To Give Or Not To Give.

     Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν την απίστευτη ικανότητα να σε γεμίζουν από πάνω ως κάτω ψέματα. Τόσα ψέματα που μπορείς να χορτάσεις για μια ζωή. Το μοναδικό τους ταλέντο έγκειται στο ότι, εκείνη τη στιγμή που σου λένε τα τέρατα, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Σε πείθουν με ένα μοναδικό τρόπο ότι μόλις σου σέρβιραν τη μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου, οπότε η εμπιστοσύνη έρχεται φυσικά. Παρόλο που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι ο λύκος κι αν εγέρασε..., σε κάνουν να πιστέψεις πως έχουν αλλάξει, είναι πια καλύτεροι άνθρωποι. Έχουν καταλάβει τα λάθη τους, μετάνιωσαν για τον τρόπο που σου φέρθηκαν στο παρελθόν και, μάντεψε!, σ' αγαπάνε κιόλας. Μετά από πολύ ψάξιμο, γιατί σαν άτομα έχουν βάθος, συνειδητοποίησαν πως τα λάθη του παρελθόντος τους στοιχειώνουν, τα πλήρωσαν και δεν έχουν σκοπό να τα επαναλάβουν. Βέβαια, η εξομόλογηση συνοδεύεται από έναν συγκαταβατικό τόνο στη φώνη και ένα στυλάκι του τύπου "έλα, μη μου τα χτυπάς, σου είπα πως τα πράγματα έχουν αλλάξει". Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι, "μήπως τον έχω παρεξηγήσει και δεν είναι τελικά ένα χοντρόπετσο μοσχάρι;" και καταλήγεις να νιώθεις και τύψεις που τον αμφισβητείς. Γιατί, ακούς, αλήθεια ακούς, στον τρόπο που μιλάει πως θέλει να επανορθώσει. Και λες να του δώσεις το πάτημα να διορθώσει επιτέλους, γιατί άνθρωπος είσαι και θέλεις να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, να πεις ότι το παιδί προσπαθεί, να νιώσεις λίγο βασίλισσα από τις προσπάθειές του να εξιλεωθεί. Είναι λίγο τραβάτε με κι ας κλαίω η υπόθεση βέβαια.
     Έλα όμως που το παιδί ωραία μας τα είπε, ωραία μας καρφώθηκαν στο μυαλό σενάρια επιστημονικής φαντασίας, μετά έδωσε μια μούτζα και γύρισε την πλάτη. Και μένω εγώ, να κοιτάζω σαν χαμένη και να προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία και το μυαλό ενός ανθρώπου που, αν δεν έλεγε όσα είπε, θα απουσίαζε από την καθημερινότητά μου! Θα έρθω λοιπόν να ρωτήσω, τι στο διάολο θέλει αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μου; Σε τι αποσκοπούσε όλη αυτή η εκ βαθέων εξομολόγηση; Να φύγει επιτέλους το βάρος από τους ώμους του; Δεν είμαι εξομολόγος. Ούτε καλός σαμαρείτης. Δεν θέλω να σηκώσω πάνω μου το συναισθηματικό βάρος κανενός. Κι όμως, το κάνω και το έχω κάνει και θα συνεχίσω να το κάνω. Αλλά, έχω την απαίτηση να το σέβονται και να το βλέπουν σαν ένδειξη της καλής θέλησής μου κι όχι σαν κάτι που είμαι υποχρεωμένη να κάνω. Θέλω να έχω πίστη στους ανθρώπους, ότι αλλάζουν, ότι συναισθάνονται τα προβλήματα που έχουν και τα λάθη που κάνουν, ότι έχουν τέλος πάντων την ανάγκη να επανορθώσουν στ' αλήθεια για όσα έγιναν, όμως έρχονται κάτι τέτοιοι τύποι και μου χαλάνε τη φαντασίωση. Είναι σαν να παίρνεις από ένα παιδάκι το γλειφιτζούρι του, μόλις είχε προλάβει να γλείψει μια φορά. Και ήρθες εσύ και του διέλυσες στιγμιαία τον κόσμο του. Δεν έχεις το δικαίωμα, είναι πολύ απλό.

     Κι επειδή είμαι κι εγώ άτομο με μεγάλο βάθος, όπως τα παραπάνω εννοείται, με απασχολεί και το κατά κάποιο τρόπο συναφές ερώτημα: ποια είναι εκείνη η συμπαντική βλακεία που έχει πέσει μέσα στο κεφάλι μου και με κάνει να μην μπορώ να δώσω προτεραιότητα στα άτομα που πραγματικά δείχνουν να έχουν αλλάξει; Ίσως φταίει το σύνδρομο του σωτήρα που με κυριεύει μερικές φορές: θέλω να κάνω τους ανθρώπους καλύτερους, είτε αυτό σημαίνει να μάθουν να πετάνε τα πλαστικά μπουκάλια στους μπλε κάδους ανακύκλωσης, είτε να μάθουν να μην πετάνε την ψυχή των άλλων στα σκουπίδια. Να δουν πως κάποιος τους αγαπάει για το λίγο τους και να παλέψουν να το κάνουν πολύ. Δύσκολος δρόμος, σχεδόν απάτητος.