There's a hole where your soul should be.

"Το φεγγάρι δείχνει διαφορετικό στη Θεσσαλονίκη". Μ' αυτή τη βλακεία έπεσα. Πολλά χρόνια πριν, σ' ένα παγκάκι κάτω από το Λευκό Πύργο, με το κεφάλι μου γυρμένο στον ώμο σου. Σήμερα, μια εφηβεία κι ένα πτυχίο μετά, ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν απλά δεν υπήρχες. Αν δεν μου είχες μιλήσει ποτέ για το διαφορετικό φεγγάρι, αν δεν μου έλεγες ποτέ τραγούδια και στιχάκια για να γελάω. Κι αν δεν σου χαμογελούσα τόσο πολύ σ' εκείνον τον καφέ και δεν έβλεπες κάτι άλλο σε μένα. Γοητευτικέ μελαχρινέ κύριε, δεν έχω ιδέα τι κάνεις στη ζωή μου τόσα χρόνια. Δεν είσαι ποτέ παρών, αλλά και ποτέ απών. Δεν εξαφανίζεσαι ποτέ τόσο ώστε να μπορώ να ξεχάσω τη φωνή σου ή τον αριθμό σου. Γυρνάς μόλις κάνω ένα βήμα παραπάνω, μόλις κοιτάξω δειλά μέχρι πού αντέχουν τα φτερά μου. Δεν ξέρω τι σε κρατάει, τι είναι αυτό που δεν σ' αφήνει να προχωρήσεις αλλά ούτε και να αφήσεις εμένα να προχωρήσω.  Έχω κάνει λάθη κι εγώ, μα ξέρω γιατί τα έκανα. Ξέρω γιατί δεν σε υπολόγιζα όταν το ήθελες, με είχες αγνοήσει πρώτος. Με είχες ξεχάσει, είχες πατήσει πάνω στα συναισθήματά μου και δεν είχες τύψεις. Μόνη σου δικαιολογία; "Δεν θέλω να μ' αγαπάνε, δεν το ζήτησα". (Εκείνη τη στιγμή, αν δεν ήμουν απελπισμένα και τυφλά ερωτευμένη μαζί σου, έπρεπε πραγματικά να σου έχω πει να πας να γαμηθείς). Πιστεύω πως ο τροχός γυρνάει. Πιστεύω πως όταν συμβαίνει αυτό, η κριτική είναι σκληρή. Πιστεύω πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Άλλωστε, στο όνομα της κοσμικής ισορροπίας, δεν θα έπρεπε και να γυρίζει πίσω.