I told me so.

Καλά τα έλεγα πριν καιρό, για το βάρος που πρέπει να σηκώσεις όταν παλεύεις για δυο. Είναι πολλές φορές ασήκωτο, σου δημιουργεί μια αφόρητη πίεση στο στήθος, έναν κόμπο στο λαιμό που όλο και στενεύει. Παλεύεις, προσπαθείς, πετάς τον εγωισμό σου στα σκουπίδια και πάλι δεν είναι αρκετό. Έρχεται εκείνη η στιγμή που ο άλλος με μια κουβέντα τα ισοπεδώνει όλα, τα αναιρεί. Σ' αφήνει να κοιτάς παγωμένη το κενό και να αναρωτιέσαι ποιος πλανήτης ήταν ανάδρομος εκείνη τη θολή στιγμή που αποφάσισες να περπατήσεις πλάι του. 

Πάμε πάλι λοιπόν: "...δεν αντέχω την καταπίεση. Αφήνω πράγματα πίσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο να τα κρατάω με νύχια και με δόντια και προχωράω έχοντας μαζί μου τα συνήθως ασήμαντα, που είναι όμως εύκολα. Αυτά μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα αφήσεις πίσω και ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς. Δεν θα πληγωθεί κανείς γιατί κανείς δεν προσπάθησε για αυτά. Αν είσαι σαν και μένα, όταν δεν νιώθεις και πολλά, όταν δεν έχεις επενδύσει και πολλά, όλα είναι πιο όμορφα. Εύκολα έρχεσαι και με τον ίδιο τρόπο φεύγεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς "εμείς", δεν παλεύεις για δυο, δεν υπολογίζεις για δυο. Και ίσως λείπει το συναίσθημα, λείπει το δέσιμο, λείπουν οι πολλές κοινές εμπειρίες, το μυαλό όμως είναι καθαρό."

Αυτή τη φορά, εξακολουθώ να παλεύω. Σε μια μάχη που σε άλλη περίπτωση θα είχα παρατήσει πολύ νωρίτερα. Με την ελπίδα να εκτιμηθεί, με την ελπίδα να πιάσει τόπο. Αν και τώρα το αποτέλεσμα είναι κατεστραμμένο ηθικό, ποδοπατημένος εγωισμός, μπερδεμένο μυαλό, δεν θα ξαναπάρω επιβάτη. Μόνο περαστικούς που κάνουν οτοστόπ και κατεβαίνουν στην επόμενη πόλη.