Δεν έχεις ούτε μια φωτογραφία. Μετά βίας θυμάσαι τα μάτια, πολύ αχνά ένα χαμόγελο. Έχει μείνει πολύ ζωντανή μονάχα η αίσθηση ενός αγγίγματος, μια ανεπαίσθητη μυρωδιά βανίλιας. Στην ουσία, είναι ένα όνειρο, κάτι που δεν είναι καν σίγουρο πως υπήρξε. Εκείνη τη μικρή στιγμή, οι αισθήσεις πήραν φωτιά, σαν να ήθελαν να καταγράψουν, να αποτυπώσουν τα πάντα. Και τώρα είναι όλα ένα κουβάρι. Ο αέρας που φυσούσε το ξημέρωμα, λέξεις ψιθυριστά στο αυτί, μια θολή εικόνα ενός προσώπου πολύ κοντά στο δικό σου, μια σφιχτή αγκαλιά και μετά εκείνο το γνώριμο κενό των στιγμών που σκέφτεσαι πως κάπως έτσι θα μπορούσες να πεθάνεις πλήρης. Αυτή η υπερβολή της στιγμής μοιάζει τόσο ρεαλιστική την ώρα που τη βιώνεις. Είναι λες και κάτι μέσα σου σε διαβεβαιώνει πως δεν θα ξαναζήσεις άλλες στιγμές ευτυχίας, πως από ‘δω και στο εξής η καταδίκη σου είναι να αναπολείς χωρίς να μπορείς να αναβιώσεις αυτό που συμβαίνει τώρα. Γι’ αυτό πρέπει να το ζήσεις ως το τέρμα, να πεθάνεις και ν’ αναστηθείς για χάρη του. Να το εξυψώσεις και να το απομυθοποιήσεις, να ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο και να το αφήσεις να σε πάει. Κι αν είναι καταστροφή, ας είναι. Κι αν είναι μεγαλείο, ας είναι πάλι. Τι άλλο έχεις να κάνεις στη σύντομη ζωή σου από το να ρουφάς κάθε τι που σου προσφέρει; Πώς θα περνάς τους χειμώνες σου χωρίς να αναπολείς τα καλοκαίρια σου; Πώς να εκτιμήσεις κάτι, αν δεν έχεις μέτρο σύγκρισης.
(Ήταν μοναδικό κι έτσι δε συγκρίνεται με τίποτα. Υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου και θα υπάρχει μέχρι να πέσει, υποφέρω αν δεν φέρω στα ανθρώπινα μέτρα μου αυτό που μόνη μου θεοποίησα. Και όταν το κάνω, αρχίζω πάλι απ’ την αρχή.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου