Chest of Memories.

Ψάχνοντας σ' ένα μπαούλο, βρήκα στον πάτο έναν φάκελο γεμάτα γράμματα. Ήταν από τότε που οι συμμαθήτριες και κολλητές μου φίλες κι εγώ αποφασίσαμε να ανταλλάσσουμε γράμματα, λέγοντας η μία στην άλλη όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε στο σχολείο και το φροντιστήριο. Είχα ξεχάσει πως είχα κάπου φυλαγμένα αυτά τα γράμματα και ακόμα περισσότερο, είχα ξεχάσει όσα έγραφαν. Εκεί μέσα βρήκα ονόματα ανθρώπων που πέρασαν βιαστικά από τις ζωές μας. Θυμήθηκα καταστάσεις που τότε τις θεωρούσαμε πολύ σημαντικές και τώρα μοιάζουν αστείες. Συγκινήθηκα με τα λόγια αγάπης που εκφράζονταν όλες και τις υποσχέσεις παντοτινής φιλίας που δίναμε. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε τα χρόνια που πέρασαν και αυτή η φιλία χάλασε. Δεν ξέρω αν σήμερα, 5 χρόνια μετά, είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι κατά βάθος και μπορούμε να αναπληρώσουμε κάπως το χαμένο χρόνο. Θα το ήθελα νομίζω, γιατί είναι αλήθεια πως ζήσαμε πράγματα. Οι πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, οι πρώτες κοπάνες, οι σχολικές εκδρομές, η πλευρά της τάξης που ήταν όλη δική μας, ακόμα και οι τσακωμοί για τις πιο μεγάλες βλακείες. Το φροντιστήριο, οι σχολικοί χοροί, η αγωνία των Πανελλαδικών και μετά... κενό. Μετά τις έχασα. Είναι σαν να μην έχω καμία εικόνα τους μετά τις εξετάσεις. Και μάλλον είναι κρίμα. Φταίω εγώ, φταίνε εκείνες, δεν έχω ιδέα. Θέλω μόνο να τις δω και να είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.


EDIT: Τις είδα. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να τις ξαναδώ. Αποκήρυξαν με λίγα λόγια και συνοπτικές διαδικασίες αυτό που ήταν, αυτό που ήμασταν, αυτά που περάσαμε. Φάνηκε να πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο από τον υπόλοιπο κόσμο, με μια απίστευτη διάθεση σνομπισμού και ξιπασμού. Μια ακόμη εμπειρία λοιπόν... ;)