B-day Stuff

Λένε όλοι ότι οι καλύτερες ευχές είναι αυτές που δεν περιμένεις! Κι έχουν δίκιο.
Τι να πεις μετά για εκείνες που περίμενες και δεν ήρθαν ποτέ.

* unless it's a good view

Κοίτα πόσες φωτογραφίες! Εδώ στις διακοπές, εδώ σε βραδυνές βόλτες κι εκεί σε γιορτές, γενέθλια. Και κοίτα πόσα χαμόγελα.

Είναι όλοι αυτοί σημαντικοί; Όλοι.

Είναι όλοι αυτοί για πάντα κομμάτι σου; Όλοι.

Και είναι όλοι αυτοί εδώ γύρω;

Όχι.

Μ' αυτούς που έμειναν, δεν βγάζουμε πια φωτογραφίες. Άλλοι δεν μιλούν το ίδιο πολύ, δεν έρχονται. Άλλαξαν πόλη, χώρα, συνήθειες, μυαλά. Άλλαξαν τηλέφωνο και χάθηκαν, άλλαξαν ζωή και απορροφήθηκαν.

Κι εκείνοι που έφυγαν;

Α, εκείνοι το έκαναν ξαφνικά, όπως τραβάς το τσιρότο απότομα για να πονέσεις μια κι έξω. Άλλοι έδωσαν εξηγήσεις, άλλοι όχι. Άλλοι υπερέβαλαν, άλλοι είχαν δίκιο. Άλλοι ρωτάνε καμιά φορά πώς πάει, άλλοι ούτε αυτό.

Πονάει;

Ναι, αμέ, τι ερωτήσεις είναι αυτές. Πονάει σα διάολος. Μένεις μονάχα εσύ να βλέπεις τα χαμόγελα, να θυμάσαι τις αγκαλιές και να 'χεις ξεχάσει τη φωνή. Να συμβαίνει εκείνο και τ' άλλο και να σκέφτεσαι "Πρέπει να του/της το πω αυτό! Θα γελάσαι πολύ!" και να πηγαίνεις να πληκτρολογήσεις τον αριθμό και να μην τον θυμάσαι. Δεν είναι στις πρόσφατες κλήσεις, ούτε στις συχνά χρησιμοποιούμενες επαφές. Κι εκεί δαγκώνεσαι, κοιτάς αμήχανα το ταβάνι και πρέπει να κάνεις απλά σα να μπερδεύτηκες. Να φοβάσαι να πάρεις το μονοπάτι των αναμνήσεων, γιατί στο τέλος είναι βάλτος, μιζέρια και μοναξιά.

Θα είναι πάντα έτσι; 

Όχι, αλίμονο! Οι άνθρωποι που φεύγουν πάνε κάπου αλλού και στη θέση τους έρχονται άλλοι, καινούριοι κι ατσαλάκωτοι. Φέρνουν νέες ιστορίες, νέα δυναμική και πιθανότητες για το οτιδήποτε.

Don't look back*

Vanilla Tears.

Αγόρι του καλοκαιριού, δυο καλοκαίρια μετά δεν είσαι πια δικό μου. Δυο καλοκαίρια μετά με κοίταξες στα μάτια και μου 'πες πως δεν πάμε πουθενά. Κι είχες δίκιο, μα είναι δύσκολη η αλήθεια, ο κάθε είδους αποχωρισμός. Είναι λες κι η συνάντησή μας βιντεοσκοπήθηκε κι έχει καταχωρηθεί στο μυαλό μου. Είναι λες και πρέπει να σε θυμάμαι έτσι, κουλουριασμένο στην καρέκλα κι αμήχανο, σαν παιδί που έσπασε το βάζο. Δεν έψαξες δικαιλογίες κι αυτό το εκτίμησα. Το γυρόφερες πολλή ώρα ώσπου να το ξεστομίσεις, είπες πως ήταν δύσκολο. Και ήταν αλήθεια, ώσπου χαμογέλασες και φύσηξε αργοσαρωνικός στο Γκάζι. Να 'σαι καλά, να με θυμάσαι κι ευχαριστώ, απλά γιατί δυο καλοκαίρια πριν με ξύπνησες.

10.8.2013

Drumming In The Deep.

Τον είδα! Και ήταν όπως τότε. Ντυμένος χαλαρά, χαμογελούσε περισσότερο, έδειχνε να σκέφτεται πιο ώριμα. Μονάχα μύριζε και μιλούσε με τον ίδιο τρόπο, ξέρεις τι εννοώ. Απολογήθηκε ή καλύτερα παραδέχθηκε τους λάθος χειρισμούς του και μίλησε για ένα κάποιο μέλλον. Περπατήσαμε χέρι χέρι, κολυμπήσαμε στο σούρουπο κι είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην αμμουδιά. Είχαν αέρα από το νησί οι μέρες μας.

Ρώτησε και για 'σένα, ξανά. 

γιατί το θυμήθηκε.
(kapa44.tumblr.com)

Errori Di Valutazione.

Αυτές οι κακές συνήθειες προφανώς δεν θα κοπούν ποτέ. Οι δεύτερες ευκαιρίες, οι ευκαιρίες γενικά, η σημασία σε αυτούς που δεν αξίζει, που δεν πρέπει. Ή που δεν την αντέχουν, που δεν τη θέλουν. Κι άλλα χίλια δεν.

Growing Older.

~spread your wings and FLY~

Σ' εσένα μιλάω. Τα είπαμε και νωρίτερα, αλλά δεν άκουσες. Σου το φώναξα, αλλά σφύριζες αδιάφορα από την άλλη. Σου το ζωγράφισα με τα πιο σκοτεινά χρώματα, αλλά έκλεισες τα μάτια. 

Δεν έχω άλλο τρόπο να το πω. Κατάλαβε πότε σου κλέβουν τη χαρά μέσα από τα χέρια. Οι άνθρωποι είναι καμιά φορά ανάπηροι, ανίκανοι να νιώσουν το παραμικρό, ανήμποροι να μοιραστούν χαρές και λύπες, συναισθήματα και σκέψεις. Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου και κοίτα πίσω. Δες πώς ήταν εκείνες οι φωτεινές μέρες, οι χαρούμενες. Δεν θες να ζήσεις πάλι έτσι; Δεν σε καταλαβαίνω. 

Τι θα πει "νιώθω"; Ποιος είπε ότι πετάμε μακριά μόνο όταν σταματάμε να νιώθουμε; 

Πετάμε μακριά όταν μέρα τη μέρα αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να καρφώσουν τα πόδια μας στη γη, να μην πάμε πουθενά. Πετάμε μακριά όταν μας λένε "τέρμα τα ταξίδια". Όταν μας κλέβουν την όρεξη για ζωή και χαμόγελα. Έλα, κάντο. Μια τελευταία φορά, εντάξει. Πλήρωσε το μερίδιο που πιστεύεις πως σου αναλογεί και μετά πέταξε. Θα κοιτάξεις λίγο πίσω, το ξέρω. Θα σκεφτείς μήπως έκανες λάθος, μήπως πρέπει να γυρίσεις. Μην ξεγελαστείς, οι υποσχέσεις είναι ψέυτικες, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, δεν μαθαίνει να πετά. Κι αν ακόμα καταφέρεις να του κολλήσεις ψεύτικα φτερά στην πλάτη, θα τα βγάλει κι η απογοήτευσή σου θα είναι διπλή. 

Όπως είπαμε, μια τελευταία φορά.