Beautiful People.

Και στο λέω... μου λείπουν! Οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι μακριά μου. Και κοιτάζω φωτογραφίες και μου λείπουν κι άλλο! Βλέπω πεσμένα μάτια πάνω από άδεια μπουκαλάκια τσίπουρο (εμείς εκεί είχαμε 25αράκια) και χαμόγελα με τα παγωτίνια. Αγκαλιές και τσιγάρα σ' ένα παγκάκι κοντά στη θάλασσα. Φωτογραφίες πάνω σε δέντρα, μ' ένα τσαντάκι να καλύπτει την τρύπια φόρμα. Πόζες  με κόκκινες γόβες και βελούδινα φορέματα το βράδυ μιας συνηθισμένης Τετάρτης, ακροβατικά και γκριμάτσες στην καλύτερη γιορτή των ερωτευμένων που πέρασα ποτέ μου. Η μαγική μέρα στη ρεγκάτα και η μανικιουρίστα της Σκιάθου, καβάλα σε μια άγκυρα. Απόκριες στην καφετέρια που δεν έφαγα ποτέ πάστα φούρνου, πάρτι-έκπληξη και λουκούλλεια γεύματα στης Νεφέλης. Το τέλος μιας εποχής, ντυμένο με σατέν φορέματα και όρκους. Κλείνω τις φωτογραφίες και θυμάμαι κι άλλα. Γιαγιάδες να φωνάζουν για λίγη ησυχία τα ξημερώματα, καρέκλες να πέφτουν στο πάτωμα, μεταμεσονύχτια τηλέφωνα και τούρτες-παγωτό που φαγώθηκαν με κουτάλι σούπας από το κουτί. Τσακωμοί πάνω από ένα επιτραπέζιο, κρέπες και μια παιδική χαρά το ξημέρωμα. Και συνθηματικά-άνθρωποι:ο γιούγκι, το μαύρο κούτσουρο, το λευκό κούτσουρο, ο χαμαιλέων, η γκεσταπίτισα, το αρκουδάκι, ο ντάμπο, ο παππούλης. Όπως είπα και πριν, είναι οι πιο όμορφοι και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι. Και είναι μακριά μου.

Σας θέλω μέχρι τότε δίπλα μου για να με τραβήξετε οπωσδήποτε σε τέτοια πόζα.

bored.dot.com

Είναι στιγμές που λέω πως βαρέθηκα τους ανθρώπους Ναι, ε; Τους ανθρώπους... Για να μιλήσω πιο σωστά, βαρέθηκα τους άντρες. Τις ανασφάλειες, την ανωριμότητα, την ανευθυνότητα, τον κοντόφθαλμο τρόπο σκέψης τους. Την αναβλητικότητα, τον ορθολογισμό και την ανάγκη τους να μιλάνε σαν το μπαμπά μου κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι τρελό. Και μιας και δεν έχω συχνά αυτή την παρόρμηση, μ' ενοχλούν διπλά όταν μου χαλάνε τη χαρά. Βαρέθηκα επίσης την ανάγκη τους να μη μιλάνε για μας, σαν να θέλουν κάτι να κρύψουν. Το ότι ονειρεύονται να μας δουν μια μέρα σαν τις φωτομοντέλες, λες και όταν μας γνώρισαν δεν πρόσεξαν ότι αν θέλαμε, ή σε άλλη περίπτωση αν μπορούσαμε, θα ήμασταν ήδη έτσι. Βαρέθηκα να μην ξεκαθαρίζουν τι θέλουν, να παίζουν, να θυμούνται πραγματικά ό,τι χαίρονται και να έχουν την απαίτηση να το βρίσκουμε λογικό. Να θέλουν να προγραμματίζουν κάθε λεπτό της ζωής μας, τη στιγμή που εκείνοι αρνούνται "να μπουν σε καλούπια", ζώντας σε μια απόλυτη ελευθερία και μπλα μπλα. Πέρα από τα παραπάνω, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι εγώ και οι φίλες μου βαρεθήκαμε να μην ξέρουν τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους και θα τους παρακαλούσαμε να αποφασίσουν γιατί μας ξενερώνουν. Όχι ότι θα το παίξουμε ξαφνικά κατασταλαγμένες και αποφασιστικές γυναίκες, αλλά συγγνώμη, ξέρω πού θέλω να με βρει ο επόμενος Σεπτέμβριος. 

There's a hole where your soul should be.

"Το φεγγάρι δείχνει διαφορετικό στη Θεσσαλονίκη". Μ' αυτή τη βλακεία έπεσα. Πολλά χρόνια πριν, σ' ένα παγκάκι κάτω από το Λευκό Πύργο, με το κεφάλι μου γυρμένο στον ώμο σου. Σήμερα, μια εφηβεία κι ένα πτυχίο μετά, ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν απλά δεν υπήρχες. Αν δεν μου είχες μιλήσει ποτέ για το διαφορετικό φεγγάρι, αν δεν μου έλεγες ποτέ τραγούδια και στιχάκια για να γελάω. Κι αν δεν σου χαμογελούσα τόσο πολύ σ' εκείνον τον καφέ και δεν έβλεπες κάτι άλλο σε μένα. Γοητευτικέ μελαχρινέ κύριε, δεν έχω ιδέα τι κάνεις στη ζωή μου τόσα χρόνια. Δεν είσαι ποτέ παρών, αλλά και ποτέ απών. Δεν εξαφανίζεσαι ποτέ τόσο ώστε να μπορώ να ξεχάσω τη φωνή σου ή τον αριθμό σου. Γυρνάς μόλις κάνω ένα βήμα παραπάνω, μόλις κοιτάξω δειλά μέχρι πού αντέχουν τα φτερά μου. Δεν ξέρω τι σε κρατάει, τι είναι αυτό που δεν σ' αφήνει να προχωρήσεις αλλά ούτε και να αφήσεις εμένα να προχωρήσω.  Έχω κάνει λάθη κι εγώ, μα ξέρω γιατί τα έκανα. Ξέρω γιατί δεν σε υπολόγιζα όταν το ήθελες, με είχες αγνοήσει πρώτος. Με είχες ξεχάσει, είχες πατήσει πάνω στα συναισθήματά μου και δεν είχες τύψεις. Μόνη σου δικαιολογία; "Δεν θέλω να μ' αγαπάνε, δεν το ζήτησα". (Εκείνη τη στιγμή, αν δεν ήμουν απελπισμένα και τυφλά ερωτευμένη μαζί σου, έπρεπε πραγματικά να σου έχω πει να πας να γαμηθείς). Πιστεύω πως ο τροχός γυρνάει. Πιστεύω πως όταν συμβαίνει αυτό, η κριτική είναι σκληρή. Πιστεύω πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Άλλωστε, στο όνομα της κοσμικής ισορροπίας, δεν θα έπρεπε και να γυρίζει πίσω.