Σ' εσένα μιλάω. Τα είπαμε και νωρίτερα, αλλά δεν άκουσες. Σου το φώναξα, αλλά σφύριζες αδιάφορα από την άλλη. Σου το ζωγράφισα με τα πιο σκοτεινά χρώματα, αλλά έκλεισες τα μάτια.
Δεν έχω άλλο τρόπο να το πω. Κατάλαβε πότε σου κλέβουν τη χαρά μέσα από τα χέρια. Οι άνθρωποι είναι καμιά φορά ανάπηροι, ανίκανοι να νιώσουν το παραμικρό, ανήμποροι να μοιραστούν χαρές και λύπες, συναισθήματα και σκέψεις. Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου και κοίτα πίσω. Δες πώς ήταν εκείνες οι φωτεινές μέρες, οι χαρούμενες. Δεν θες να ζήσεις πάλι έτσι; Δεν σε καταλαβαίνω.
Τι θα πει "νιώθω"; Ποιος είπε ότι πετάμε μακριά μόνο όταν σταματάμε να νιώθουμε;
Πετάμε μακριά όταν μέρα τη μέρα αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να καρφώσουν τα πόδια μας στη γη, να μην πάμε πουθενά. Πετάμε μακριά όταν μας λένε "τέρμα τα ταξίδια". Όταν μας κλέβουν την όρεξη για ζωή και χαμόγελα. Έλα, κάντο. Μια τελευταία φορά, εντάξει. Πλήρωσε το μερίδιο που πιστεύεις πως σου αναλογεί και μετά πέταξε. Θα κοιτάξεις λίγο πίσω, το ξέρω. Θα σκεφτείς μήπως έκανες λάθος, μήπως πρέπει να γυρίσεις. Μην ξεγελαστείς, οι υποσχέσεις είναι ψέυτικες, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, δεν μαθαίνει να πετά. Κι αν ακόμα καταφέρεις να του κολλήσεις ψεύτικα φτερά στην πλάτη, θα τα βγάλει κι η απογοήτευσή σου θα είναι διπλή.
Όπως είπαμε, μια τελευταία φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου