Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

It's A Grey World!

Με ενοχλούν οι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα άσπρα ή μαύρα. Με ενοχλεί το να είναι κάποιος απόλυτος. Μ' αγαπάς ή δε μ' αγαπάς. Θέλεις να με δεις ή όχι. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε πως όλα λειτουργούν με προϋποθέσεις! Αφορμή: το αίτημα μείνε με τον άλλο και κόψε κάθε επαφή μαζί μου ή χώρισε και έλα μαζί μου. Πώς μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι γίνεται να θέλεις δύο πράγματα που μοιάζουν ασύμβατα ταυτόχρονα; Γιατί το ένα καλύπτει αυτό κι εκείνο και το άλλο ικανοποιεί κάποια άλλα πράγματα. Είμαι μετριοπαθής στις σχέσεις τελικά. Γι' αυτό συγχωρώ την απιστία. Γι' αυτό την έχω δοκιμάσει. Πιστεύω στη σχετικότητα. Πιστεύω στο ποσοστό αλήθειας που μπορεί να έχουν δύο αντίθετες απόψεις και στο μερίδιο ορθότητάς τους. Πιστεύω στην αδυναμία της στιγμής και στην εφήμερη υπόσταση όσων λέμε ή νιώθουμε. Δεν μπορείς να βλέπεις τα πράγματα άσπρα ή μαύρα. Όταν μάλιστα συνήθως όλα είναι αποχρώσεις του γκρι.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Haunt me.

Ο γοητευτικός μελαχρινός κύριος έστειλε για να ευχηθεί στα δικά μου γενέθλια. Τα οποία είναι μια μέρα ακριβώς μετά τα δικά του. Και φρόντισε πάλι να με κάνει να ανατριχιάσω από τα βάθη της ψυχής μου. "Αν ήθελα μια γυναίκα δίπλα μου απόψε, αυτή θα ήσουν εσύ". Πώς το λες αυτό σε κάποια που παλεύει κάθε τόσο να σε ξεριζώσει από μέσα της; Να μη σε σκέφτεται σε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία και να ξεκολλήσει από τις προβληματικές καταστάσεις του παρελθόντος. Δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι. Κι όταν του το είπα, απάντησε: "λόγω της ημέρας, είναι τα γενέθλιά μας". Μπήξε πιο βαθιά το μαχαίρι, σε παρακαλώ!
Δεν αντέχω την καταλυτική επιρροή αυτού του ανθρώπου στη ζωή και στην ψυχή μου.Στη σκέψη και στην ανάσα μου. Πρέπει να εξαφανιστεί κι αυτό μοιάζει αδύνατο. Πίστευα ότι αυτή τη φορά θα κάναμε καιρό να μιλήσουμε. Αλλά επέστρεψε με τα ίδια λόγια που κάθε φορά με βγάζουν από τις νόρμες. Με πλημμυρίζουν κι εγώ μένω πίσω να προσπαθώ να επιπλεύσω. Ευτυχώς προς το παρόν έχω το καλύτερο σωσίβιο...

Χρόνια μου πολλά!

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Wish Him, Wish Him Not

Τώρα όλα είναι καλά. Έχω δίπλα μου κάποιον που κάνει ό,τι μπορεί για να με δει να χαμογελάω. Μου δείχνει πως εννοεί την κάθε λέξη παραπάνω ακόμα κι από το νόημά της. 
Αλήθεια, δεν ήταν πάντα έτσι.
Υπήρχαν μέρες που ήταν μαύρες. Η μέρα ήταν ατέλειωτη και όταν ερχόταν η νύχτα δεν υπήρχε λύτρωση -αντίθετα, κατρακύλα. Παρακάλια, κλάματα, καπνός. Γιατί εκείνος, ο άλλος, δεν μπορούσε να είναι εκεί. Είχε συμπλέγματα που δεν τον άφηναν να αγαπήσει. Κι όσο επέμενε σ' αυτό, τόσο εγώ τον αγαπούσα. Μεγάλη κουβέντα, μα πρέπει τελικά να ήταν αλήθεια. Δεν θα σου πω λεπτομέρειες για αυτόν τον γοητευτικό μελαχρινό κύριο, όπως τον είχε αποκαλέσει τότε μια φίλη μου, χρειάζεται πολύς κόπος για να θυμηθώ και πολλή ψυχραιμία για να μην βυθιστώ ξανά στην ιστορία μας. Πέρασα πολλά μαζί του, περισσότερα από όσα είχα ποτέ φανταστεί ή θελήσει. Και ήρθε τελικά η ώρα που δεν υπήρχαν και πολλά συναισθήματα να δώσουμε κι έτσι απλά όλο αυτό έχασε την αλλοτινή του αίγλη. Κι έχω μείνει τόσο καιρό μετά να μην ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά η καταστροφή μου ...ή ο παράδεισός μου.

Όπως και να 'χει, σε λίγες ώρες ξημερώνει η μέρα των γενεθλίων του. Δεν έχω ιδέα αν πρέπει, αν θέλω, ούτε καν αν έχω το κουράγιο να του ευχηθώ. Δεν ξέρω τι να του ευχηθώ. Δεν ξέρω πια τι σημαίνει για μένα αυτός ο άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνω εγώ γι' αυτόν. Μόνο ας είναι καλά όπου κι αν είναι.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Hips don't freakin' lie.

Έχει συμβεί σε όλες. Ανεξαιρέτως! Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν είναι αδύνατες ή έχουν περιττά κιλά. Υπήρξαν φορές που όλες κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη και πλημμυρήσαμε απελπισία. 
Σε μένα αυτή η κρίση οδηγεί σε δύο περιπτώσεις: παίρνω απόφαση να βάλω πρόγραμμα στη διατροφή και στη ζωή μου, να τρώω μικρά και ισορροπημένα γεύματα πολλές φορές τη μέρα, να κόψω μαχαίρι τα γλυκά, να πίνω πολύ νερό και να ξεκινήσω γυμναστήριο... ή ... απελπίζομαι, σκέφτομαι όσο πιο απαισιόδοξα είναι ανθρωπίνως δυνατό και τρώω σοκολάτες για να πνίξω τον πόνο μου -καθώς είναι προφανές καταλήγω παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο και επιστρέφω στο σημείο μηδέν. Πάλι καλά που την τελευταία φορά που βίωσα μια σχετική κρίση κινήθηκα προς την πρώτη κατεύθυνση, από την οποία βέβαια και πάλι παρεκκλίνω, αλλά το παλεύω. Κι εκεί που έλεγα πως έχω μπει σε μια σειρά και ένιωθα ότι το σώμα μου βελτιώνεται και όλα πάνε καλά, έρχεται μια καταραμένη μέρα όπως η σημερινή που ο καθρέφτης του γυμναστηρίου έδειχνε ... άσ'τα. Και λες δεν μπορεί, κάτι βλέπω λάθος, γιατί εγώ τόσες μέρες με κόπο και ιδρώτα χάνω τις θερμιδούλες μου στο διάδρομο και στα βαράκια. Τσάμπα πήγαν όλα; Και με το ζόρι κρατιέσαι να μη τα μαζέψεις και φύγεις από 'κει μέσα για να ορμήξεις στο κοντινότερο περίπτερο -για σοκολάτα φυσικά.
Πού αποσκοπεί όλο αυτό; Θέλω να καταλήξω πως δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί υπάρχει αυτή η ψύχωση -εμού συμπεριλαμβανομένης- με τα κιλά. Είσαι ώριμος άνθρωπος, έχεις ξεκινήσει δειλά τη ζωή σου, έχεις σχέση, πράγμα που αποδεικνύει πως τουλάχιστον ένας άνθρωπος του αντίθετου φύλου σε αποδέχεται όπως είσαι άρα δεν μπορεί θα υπάρχουν κι άλλοι!Και γενικά, ανεξάρτητα από όλα αυτά, γιατί δίνουμε τόση σημασία στην εξωτερική εμφάνιση; Ακούγεται κοινότοπο αλλά από πότε έπαψε να έχει σημασία το ποιοι είμαστε και τι σκεφτόμαστε; Σίγουρα η εξωτερική εμφάνιση είναι αυτή που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον για να σε προσεγγίσει κάποιος αλλά δεν γίνεται να μένεις μόνο εκεί. Ένας φίλος μού είπε πως κάποια στιγμή είχε σχέση με μια κοπέλα η οποία ήταν αυτό που λέμε ψώνιο, ήταν όμορφη αλλά κενή. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να κρατήσει κάποιον σε αυτή την περίπτωση, ξέρω μόνο πως δεν θα κρατούσε εμένα.
Γι' αυτό τελικά καταλήγω πως είμαι ευτυχισμένη με τα πέντε περιττά κιλά μου και σταματάω να μετράω θερμίδες (μέχρι την επόμενη κρίση). Κάθε μέρα δίνω μάχη για να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι και μπορώ να χαμογελάω όταν στο τέλος κάθε μέρας συνειδητοποιώ πως τελικά την έχω κερδίσει.

Pandora's Box

Ξαφνικό τηλεφώνημα! Και πιο πολύ απρόσμενο. Βλέπεις άτομα αγαπημένα, που λόγω των συνθηκών χάνεις για πολύ καιρό. Κάποιες φορές, τα κοινά βιώματα είναι αρκετά για να ενώσουν δυο ανθρώπους. Κι ας ήσουν μαζί τους μόνο λίγες μέρες!
Και τι δεν θυμήθηκα απόψε! Το ένα έφερνε το άλλο και έκαναν παρέλαση στο μυαλό μου πρόσωπα που είχα σχεδόν ξεχάσει. Φίλοι που αποδείχτηκαν προσωρινοί, αλλά έχεις πολλές ιστορίες να πεις για τον καθένα. Γέλια, εφηβικοί έρωτες. Φάρσες τα μεσημέρια, κλάματα τα βράδια πριν τον αποχωρισμό. Το πρώτο τσιγάρο, οι τρύπες με την ξυλοκαΐνη, οι καρπουζομαχίες. Οι αποστολές των ξένων.
Έζησα πολλά από τα καλοκαίρια της ζωής μου στη Χαλκιδική, σε μια κατασκήνωση που στην αρχή δεν ήθελα να πάω -κάτι που άλλαξε γρήγορα. Οι πρώτες δυνατές φιλίες, ο πρώτος έρωτας. Αιτία της μεταστροφής ήταν μάλλον η πρωτόγνωρη αίσθηση του να ανήκεις σε μια ομάδα. Με τα χρόνια, τις αποστάσεις, εκείνες οι πρώτες δυνατές φιλίες χάθηκαν πια, δίνοντας τη θέση τους σε νέες, πιο ουσιαστικές, και αφήνοντας μια πικρή αίσθηση. Κι εκείνος ο πρώτος έρωτας αποδείχθηκε πως δεν είχε τίποτα παραπάνω από όσους ακολούθησαν. Τότε, όμως, έφερνε τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Το να σου δίνει κάποιος μεγαλύτερός σου σημασία στα 14 σου χρόνια είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρητήρητο!
Πραγματικά, πόσα πρόσωπα και ιστορίες, σαν να συνέβησαν μόλις χθες! Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι πια, με ζωές που έχουν τραβήξει τη δική τους πορεία. Μας ενώνουν, άλλους πολύ κι άλλους λιγότερο, οι κοινές αναμνήσεις. Απόψε.. χωρίς αμφιβολία, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

(American Beauty)

Παίρνεις μια μέρα τους δρόμους. Κάτι βαραίνει, κάτι σε απασχολεί. Και επιστρέφεις θέλοντας να βρεις τι φταίει, σκέφτεσαι, περνούν χίλιες δυο ιδέες από το μυαλό σου, θα μπορούσαν να υπάρχουν τόσες αιτίες! Συνειδητοποιείς πως κάποιος έχει αναφέρει ένα όνομα και όλα αρχίζουν να φαίνονται καλύτερα, πιο αισιόδοξα, πιο φωτεινά. Το όνομα κουβαλάει μαζί του μια εικόνα, ένα βλέμμα και τη χροιά μιας φωνής που έχεις καιρό να ακούσεις. Ανατριχίλα. 
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε εκεί στην αρχή; Κατά πάσα πιθανότητα ήταν αυτό που άλλους θα τους απωθούσε. Αλλά είδες κάτι και έμεινες εκεί όταν οι άλλοι απορούσαν! Ένιωθες πως σου χαμογελούσε διαφορετικά... Σίγουρα σε κοίταζε διαφορετικά. Σίγουρα σε άγγιζε. Για δευτερόλεπτα ήσουν το κέντρο του κόσμου του. Ήξερες πως ήταν τόσο δύσκολο να σημαίνουν πραγματικά κάτι όλα αυτά, αλλά ξενύχτησες πολλά βράδια γιατί δεν μπορούσες να σταματήσεις να σκέφτεσαι αυτά τα μάτια. Ακόμα και αυτή την πολύ μικρή στιγμή η εικόνα είναι ζωντανή στο μυαλό. Και προκαλεί την ίδια ανατριχίλα. Αμφιβάλλεις για όλα. Πώς μπορείς όμως να κάνεις λάθος; Γαντζώνεσαι από την αμφιβολία και κάνεις όνειρα, σχέδια και ολόκληρα σενάρια. Ότι σε τραβάει πάνω του και σου λέει πράγματα που ούτε θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Ότι παρασύρεσαι από τα σκόρπια αγγίγματα και παραφέρεσαι - δεν βρίσκεις καμία αντίσταση. Δεν μπορεί. Δείχνει ότι σε ξεχωρίζει. Περιμένεις πότε θα είναι το επόμενο μήνυμα, η επόμενη κίνηση, σχεδόν σχεδιάζεις συναντήσεις. Μετά χάνεται. Πηγαίνει αλλού. Καταλαβαίνεις ότι η ευκαιρία χάθηκε και απογοητεύεσαι. Παρά τον καιρό που περνάει, όμως, όταν προκαλείς άλλη μια συνάντηση νιώθεις όπως πριν. Τρέμεις, φοβάσαι πως η πρωτοβουλία θα προδώσει το ενδιαφέρον. Μη γελιέσαι, δεν μπορεί, έχει ήδη καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι κι έτσι ... παίζετε. 
Αυτό θα μείνει. Αυτό το κατέστησε απωθημένο. Αυτό θα προκαλεί την ανατριχίλα όσος καιρός κι αν περάσει. Κατηγορείς κάποιες φορές τον εαυτό σου, δεν εκμεταλλεύτηκες τις ευκαιρίες όπως έπρεπε. Δεν είναι έτσι. Απλά μερικές ιστορίες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας και τελικά είτε γίνονται βαρετή συνήθεια είτε καταστρέφονται από την πραγματικότητα, γίνονται σκόνη και θρύψαλα. Μερικές άλλες δεν είναι γραφτό να παίρνουν σάρκα και οστά έξω από το μυαλό μας. Έτσι είναι πιο ασφαλείς, αλλά και αναμφίβολα πιο όμορφες, καλύπτονται από μυστήριο και ανάγονται σε κάτι ανώτερο. Με πρόσχημα αυτό που θα γινόταν "αν...", γίνονται καταφύγιο όταν οι πρώτες αποδεικνύονται απογοήτευση. 
Είναι η ιστορία της ζωής μας.