bored.dot.com

Είναι στιγμές που λέω πως βαρέθηκα τους ανθρώπους Ναι, ε; Τους ανθρώπους... Για να μιλήσω πιο σωστά, βαρέθηκα τους άντρες. Τις ανασφάλειες, την ανωριμότητα, την ανευθυνότητα, τον κοντόφθαλμο τρόπο σκέψης τους. Την αναβλητικότητα, τον ορθολογισμό και την ανάγκη τους να μιλάνε σαν το μπαμπά μου κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι τρελό. Και μιας και δεν έχω συχνά αυτή την παρόρμηση, μ' ενοχλούν διπλά όταν μου χαλάνε τη χαρά. Βαρέθηκα επίσης την ανάγκη τους να μη μιλάνε για μας, σαν να θέλουν κάτι να κρύψουν. Το ότι ονειρεύονται να μας δουν μια μέρα σαν τις φωτομοντέλες, λες και όταν μας γνώρισαν δεν πρόσεξαν ότι αν θέλαμε, ή σε άλλη περίπτωση αν μπορούσαμε, θα ήμασταν ήδη έτσι. Βαρέθηκα να μην ξεκαθαρίζουν τι θέλουν, να παίζουν, να θυμούνται πραγματικά ό,τι χαίρονται και να έχουν την απαίτηση να το βρίσκουμε λογικό. Να θέλουν να προγραμματίζουν κάθε λεπτό της ζωής μας, τη στιγμή που εκείνοι αρνούνται "να μπουν σε καλούπια", ζώντας σε μια απόλυτη ελευθερία και μπλα μπλα. Πέρα από τα παραπάνω, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι εγώ και οι φίλες μου βαρεθήκαμε να μην ξέρουν τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους και θα τους παρακαλούσαμε να αποφασίσουν γιατί μας ξενερώνουν. Όχι ότι θα το παίξουμε ξαφνικά κατασταλαγμένες και αποφασιστικές γυναίκες, αλλά συγγνώμη, ξέρω πού θέλω να με βρει ο επόμενος Σεπτέμβριος.