Συνάντηση.

Τρεις μέρες μετά την προαναφερθείσα συνομιλία, επίμαχη θα την έλεγα, κατά την οποία εκφράστηκε ένα κάποιο ενδιαφέρον αδιευκρινίστου φύσεως προς το παρόν (έτσι, για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα), ήρθε! Στην πόλη μου, περαστικός λέει, για μια υποχρέωση. Αφού πέρασα από σαράντα κύματα (δεν ήξερα αν ήθελα έτσι ξαφνικά να τον δω, χωρίς να έχει προηγηθεί ποτέ ανάλογη συνάντησή μας), δώσαμε ραντεβού σ' ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Πήγα, κάθησα και τον περίμενα. Άργησε ψάχνοντας παρκάρισμα και ενώ ήμουν σχετικά ψύχραιμη, μόλις τον είδα άρχισα να τρέμω σαν το ψάρι. Παγωμένα χέρια, παγωμένο χαμόγελο. Φαντάζομαι πως το κατάλαβε. Εκείνος ήταν κουρασμένος απ' ο,τι είπε και κρύωνε. Μιλούσαμε, χαμογελούσε συχνά, υπήρχαν και στιγμές αμήχανης παύσης. Μετά από καμιά ώρα, έπρεπε να φύγει, πλήρωσε και σηκωθήκαμε. Περπατήσαμε μαζί μέχρι την πλατεία κι όταν ήταν η στιγμή να αποχαιρετιστούμε, μ' έπιασε από το μπράτσο και με φίλησε στο μάγουλο. Κι έφυγε.

Έμεινα στη θέση μου ακίνητη να το συνειδητοποιώ. Το έκανε βιαστικά, σαν να μην ήξερε αν έπρεπε, αν θα το δεχόμουν. Ξέρω πως δεν σήμαινε τίποτα, αλλά σήμαινε και κάτι. Η εικόνα του την αμέσως προηγούμενη στιγμή, μου έχει μείνει στο μυαλό σαν φωτογραφία: το φως μιας λάμπας έπεφτε στο πρόσωπό του κι έκανε τα μάτια του να μοιάζουν διάφανα. Ήταν πιο γλυκός, πιο ανθρώπινος, από οποιαδήποτε άλλη φορά τον έχω δει στη ζωή μου. Αλλά και πάλι δεν υπάρχει εξήγηση, ερμηνεία, δεν ξέρω τι σκεφτόταν όσο καθόταν απέναντί μου, τι σκέφτηκε όταν περπάτησε μόνος του προς το αυτοκίνητο. Δεν έχω τα περιθώρια να του μιλήσω, να τον ρωτήσω. Και πάλι περιμένω τη συνέχεια.

~~~

"Μου φάνηκαν χρόνια μα ήταν μια στιγμή

Πετώ το τσιγάρο, τελευταίο πλάνο

Θεε μου είχες μια λάμψη μαγική"