Ένα αδειανό πουκάμισο.

Πόσα πράγματα δεν είπαμε ποτέ… Γιατί θεωρήσαμε πως ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε. Γιατί αυτός που έπρεπε να τα ακούσει δεν θα τα καταλάβαινε ή γιατί τελικά δεν έπρεπε να τα ακούσει. Και τι γίνεται όταν κουραστείς να κρατάς μέσα σου αυτά που σε τρώνε; Τι κάνεις με την οργή που έχει συσσωρευτεί μέσα σου; Πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά; Αναρωτιέμαι αν μπορεί τελικά κανείς να διαβάσει πίσω από τις λέξεις. Να δει τη θλίψη και τα σπασμένα όνειρα, την απογοήτευση που έχει προσφέρει. Δεν αντέχω όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν αντέχω να τα κρατάω αλλά ούτε και να τα δείχνω. Θέλω κάποιος να με κοιτάξει και να δει την ψυχή μου, να μη ρωτήσει τίποτα και να τα έχει καταλάβει όλα. Να πει πως όλα θα πάνε καλά, να μιλήσει για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και να το εννοεί. Να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει τα όμορφα πράγματα που αξίζει να δεις και δεν είχα ιδέα πως υπήρχαν. Θέλω να σωθώ κι αυτή η μέρα μοιάζει να αργεί τόσο και φοβάμαι πως όταν έρθει δεν θα είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, θα είμαι κάτι κενό, χωρίς συναισθήματα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Και φοβάμαι. Κι ελπίζω.