Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Για μένα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αναγκάζομαι να αφήσω πίσω. Ένα κομμάτι που χάνεται και αφήνει το παζλ αιωνίως λειψό. Είναι οι αναμνήσεις που μπαίνουν στο κουτάκι με την ετικέτα 'παρελθόν'. Είναι οι στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω και δεν θα επαναληφθούν.
Ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, γιατί ο συμπαίκτης δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Και δεν είναι τόσο ότι κάτι , κάποιος, θα λείπει από τη ζωή σου. Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να χωνέψεις πως κάτι τελείωσε. Πως πρέπει να προχωρήσεις, να ξεχάσεις, να σηκώσεις το κεφάλι, να γιατρευτείς. Να γνωρίσεις τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου και θα την κάνει άνω κάτω. Θα τη συγκλονίσει και θα κάνει κάθε στιγμή να μετράει. Και μετά, μια ωραία μέρα θα φύγει κι αυτός ή θα πρέπει να τον αφήσεις εσύ. Και θα τα κάνεις όλα από την αρχή. Θα πονέσεις και θα αφήσεις πάλι κάτι πίσω. Και μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα δεις πως δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν στην αρχή του παιχνιδιού. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα είναι διαφορετικό.
Έτσι είναι το παιχνίδι. Δύσκολο, περίπλοκο, αέναο, συναρπαστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου