Τα πράγματα ήρθαν όπως περίμενες. Ή έστω περίπου. Το έζησες λιγάκι και είδες πώς είναι το όνειρο. Και ίσως να έρθουν και τα καλύτερα. Τι σου φταίει τότε; Γιατί δεν τρέχεις στη βροχή ή δεν βγαίνεις στο μπαλκόνι να το φωνάξεις, όπως κάνουν στις ταινίες;
Φταίει που έγινε ξαφνικά; Που είναι λειψό; Που είναι απαγορευμένο; Που το μυαλό σου είναι μοιρασμένο στα δυο; Πάλι καλά που δεν είναι κ η καρδιά σου...
Ίσως να φταίει που είναι λίγοι αυτοί που συμμερίζονται τη χαρά σου. Και, το 'χουμε πει, η ευτυχία και η δυστυχία πρέπει να μοιράζονται. Είναι βάρος κι οι δυο, όταν τις σηκώνεις μόνος.
Για πες λοιπόν...
