Πες μου το μυστικό σου..

Εδώ και καιρό έχει δημιουργηθεί ένα blog (http://www.postsecret.com/)  στο οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε να στείλει μία κάρτα, μια φωτογραφία ή ένα απλό σημείωμα γράφοντας το πιο βαθύ (ή όχι και τόσο) μυστικό του. Το διαβάζω σχεδόν από την πρώτη στιγμή και όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι τελικά ίσως και να μην είμαι μόνη. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που κάποιος τους έχει κάνει κομμάτια. Φίλος, έρωτας, συγγενής, δεν έχει σημασία. Το συναίσθημα είναι αυτό που ενώνει. Υπάρχουν άλλοι που με το θάρρος που δίνει η ανωνυμία παραδέχονται πως έχουν πληγώσει και ζητούν συγνώμη. Οι πιο γενναίοι συγχωρούν -την εγκατάλειψη, το βιασμό, την απιστία- και λένε πως προχώρησαν. Άλλοι θρηνούν για τις χαμένες ευκαιρίες και τα άτομα που ήταν από την αρχή καμένα χαρτιά. Είναι πραγματικά αστείο, ίσως και θλιβερό, αλλά έχω μια ιστορία να πω για κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις. Νιώθω καλά που ξέρω πως κάποιος, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου αισθάνεται ευτυχισμένος ή μόνος όπως κι εγώ όταν διαβάζω την κάρτα του. Νιώθω μια περίεργη δύναμη, ένα συλλογικό πνεύμα που με σώζει από τα καθημερινά, νιώθω καλά. We may be ugly but at least we have each other!

Καλή αρχή!

Ήθελα καιρό να το κάνω. Να έχω κάπου να λέω όσα νιώθω και όσα με πνίγουν. Γιατί είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά, βαρύ κι ασήκωτο. Πιο πολύ αν ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους που κανονικά είναι δίπλα σου σε όλα, και πραγματικά είναι, αλλά πλέον όχι κυριολεκτικά. Πρέπει με κάποιον να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου, αλλιώς θα σε τρελάνουν. Κυριολεκτικά! Καλό βράδυ... καλή αρχή!