσα όνειρα και είναι όλα για δυο. Φτάνει να σκεφτείς την αγκαλιά του κι αυτό σε ζεσταίνει μέσα στην παγωνιά. Φτάνει να σκεφτείς το χαμόγελό του για να χαμογελάσεις. Φτάνει να σκεφτείς το βλέμμα του και βλέπεις τον κόσμο σου με άλλα μάτια. Η θλίψη του είναι και δική σου και για έναν περίεργο λόγο, δεν σε βαραίνει. Σηκώνεις με προθυμία το δικό του βάρος σαν να ήταν δικό σου. Ζητάς συγγνώμη ακόμη κι όταν δεν φταις, απλά γιατί η σχέση σας είναι πιο σημαντική από κάθε εγωισμό της στιγμής. Βλέπεις την ομορφιά σε κάθε παραξενιά του, σε κάθετί διαφορετικό που έχει από 'σένα.

  Κι εκείνος... σου ζητάει να προσέχεις τον εαυτό σου όσο λείπει από το πλάι σου κι αυτό είναι η πιο μεγάλη κουβέντα. Σου ζητάει να μαζέψεις τα κομμάτια σου γιατί το δικό του κορίτσι δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Λέει και νιώθει πράγματα για πρώτη φορά γιατί εσύ είσαι κάτι ξεχωριστό. Δεν χάνει ευκαιρία να σου πει πώς νιώθει, υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ικανοποίηση; Σου τηλεφωνεί για να σου πει την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα με θρησκευτική ευλάβεια.

  Είτε είναι είτε όχι η πρώτη φορά, θέλω να μετρήσει. Θέλω να λειτουργήσει, να πάει μπροστά, να κρατήσει. Θέλω να τη ζήσω γιατί δεν θέλω να είμαι πια σαλιγκάρι. Γιατί έτσι κάνουν τα σκιουράκια.