Beautiful People.

Και στο λέω... μου λείπουν! Οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι μακριά μου. Και κοιτάζω φωτογραφίες και μου λείπουν κι άλλο! Βλέπω πεσμένα μάτια πάνω από άδεια μπουκαλάκια τσίπουρο (εμείς εκεί είχαμε 25αράκια) και χαμόγελα με τα παγωτίνια. Αγκαλιές και τσιγάρα σ' ένα παγκάκι κοντά στη θάλασσα. Φωτογραφίες πάνω σε δέντρα, μ' ένα τσαντάκι να καλύπτει την τρύπια φόρμα. Πόζες  με κόκκινες γόβες και βελούδινα φορέματα το βράδυ μιας συνηθισμένης Τετάρτης, ακροβατικά και γκριμάτσες στην καλύτερη γιορτή των ερωτευμένων που πέρασα ποτέ μου. Η μαγική μέρα στη ρεγκάτα και η μανικιουρίστα της Σκιάθου, καβάλα σε μια άγκυρα. Απόκριες στην καφετέρια που δεν έφαγα ποτέ πάστα φούρνου, πάρτι-έκπληξη και λουκούλλεια γεύματα στης Νεφέλης. Το τέλος μιας εποχής, ντυμένο με σατέν φορέματα και όρκους. Κλείνω τις φωτογραφίες και θυμάμαι κι άλλα. Γιαγιάδες να φωνάζουν για λίγη ησυχία τα ξημερώματα, καρέκλες να πέφτουν στο πάτωμα, μεταμεσονύχτια τηλέφωνα και τούρτες-παγωτό που φαγώθηκαν με κουτάλι σούπας από το κουτί. Τσακωμοί πάνω από ένα επιτραπέζιο, κρέπες και μια παιδική χαρά το ξημέρωμα. Και συνθηματικά-άνθρωποι:ο γιούγκι, το μαύρο κούτσουρο, το λευκό κούτσουρο, ο χαμαιλέων, η γκεσταπίτισα, το αρκουδάκι, ο ντάμπο, ο παππούλης. Όπως είπα και πριν, είναι οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι. Και είναι μακριά μου.

Σας θέλω μέχρι τότε δίπλα μου για να με τραβήξετε οπωσδήποτε σε τέτοια πόζα.