Ένα αδειανό πουκάμισο.

Πόσα πράγματα δεν είπαμε ποτέ… Γιατί θεωρήσαμε πως ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε. Γιατί αυτός που έπρεπε να τα ακούσει δεν θα τα καταλάβαινε ή γιατί τελικά δεν έπρεπε να τα ακούσει. Και τι γίνεται όταν κουραστείς να κρατάς μέσα σου αυτά που σε τρώνε; Τι κάνεις με την οργή που έχει συσσωρευτεί μέσα σου; Πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά; Αναρωτιέμαι αν μπορεί τελικά κανείς να διαβάσει πίσω από τις λέξεις. Να δει τη θλίψη και τα σπασμένα όνειρα, την απογοήτευση που έχει προσφέρει. Δεν αντέχω όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν αντέχω να τα κρατάω αλλά ούτε και να τα δείχνω. Θέλω κάποιος να με κοιτάξει και να δει την ψυχή μου, να μη ρωτήσει τίποτα και να τα έχει καταλάβει όλα. Να πει πως όλα θα πάνε καλά, να μιλήσει για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και να το εννοεί. Να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει τα όμορφα πράγματα που αξίζει να δεις και δεν είχα ιδέα πως υπήρχαν. Θέλω να σωθώ κι αυτή η μέρα μοιάζει να αργεί τόσο και φοβάμαι πως όταν έρθει δεν θα είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, θα είμαι κάτι κενό, χωρίς συναισθήματα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Και φοβάμαι. Κι ελπίζω.

If there's any justice in the world.

Ποιος καθορίζει τι αξίζεις και τι όχι; Πόσα αξίζεις και γιατί; Ποιος ξέρει καλύτερα από σένα πόσο προσπάθησες και τι κόστος είχαν οι επιλογές που έκανες; Κανείς. Και πόσο μεγάλη είναι η απογοήτευση όταν ανακαλύπτεις πως άνθρωποι που σε ξέρουν χρόνια ολόκληρα και σε ζουν δεν ξέρουν απολύτως τίποτα για σένα. Πόσο κρίμα! Πώς γίνεται να είσαι πάντα ικανή, να φέρνεις χαρές και όλοι να είναι περήφανοι... και με το πρώτο στραβοπάτημα χάνεις όσα κόπιασες για να αποκτήσεις. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι είναι άδικη η ζωή αλλά περιμένω να με αδικήσουν οι ξένοι. Μέρες τώρα δεν μιλάω, αλλά οι σκέψεις, τα γεγονότα, μαζεύονται μέσα μου και πονάνε.

Οι γονείς δεν ξέρουν πραγματικά τα παιδιά τους.

MySpace.

Ώρες τώρα περιμένω. Να αδειάσει το σπίτι, να φύγουν οι φωνές. Να μείνω λίγο μόνη. Θέλω να ακούω μόνο τις δικές μου σκέψεις, κανέναν και τίποτα άλλο. Ίσως τα τέσσερα χρόνια μακριά από το σπίτι με έκαναν πιο δύσκολο άνθρωπο, πιο μοναχικό. Άνοιγα την πόρτα και μέσα δεν βρισκόταν κανείς. Την έκλεινα κι έμενα μόνη. Και δεν ήταν τόσο άσχημα όσο ακούγεται. Μπορούσα να ανοίξω ή να κλείσω την τηλεόραση χωρίς να ενοχλήσω κανέναν. Άκουγα τη μουσική που ήθελα όποτε ήθελα, μπορούσα να κλάψω χωρίς κανείς να με ρωτήσει το λόγο (δεν υπάρχει πάντα λόγος!). Κοιμόμουν και ξυπνούσα την ώρα που με βόλευε και καθόμουν στο κρεβάτι χωρίς ρούχα μετά το μπάνιο. Έβγαινα έξω ακόμα και στις 3 το πρωί (duh!) και γυρνούσα μόνη ή ...με παρέα. Έτρωγα το φαγητό όπως μου άρεσε να το φτιάχνω και τα απογεύματα περίμενα τις καλύτερες φίλες του κόσμου για καφέ και γλυκάκι. Κι ύστερα συνέβη κάτι ακόμη από αυτά που ανήκουν στη λίστα με το όνομα "δεν θα μου συμβεί ποτέ" - δεν πήρα πτυχίο στην ώρα μου, με αποτέλεσμα να γυρίσω σπίτι. Στην αρχή ήταν κόλαση. Νεύρα, κλάματα. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, απουσία ιδιωτικότητας. Οι πόρτες εδώ μέσα δεν κλείνουν. Όμως εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να κλείνω τις πόρτες μου πού και πού και να διώχνω τις φωνές και να μένω μόνη και να παλεύω με τους δαίμονες που έχω στο κεφάλι μου. Θέλω να φεύγω (άντε πάλι οι τάσεις φυγής μου..) από αυτή την πραγματικότητα που δεν την αντέχω και που με πνίγει. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω το χρόνο πίσω γνωρίζοντας τις λάθος κινήσεις. Θα τα έκανα όλα σωστά μόνο και μόνο για να είμαι τώρα στο πιο μακρινό μέρος της Ελλάδας και να συνεχίζω μπροστά. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το μεγαλύτερο βήμα προς τα πίσω που νομίζω πως θα κάνω ποτέ, αλλά ας μη λέω μεγάλα λόγια. 

Τι μένει να κάνω; Περιμένω και υπομένω.

Great Expectations.

Ίσως φταίει που μικρή έπαιζα πολύ με τις Barbie μου. Ίσως φταίνε κι αυτές οι αμερικανιές που βλέπω στην τηλεόραση όταν βαριέμαι. Ίσως και τα δύο! Ο άντρας των ονείρων μου είναι πάντα ξανθός. Έχει μαγικά γαλαζοπράσινα μάτια που τα κοιτάς και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Το χαμόγελό του είναι αστραφτερό, γλυκό και τόσο ζεστό. Το σώμα του είναι προσεγμένο και, ω ναι, είναι σίγουρα ψηλός. Ο Ken ήταν μελαχρινός, γι' αυτό δεν είχα ούτε έναν. Ο κούκλος που πήγαινε τις Barbie μου σινεμά, που τους έκανε ερωτική εξομολόγηση πριν τις πάει σπίτι και που στο τέλος τις παντρευόταν ήταν ψηλός, είχε ξανθές μπούκλες και γραμμωμένους κοιλιακούς. Για χάρη του έφτυναν τους κοντούς και άχαρους action-man του αδερφού μου. 

Παρά τα τόσα ερεθίσματα, συνήθως οι επιλογές μου απέχουν τόσο πολύ από τα πρότυπά μου. Οι άντρες που έχουν κατά καιρούς βρεθεί δίπλα μου έστω και για λίγο δεν είναι ιδιαίτερα ψηλοί, έχουν σκούρα μαλλιά, ιδιαίτερο πρόσωπο, αδιάφορα μάτια, συνηθισμένο χαμόγελο. Δεν μου ανοίγουν την πόρτα, πληρώνουν πού και πού και λένε κρύα σεξιστικά ανέκδοτα. Δεν έρχονται μαζί μου στις ρομαντικές ταινίες και δεν μου κάνουν ατελείωτα κομπλιμέντα. Μερικοί λένε πως μοιάζουν στο μπαμπά μου, προσπαθώ να το αγνοήσω. Πραγματικά... γιατί; Πώς γίνεται να ξεφεύγω τόσο πολύ από τα στάνταρ που εγώ η ίδια θέτω; Όσο ανούσια και αν φαίνονται.

Μάλλον κι αυτό εμπίπτει στην κατηγορία "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει". Η αλήθεια είναι πως η αναντιστοιχία βγάζει μάτι μόνο όταν κάτι μου το θυμίζει, όπως πριν για παράδειγμα, που σε μία καθωσπρέπει αμερικάνικη σειρά, ο ξανθός γεροδεμένος πλούσιος και δημοφιλής Έβαν έδωσε το σακάκι του στην κοπέλα του, την οποία just for the record πήγε να βρει αφού άφησε ένα πολύ σημαντικό δείπνο με τους γονείς του. Σου σηκώθηκε η τρίχα; Εμένα τώρα που το σκέφτομαι ξανά, όχι. Είναι πολύ πιθανό να με ξενέρωνε αυτή η συμπεριφορά. Ίσως προτιμώ τους άντρες που απλά μου βγάζουν μια γλύκα, μια τρυφερότητα, ασφάλεια (εξ ου και το "μοιάζουν στο μπαμπά μου"). Που μπορώ να πω μαζί τους και μια κουβέντα παραπάνω, πέρα από το γυμναστήριο και το τζελ των μαλλιών. Που με κάνουν να γελάω - απίστευτα σημαντικη λεπτομέρεια. Και ας έχουν και λίγη κοιλίτσα, είναι χαριτωμένη.. και ας είναι πάνω κάτω στο ύψος μου, ούτως ή άλλως δεν φοράω ποτέ τακούνια.