* unless it's a good view

Κοίτα πόσες φωτογραφίες! Εδώ στις διακοπές, εδώ σε βραδυνές βόλτες κι εκεί σε γιορτές, γενέθλια. Και κοίτα πόσα χαμόγελα.

Είναι όλοι αυτοί σημαντικοί; Όλοι.

Είναι όλοι αυτοί για πάντα κομμάτι σου; Όλοι.

Και είναι όλοι αυτοί εδώ γύρω;

Όχι.

Μ' αυτούς που έμειναν, δεν βγάζουμε πια φωτογραφίες. Άλλοι δεν μιλούν το ίδιο πολύ, δεν έρχονται. Άλλαξαν πόλη, χώρα, συνήθειες, μυαλά. Άλλαξαν τηλέφωνο και χάθηκαν, άλλαξαν ζωή και απορροφήθηκαν.

Κι εκείνοι που έφυγαν;

Α, εκείνοι το έκαναν ξαφνικά, όπως τραβάς το τσιρότο απότομα για να πονέσεις μια κι έξω. Άλλοι έδωσαν εξηγήσεις, άλλοι όχι. Άλλοι υπερέβαλαν, άλλοι είχαν δίκιο. Άλλοι ρωτάνε καμιά φορά πώς πάει, άλλοι ούτε αυτό.

Πονάει;

Ναι, αμέ, τι ερωτήσεις είναι αυτές. Πονάει σα διάολος. Μένεις μονάχα εσύ να βλέπεις τα χαμόγελα, να θυμάσαι τις αγκαλιές και να 'χεις ξεχάσει τη φωνή. Να συμβαίνει εκείνο και τ' άλλο και να σκέφτεσαι "Πρέπει να του/της το πω αυτό! Θα γελάσαι πολύ!" και να πηγαίνεις να πληκτρολογήσεις τον αριθμό και να μην τον θυμάσαι. Δεν είναι στις πρόσφατες κλήσεις, ούτε στις συχνά χρησιμοποιούμενες επαφές. Κι εκεί δαγκώνεσαι, κοιτάς αμήχανα το ταβάνι και πρέπει να κάνεις απλά σα να μπερδεύτηκες. Να φοβάσαι να πάρεις το μονοπάτι των αναμνήσεων, γιατί στο τέλος είναι βάλτος, μιζέρια και μοναξιά.

Θα είναι πάντα έτσι; 

Όχι, αλίμονο! Οι άνθρωποι που φεύγουν πάνε κάπου αλλού και στη θέση τους έρχονται άλλοι, καινούριοι κι ατσαλάκωτοι. Φέρνουν νέες ιστορίες, νέα δυναμική και πιθανότητες για το οτιδήποτε.

Don't look back*