Τόσα χρόνια τα αγόρια έλεγαν μισόλογα κοιτώντας το πάτωμα. Ή έστελναν μηνύματα με δικαιολογίες που δεν πίστευε κανείς. Άλλοι έκλειναν την πόρτα φωνάζοντας, άλλοι σφύριζαν αδιάφορα από την άλλη. Κάποιοι γελούσαν καμιά φορά και τα έπαιρναν όλα στην πλάκα. Ήταν κι εκείνοι οι λίγοι που απλά σου έδειχναν την έξοδο ψελίζοντας ένα αντίο. Και καταλάβαινα. Ακόμη κι αν εθελοτυφλούσα, καταλάβαινα. Τώρα πρέπει να φύγω, τώρα πρέπει να σταματήσω. Τώρα βαρέθηκε, τώρα πληγώθηκε.
Κι έρχεσαι εσύ, άντρας πια, να μην δείχνεις τίποτα. Το πιο απλό, αν θέλεις ή όχι. Αν μετάνιωσες, αν το ξανασκέφτηκες. Αν απλά δεν μπορείς ρε παιδί μου. Μπα, δεν την αντέχω τη σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου