Όταν ήμουν παιδί, έβλεπα μια κοπέλα σε μια τηλεοπτική σειρά που δεν μπορούσε να κλάψει. Και μου φαινόταν αδιανόητο, μέχρι και μερικά χρόνια πριν, να μην μπορείς να εκφράσεις την απόγνωσή σου, τη θλίψη και την απογοήτευσή σου με το κλάμα. Έκλαιγα πάντα εύκολα, μέχρι που πριν μερικούς μήνες, αυτό σταμάτησε. Μου είναι πολύ δύσκολο πια να βουρκώσω έστω, ό,τι κι αν συμβαίνει νιώθω μόνο ένα πόνο στο στήθος και το μυαλό μου μαυρίζει. Οι σκέψεις με πονάνε αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω, να ξεσπάσω.
Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα με γυρίζει στα παλιά και με πλημμυρίζει το άδικο και ένα άλλο περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να εξηγήσω και ξαφνικά κλαίω. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να το καταλάβω, απλά το αφήνω όλο αυτό να βγει προς τα έξω. Και αναρωτιέμαι τι θέλεις για να νιώσεις πλήρης. Τι θέλεις να ακούσεις, να κάνω, να γίνει για να σταματήσεις να πηγαινοέρχεσαι. Αν ξέρεις τι εσωτερική πάλη συμβαίνει μέσα μου, πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις αυτά που σκέφτεσαι. Και είναι όλα ενδοιασμοί, φόβοι. Θέλω να μάθω αν έχεις ιδέα όλων αυτών που μου προκαλείς, τα συναισθήματα. Απόψε, χωρίς να ξέρω το γιατί, είμαι πάλι 18 χρονών. Είμαι πάλι σπίτι μακρυά σου και αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι. Προσπαθώ να μαντέψω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και παρακαλάω να απαντήσεις. Να εξηγήσεις, να μην παρεξηγείς και να μιλήσεις. Να καταλάβεις χωρίς λόγια και να αποδεχτείς τη μέτρια κατάσταση που υπάρχει αναγκαστικά. Τα αδιέξοδα και τη δικαιολογημένη αναποφασιστικότητα. Να γυρίσεις το χρόνο πίσω, αν μπορείς... Ή έστω να εξαφανιστείς. Διάλεξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου