Ξαφνικό τηλεφώνημα! Και πιο πολύ απρόσμενο. Βλέπεις άτομα αγαπημένα, που λόγω των συνθηκών χάνεις για πολύ καιρό. Κάποιες φορές, τα κοινά βιώματα είναι αρκετά για να ενώσουν δυο ανθρώπους. Κι ας ήσουν μαζί τους μόνο λίγες μέρες!
Και τι δεν θυμήθηκα απόψε! Το ένα έφερνε το άλλο και έκαναν παρέλαση στο μυαλό μου πρόσωπα που είχα σχεδόν ξεχάσει. Φίλοι που αποδείχτηκαν προσωρινοί, αλλά έχεις πολλές ιστορίες να πεις για τον καθένα. Γέλια, εφηβικοί έρωτες. Φάρσες τα μεσημέρια, κλάματα τα βράδια πριν τον αποχωρισμό. Το πρώτο τσιγάρο, οι τρύπες με την ξυλοκαΐνη, οι καρπουζομαχίες. Οι αποστολές των ξένων.
Έζησα πολλά από τα καλοκαίρια της ζωής μου στη Χαλκιδική, σε μια κατασκήνωση που στην αρχή δεν ήθελα να πάω -κάτι που άλλαξε γρήγορα. Οι πρώτες δυνατές φιλίες, ο πρώτος έρωτας. Αιτία της μεταστροφής ήταν μάλλον η πρωτόγνωρη αίσθηση του να ανήκεις σε μια ομάδα. Με τα χρόνια, τις αποστάσεις, εκείνες οι πρώτες δυνατές φιλίες χάθηκαν πια, δίνοντας τη θέση τους σε νέες, πιο ουσιαστικές, και αφήνοντας μια πικρή αίσθηση. Κι εκείνος ο πρώτος έρωτας αποδείχθηκε πως δεν είχε τίποτα παραπάνω από όσους ακολούθησαν. Τότε, όμως, έφερνε τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Το να σου δίνει κάποιος μεγαλύτερός σου σημασία στα 14 σου χρόνια είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρητήρητο!
Πραγματικά, πόσα πρόσωπα και ιστορίες, σαν να συνέβησαν μόλις χθες! Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι πια, με ζωές που έχουν τραβήξει τη δική τους πορεία. Μας ενώνουν, άλλους πολύ κι άλλους λιγότερο, οι κοινές αναμνήσεις. Απόψε.. χωρίς αμφιβολία, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου