Τώρα όλα είναι καλά. Έχω δίπλα μου κάποιον που κάνει ό,τι μπορεί για να με δει να χαμογελάω. Μου δείχνει πως εννοεί την κάθε λέξη παραπάνω ακόμα κι από το νόημά της.
Αλήθεια, δεν ήταν πάντα έτσι.
Υπήρχαν μέρες που ήταν μαύρες. Η μέρα ήταν ατέλειωτη και όταν ερχόταν η νύχτα δεν υπήρχε λύτρωση -αντίθετα, κατρακύλα. Παρακάλια, κλάματα, καπνός. Γιατί εκείνος, ο άλλος, δεν μπορούσε να είναι εκεί. Είχε συμπλέγματα που δεν τον άφηναν να αγαπήσει. Κι όσο επέμενε σ' αυτό, τόσο εγώ τον αγαπούσα. Μεγάλη κουβέντα, μα πρέπει τελικά να ήταν αλήθεια. Δεν θα σου πω λεπτομέρειες για αυτόν τον γοητευτικό μελαχρινό κύριο, όπως τον είχε αποκαλέσει τότε μια φίλη μου, χρειάζεται πολύς κόπος για να θυμηθώ και πολλή ψυχραιμία για να μην βυθιστώ ξανά στην ιστορία μας. Πέρασα πολλά μαζί του, περισσότερα από όσα είχα ποτέ φανταστεί ή θελήσει. Και ήρθε τελικά η ώρα που δεν υπήρχαν και πολλά συναισθήματα να δώσουμε κι έτσι απλά όλο αυτό έχασε την αλλοτινή του αίγλη. Κι έχω μείνει τόσο καιρό μετά να μην ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά η καταστροφή μου ...ή ο παράδεισός μου.
Όπως και να 'χει, σε λίγες ώρες ξημερώνει η μέρα των γενεθλίων του. Δεν έχω ιδέα αν πρέπει, αν θέλω, ούτε καν αν έχω το κουράγιο να του ευχηθώ. Δεν ξέρω τι να του ευχηθώ. Δεν ξέρω πια τι σημαίνει για μένα αυτός ο άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνω εγώ γι' αυτόν. Μόνο ας είναι καλά όπου κι αν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου