Πότε χάσαμε το κουράγιο να αφηνόμαστε χωρίς αναστολές σ' αυτό που θέλουμε; Ψάχνω να βρω το δικό μου point of no return και δυσκολεύομαι. Ήταν μάλλον τότε που έδινα και δεν έπαιρνα. Ήταν μάλλον τότε που είδα πως δεν εκτιμήθηκα όπως έπρεπε. Ήταν μάλλον τότε που μια πόρτα μ' έκλεισε απ' έξω. Κάπου εκεί μάλλον έχασα τη διάθεση να αφήνω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο. Να τον χαρίζω, να τον παραχωρώ στις διαθέσεις του άλλου χωρίς να με νοιάζει τι θα προκύψει. Είναι καιρός τώρα που το αποτέλεσμα με νοιάζει, το σκέφτομαι πριν μιλήσω. Γιατί να πω αυτά που με κάνεις να νιώθω όταν κινδυνεύω αύριο να τα μαζεύω από το πάτωμα;
Μη μου πεις γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα αυτές τις μέρες. Αυτές οι μέρες δεν έχουν για μένα τίποτα ξεχωριστό, ίσα ίσα μάλιστα είναι λίγο χειρότερες από τις υπόλοιπες. Υποτίθεται ότι είναι μέρες αγάπης, αλλά εμένα οι άνθρωποί μου είναι μακριά. Υποτίθεται ότι είναι μέρες οικογενειακές, αλλά έχω από καιρό πάψει να πιστεύω στην οικογένεια. Άρα τι μένει; Το κινητό ανά χείρας ως γέφυρα με τον έξω κόσμο και μια ταινία δίπλα στο τζάκι. Και Χριστούγεννα είναι, θα περάσουν...
