LOST

Χάθηκα. Καιρό τώρα έχω χαθεί στην καθημερινότητα. Στη σκοτεινή γη που κινούμαι υπάρχουν μονάχα δυσάρεστες σκέψεις. Για το αύριο, για το σήμερα, για το χθες. Δεν ξέρω τι θα μου φέρει το κάθε ξημέρωμα, αν θα αντέξω ως το τέλος της μέρας. Ήρθαν από το πουθενά εξομολογήσεις, πράγματα που ήξερα αλλά ήθελα να μην είναι αλήθεια, και με διέλυσαν. Ήρθαν και ρίζωσαν αμφιβολίες για τα παλιά, άραγε έκανα καλά; Κι είναι κι αυτό το σήμερα που κυλάει αργά και δεν έχει ευκαιρίες για τίποτα. Οι άνθρωποί μου φύγαν λίγο πιο μακριά, δεν ξέρω το γιατί. Ήρθαν και σ' αυτούς πράγματα που δεν περίμεναν, που είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς. Ποιος να βοηθήσει ποιον; Ποιος να σου δώσει το χέρι του να σηκωθείς όταν είναι ήδη πεσμένος κάτω; Μένει να ζυγίσεις το βάρος που σε καθηλώνει και να βρεις τη δύναμη να το πετάξεις από πάνω σου. Ακούγεται ωραίο μα πώς γίνεται;

Δεν έζησα ποτέ σε ροζ σύννεφο αλλά πίστεψα σ' αυτό που ξεκινήσαμε. Πιστεύω ακόμα, για να είμαι ειλικρινής. Πολλοί θα το βρουν ρομαντικό, άλλοι θα κουνήσουν το κεφάλι αδιάφορα κι άλλοι θα μου φωνάξουν να ξυπνήσω. Εγώ θα μου δώσω κουράγιο. Είμαι ξανά σ' αυτή τη θέση, να δείχνω καλή πίστη όταν τα προγνωστικά μου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Μετράω αντίστροφα ως το δέκα πριν απαντήσω και όταν τελικά το κάνω ακούγεται η φωνή της λογικής. Της συγκατάβασης, της υπομονής. Ίσως και να 'ναι της αγάπης, οπότε εννοούνται τα παραπάνω. Και μετά ακούω εκείνο το τραγουδάκι που λέει 

"γι' αυτό σου λέω, καλύτερα λίγα και καλά παρά να έχω μια καρδιά γεμάτη αισθήματα

και κάποιος να 'ρχεται γλυκά και τρυφερά δήθεν να μ' αγαπήσει αληθινά".