16 χρόνια... μια ανάσα.

Έφυγες τόσο νωρίς. Όλοι λένε πως αν ήσουν ακόμα ανάμεσά μας, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Κι εγώ αλήθεια τους πιστεύω. Θα ήσουν απαραίτητος για να φέρνεις την ισορροπία, την ηρεμία στο σπίτι. Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται 16 χρόνια απουσίας. Σχεδόν μια ζωή. Σαν χθες μοιάζουν οι θολές αναμνήσεις. Με συναντάς στη γωνία πριν το σχολείο και μου χαμογελάς πλατιά για καλημέρα, μου λες πως με πρόλαβες και εγώ χαίρομαι. Είμαι το ένα τρίτο από το μπόι σου, τόσο δα ανθρωπάκι, με τα μαλλιά μου κοτσίδα και τη σχολική τσάντα στην πλάτη. Είμαστε στο τραπέζι, έχεις βάλει μπροστά μου το αρμόνιο που μου πήρες και χτυπάμε τα πλήκτρα. Κάνεις δουλειές στον κήπο. Μαζεύουμε τις ελιές και μου κρεμάς σοκολατένια αυγά στα κλαδιά. Χαίρομαι τόσο πολύ. 

Θυμάμαι τόσα λίγα και μ' ενοχλεί. Θα ήθελα να σ' έχω ξεκάθαρα στο μυαλό μου κι όχι να με βοηθάνε οι φωτογραφίες. Το τσίμπημα στην καρδιά μονάχα είναι όλο δικό μου. Το συναίσθημα που με πλημμυρίζει όταν σε σκέφτομαι, δικό μου κι αυτό. Είναι τόσο κρίμα που λείπεις. Η μέρα που έφυγες είναι πολύ ξεκάθαρη στο μυαλό μου. Ήταν μια μέρα που με κάνει να σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιος εκεί πάνω, αλλά και ταυτόχρονα δεν υπάρχει κανείς. Ξέρω πως αν μ' έβλεπες να μεγαλώνω θα φούσκωνες από περηφάνια μπροστά στα μικρά και τα μεγάλα κατορθώματά μου. Και είμαι σίγουρη πως θα σ' έπαιρνα τηλέφωνο κάθε φορά που κάτι είχε συμβεί. Ελπίζω μεθαύριο, να είσαι σε μια γωνιά της αίθουσας και να κοιτάζεις. Θέλω να σε νιώσω εκεί γύρω, να σε δω με τα μάτια της φαντασίας μου όρθιο κάπου στο βάθος να μου χαμογελάς όπως τότε, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Καληνύχτα.

Γιατί μάθε η κόλαση είναι για τους ζωντανούς,είναι γι' αυτούς, που μένουν πίσω
να θυμούνται, είναι γι' αυτούς, που τα βράδια δεν κοιμούνται... (edit:7/11/2012)

After all, trees that don't bend with the wind, won't last the storm.

Έχεις δει δέντρο τη στιγμή που το φυσάει ο άνεμος; Κι ας φαίνεται γερό, λυγίζει. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Έχω ακούσει να λένε "να παρακαλάς να μη σου δώσει ο θεός όσα μπορείς να αντέξεις". Κι αν στα δώσει... τι κάνεις; Πώς το περνάς όλο αυτό; Έχω χάσει τις απαντήσεις σε πολλά όλο αυτό το διάστημα. Ψάχνω μέσα στο κεφάλι μου, εγώ παλιότερα ήξερα. Σκεφτόμουν πιο καθαρά, διάλεγα τη σωστή απάντηση και τέλος. Πάει καιρός τώρα που αμφιβάλλω. Με κάνουν να αμφιβάλλω. Ο αέρας φύσηξε μακριά το μυαλό μου, τη θέληση, τα συναισθήματα. 
Κι ύστερα... πώς σηκώνεσαι πάλι, όταν ο άνεμος σταματήσει; Φοβάμαι πως δεν σηκώνεσαι ποτέ, μένεις εκεί, στην ίδια θέση κι απλά προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά. Μετά, βλέπεις τον εαυτό σου σ' ένα καθρέφτη και τα σημάδια είναι εκεί να σου θυμίζουν κάθε λεπτό. Κάθε δάκρυ, κάθε ρυτίδα απελπισίας. Συγχωρείς; Ποτέ. Σε κάνει αυτό χειρότερο άνθρωπο; Όχι, μάλλον απλά σε κάνει άνθρωπο. 

Κ.Ο.Κ. (Κάν'το Όπως Κανείς)

Ποιος φταίει; Ποιον κατηγορείς όταν βλέπεις πως κάτι πάει στραβά; Ίσως και όλα να πηγαίνουν στραβά. Ποιο είναι εκείνο το καμπανάκι που χτυπάει και σου δείχνει τα λάθη; Στα τόσα λίγα χρόνια ζωής, νομίζω πως έχω κάνει πολλά λάθη. Όχι τόσα όσα έχουν κάνει οι άλλοι απέναντί μου όμως. Δεν μετανιώνω. Δεν έχω πει ποτέ στη ζωή μου "ρε γαμώτο, γιατί το έκανα έτσι τώρα αυτό;" και να νιώθω ότι θα έδινα τα πάντα για να το έχω κάνει διαφορετικά. Σε καμία περίπτωση γιατί ήταν σωστό, απλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου, λέει προχώρα μπροστά και μην κοιτάς πίσω, παρά μόνο για να δεις τι σε ακολουθεί. Ποιοι άνθρωποι έμειναν μαζί σου στο ταξίδι της ζωής, ποιες συμπεριφορές σε στιγμάτισαν, ποια μάτια έκλεισαν για να μη σε δουν να φεύγεις, ποιοι σου γύρισαν την πλάτη. Κι ύστερα, έχει πραγματικά νόημα να ζητάς συγνώμη; Δεν αναιρεί το σφάλμα, το παραστράτημα. Δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα, σε ξεφορτώνει μόνο από το βάρος του σφάλματος.
Κάντε τη ζωή μου πιο εύκολη, παρακαλώ! Δώστε μου ένα εγχειρίδιο σωστής χρήσης και υπόσχομαι να το ακολουθήσω κατά γράμμα. Δεν θέλω να ψάχνω γύρω γύρω, να ρωτάω και να ζητάω οδηγίες για να φτάσω στον προορισμό μου. Θέλω να βάζω στο GPS τη διεύθυνση και να πηγαίνω. Να βλέπω νωρίς τις λακούβες και να τις αποφεύγω. Να μην μπαίνω σε αδιέξοδα και να αναγκάζομαι να κάνω όπισθεν για να βρω το δρόμο μου. Μ' ενοχλεί τόσο να πηγαίνω πίσω κι ας το έχω κάνει χιλιάδες φορές ως τώρα. Θέλω μόνο μπροστά, δυνατή μουσική κι ανοιχτά παράθυρα. Και δεν θέλω συνοδηγό. Θα παίρνω για παρέα αυτούς τους τύπους που κάνουν οτοστόπ, να μου λέει ο καθένας τη δική του ιστορία. Να περνάμε καλά κι όταν τον αφήνω στον προορισμό του να συνεχίζω μόνη μέχρι τον επόμενο. Κι ας είμαι μέσα σ' ένα σαραβαλάκι, θα μου ταιριάζει ούτως ή άλλως πιο πολύ.

Harder than Easy*

http://oceano-vox-howl.deviantart.com/art/Failure-81865810?q
=boost%3Apopular%20failure&qo=45

*ή αλλιώς Put the Blame on Me.


Είσαι μικρή, το πρώτο παιδί, και πόσο καλοί είναι όλοι μαζί σου! Το κάθετί μοιάζει τεράστιο κατόρθωμα και επειδή όλοι ενθουσιάζονται τόσο, η χαρά πολλαπλασιάζεται. Πρωτόγνωρα συναισθήματα και επιτυχίες για όλους. Όταν οι βαθμοί είναι καλοί στο σχολείο, το μαθαίνει και ο τελευταίος συγγενής. Και έχετε όλοι μαζί συνηθίσει να έχετε καλά αποτελέσματα παντού. Κι εσύ μαζί. Δεν ξέρεις την αποτυχία. Δεν έχεις ιδέα πως νιώθεις όταν πατάς στα όνειρά σου, όταν απογοητεύεις τις προσδοκίες των άλλων και μετά πρέπει να ζήσεις μ' αυτό. Έτσι, οι τελευταίοι έξι μήνες ήταν κόλαση. Σ' αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, έμαθα να ζω με την ενοχή, υποσυνείδητη και συνεχής. Πρόσεχα τις λέξεις και τις κινήσεις μου, να μη δώσω δικαιώματα, να μη βρει κανείς αφορμή να μου 'χτυπήσει' την προσωπική μου αποτυχία και με αδειάσει. Μπόρεσα και διόρθωσα την κατάσταση, όταν ο καιρός με άφησε κι επιτέλους ένιωσα ξανά όπως παλιά, όλοι ήταν ξανά περήφανοι γιατί στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Και να, σήμερα, πάλι στην αρχή. Θα ήταν τόσο βολικό να μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στους άλλους, αλλά ξέρω πως η αποτυχία είναι τόσο δική μου, τόσο προσωπικό θέμα. Με τρώει, με σκοτώνει και θα με στοιχειώνει μέχρι να τη διορθώσω. Δεν έχει σημασία πόσο σοβαρός είναι ο λόγος, το συναίσθημα είναι το χειρότερο. Το μηδενικό που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου και αναβοσβήνει ρυθμικά, σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει προσέξει.

Strangers in the Night.

Βγήκα στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Είναι πραγματικά τόσο ήσυχα τη νύχτα. Κοίταξα ψηλά, δεν έχει ουρανό αυτή η πόλη. Φάνηκε μονάχα ένα αστέρι, μακρυνό, αχνό, ίσα που διακρινόταν. Λίγο πριν μπω πάλι στο σπίτι, κάποιος από την απέναντι πολυκατοικία βγήκε για τον ίδιο λόγο. Τον κοίταξα κι ένιωσα να τον καταλαβαίνω, ένα δεσμό ανάμεσά μας. Ήταν ό,τι έχω αυτή την ώρα που οι άνθρωποί μου είναι μακρυά. Καληνύχτα.

High School Romance.

Έχω κατηγορηθεί πως ζω στο παρελθόν. Πως με στοιχειώνουν αναμνήσεις. Η δική μου αλήθεια είναι πως είμαι νοσταλγική. Δεν είμαι οπαδός του "κάθε πέρσι και καλύτερα", αλλά μ' αρέσει να κοιτάζω φωτογραφίες, να φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και να σημειώνω τις διαφορές. Νιώθω ασφάλεια όταν επιστρέφω έστω και νοερά στα παλιά, μια περίεργη γλύκα. Απόψε πήγα αρκετά πίσω, τότε που κάναμε βόλτες στη γειτονιά μετά το σχολείο. Γυρνούσαμε όλα τα στενά σοκάκια της περιοχής από φόβο μήπως μας πετύχουν πολλοί γνωστοί. Τα βράδια περπατούσαμε χέρι χέρι και φιλιόμασταν στις γωνίες, ένα βράδυ χιόνιζε και θυμάμαι κολλούσε πάνω μου για να με ζεστάνει, γελούσα με την ψυχή μου τότε. Ήμουν ερωτευμένη κι αυτό μου έδινε φτερά. Έβλεπα το αγόρι δίπλα μου σαν το πιο όμορφο του κόσμου, κοιτούσα τα χέρια του και τον ερωτευόμουν περισσότερο -πάντα κοιτάζω τα χέρια στους άντρες. Και μια μέρα κάναμε μαζί την πρώτη μας κοπάνα από το σχολείο! Τη θυμάμαι σαν να τη ζω τώρα. Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε χωριστά και πάντα περίμενα πώς και πώς να τον ξαναδώ στο τέλος του Αυγούστου. Πάλι, σαν να τον έχω μπροστά μου, μαυρισμένος, γυμνασμένος, με άσπρο πουκάμισο και το πιο πλατύ χαμόγελο, να με περιμένει λίγο παρακάτω από το σπίτι. Ήμασταν μαζί λόγω μιας παρεξήγησης, που τελικά ήταν από αυτές που έχουν καλό τέλος. Νομίζω πως το παιδί αυτό το πλήγωσα και δεν μπορώ να ζητήσω καν συγνώμη. Μεγάλωσα μαζί του και την ιστορία μας αξίζει να τη λέω όταν με ρωτάνε για τους σημαντικούς μου άντρες. Κι ας ήταν απλά το αγόρι του λυκείου.

It gives me the creeps.

Σκαμπανεβάσματα. Καιρό τώρα. Και αισθάνομαι πως είμαι η μόνη που τα βλέπω. Μόνο εγώ δεν νιώθω πια όπως πριν, δεν ενθουσιάζομαι όπως πριν και δεν εκφράζομαι όπως πριν. Μα πραγματικά, πώς θα το μπορούσα; Αφού τίποτα δεν είναι όπως πριν! Έχω μιλήσει και παλιότερα γι' αυτό το τέλμα και τώρα μου φαίνεται εντονότερο. Μπορεί οι συνθήκες να μην ήταν ποτέ οι καλύτερες, αλλά τώρα η μαμά πατρίδα τις αποτελείωσε. Και το πιο ενοχλητικό, το πιο ελεεινό είναι πως εκείνος δεν βλέπει τίποτα, όλα γι' αυτόν είναι ροζ καρδούλες και dvd με φίλους στο καθιστικό του σπιτιού μας. Σπίτι που εννοείται πως δεν έχουμε και που, αν με ρωτάς, δεν πρόκειται να αποκτήσουμε! Δεν ξέρω πως να του δώσω να καταλάβει το χάσμα που βρίσκεται ανάμεσά μας. Έχω κατ'εξακολούθηση δηλώσει πως δεν συμμερίζομαι τέτοια όνειρα, δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί με αγχώνουν και ποτέ δεν τα τηρώ, δεν μπορώ να είμαι μέσα στη γλύκα όταν οι συνθήκες μοιάζουν εναντίον μου. Αδυνατεί να το κατανοήσει κι εγώ νιώθω ότι έχω μπει σε loop. Το χειρότερο είναι πως σήμερα σκέφτηκα "έχει κρεμαστεί από πάνω μου" και ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη μου. Δεν το ζήτησα και δεν το θέλω. Είναι υπερ αρκετό που έχω να φροντίσω και να νοιαστώ για τις δικές μου ανάγκες, δεν έχω αποθέματα για κανενός άλλου. Μα πάλι θα τα πω και δεν θα καταλάβει, θα πετάξει μόνο ένα αδιάφορο και τάχα μου γεμάτο κατανόηση "απλά σχέδια είναι μωράκι μου, μην σε αγχώνουν" και θα αλλάξει θέμα. Θέμα που πάλι δεν θα ακούσω γιατί το μυαλό μου θα είναι κολλημένο στα χρώματα που θα ταίριαζαν καλύτερα στην κρεβατοκάμαρά μας.