Too old to love.

Τόσα χρόνια τα αγόρια έλεγαν μισόλογα κοιτώντας το πάτωμα. Ή έστελναν μηνύματα με δικαιολογίες που δεν πίστευε κανείς. Άλλοι έκλειναν την πόρτα φωνάζοντας, άλλοι σφύριζαν αδιάφορα από την άλλη. Κάποιοι γελούσαν καμιά φορά και τα έπαιρναν όλα στην πλάκα. Ήταν κι εκείνοι οι λίγοι που απλά σου έδειχναν την έξοδο ψελίζοντας ένα αντίο. Και καταλάβαινα. Ακόμη κι αν εθελοτυφλούσα, καταλάβαινα. Τώρα πρέπει να φύγω, τώρα πρέπει να σταματήσω. Τώρα βαρέθηκε, τώρα πληγώθηκε.

Κι έρχεσαι εσύ, άντρας πια, να μην δείχνεις τίποτα. Το πιο απλό, αν θέλεις ή όχι. Αν μετάνιωσες, αν το ξανασκέφτηκες. Αν απλά δεν μπορείς ρε παιδί μου. Μπα, δεν την αντέχω τη σιωπή.

I should know better.

Σε βάζω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ μέσα στο μέλλον, στα όνειρά μου. Αν αύριο βγεις από αυτά, με τρόπο βίαιο, απότομο, θα αδειάσουν. Δεν θα έχω όνειρα, θα έχουν φύγει, θα έχουν πετάξει μαζί σου. 

Και να 'μαι, εδώ, να αφήνομαι κάθε μέρα στα χέρια σου. Κι εσύ; Να με πετάς στο πάτωμα, να μου βάζεις φωτιά και να χορεύεις στις στάχτες. Πάνε και τα αυτονόητα, πρέπει να τα ζητιανέψω. Τι με μαθαίνεις κάθε μέρα με τον πιο σκληρό τρόπο; Ότι η ευτυχία μου πρέπει να εξαρτάται αποκλειστικά από 'μένα, γιατί αλλιώς την πάτησα. Ήταν λάθος που της επέτρεψα να συνδεθεί μ' εσένα, με την ύπαρξη, με την ανάσα σου. Ήταν λάθος που δεν την άφησα να πετάει πάνω από το κεφάλι μου, ελεύθερη, έρμαιο της δικής μου βούλησης. Γιατί τώρα κατρακυλάει, πέφτει στο βούρκο και ματώνει. Μαζί της κι εγώ. 

Κι εσύ;

Με κοιτάς να κυλάω στην πλαγιά και είσαι σίγουρος πως θα βρω τρόπο να ανέβω. Και η ανάβαση θα μου έχει κλέψει τη μνήμη, θα κάνω πάλι τα ίδια λάθη. Θα συγχωρέσω, θα δώσω χωρίς την απαίτηση να πάρω τα ίδια.

Θέλω καμιά φορά να κλείσω τα μάτια και να ευχηθώ να γίνουν όλα εύκολα, να φύγεις μακριά κι εγώ να μην πονέσω. Να φύγω μακριά και να μην κοιτάξω πίσω. Και να είναι εύκολο, ανώδυνο, γρήγορο. Να ξεχάσω, όπως έχω κάνει τόσες φορές.