Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Οι 7 Πληγές.


Έχω δει μέρες τώρα εκείνη την πρόσκληση από την Bourou-bouli8ra για το παιχνιδάκι με τις επτά αλήθειες και το έχω στο μυαλό μου και όλο κάποια προσθέτω και μετά αφαιρώ μια άλλη και καταλήγω να τις ξεχνάω. Ήρθε όμως ή ώρα να τις πω.

1. Η μεγαλύτερη αλήθεια, που την ξέρουν όσοι με ξέρουν στοιχειωδώς, είναι ότι φοβάμαι τα σκυλιά και γενικά με τα ζώα δεν έχω πολλά πολλά. Κάτι πρέπει να έχει γίνει, κάτι που μάλλον δεν θυμάμαι, και καταγράφηκαν στο υποσυνείδητό μου σαν εχθρικά στοιχεία. Θα το βρω, πού θα μου πάει... Ως τότε, θα αλλάζω πεζοδρόμιο.

2. Είμαι αντιδραστική και ξεροκέφαλη, αλλά μέσα μου σκέφτομαι πολύ. Προβληματίζομαι και αλλάζω, μα οι άλλοι, αυτοί που με έκαναν να προβληματιστώ και να αλλάξω, δεν θα το μάθουν ποτέ. Αν το μάθουν, θα ανοίξω μια τρύπα να μπω μέσα.

3. Ενθουσιάζομαι/ερωτεύομαι/καψουρεύομαι/θέλω να παντρευτώ πάντα τους ωραίους, ψηλούς και κουλ τύπους που γνωρίζω τυχαία και ξαφνικά και απρόσμενα, αλλά καταλήγω πάντα με τους "άλλους". Αδιευκρίνιστες αιτίες.

4. Οι άνθρωποι που μου λείπουν πιο πολύ στα εύκολα και στα δύσκολα, τα καθημερινά, είναι η Ξανθιά, το Κονέλι και η Νεφέλη. Τελεία.

5. Θέλω να ταξιδέψω πολύ και να γνωρίσω όλο τον κόσμο, γιατί τρελαίνομαι όταν μένω για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος, η φυγή είναι γραμμένη με μεγάλα φωτεινά γράμματα στο DNA μου.

6. Ας με κοροιδεύουν όσο θέλουν, εγώ συνεχίζω να θεωρώ την κατασκήνωσή μου δεύτερο σπίτι μου, κι ας λείπω τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό γιατί όσοι γνώρισα εκει μέσα είναι οικογένεια. Καιρό μετά.

7. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Σε γκόμενους, σε φίλες που θυμήθηκαν ό,τι είχαν ξεχάσει όσο ζούσαν τον απόλυτο έρωτα. Ή τουλάχιστον, ας μείνω στις 2 ευκαιρίες/άτομο. Όχι άλλες.

Θέλω να μάθω και για εσας, για όποιον με διαβάζει, θέλω να δω αλήθειες από όλους! Καλημέρα!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Eternal Ramblings of a Confused Mind.

Κι όλο κάτι θέλω να γράψω, να πω για τις μέρες που πέρασα σ' εκείνη την πόλη που κοντεύω πια ν' αγαπήσω. Κι όλο κάτι γίνεται και αλλάζει η διάθεσή μου και μετά σκέφτομαι όσα έγιναν και χάνομαι. Δεν έχω πάλι ξεκάθαρη εικόνα, μου έρχεται μόνο ένα συναίσθημα ευχάριστο πολύ, νιώθω κάπως και σταματάω. Και μετά θέλω να μη σκέφτομαι για να μην ενθουσιαστώ και μετά γκρεμοτσακιστώ και δεν μπορώ γιατί η φύση μου είναι τέτοια. Και θέλω να συγκεντρώσω το μυαλό μου και δεν μπορώ γιατί όταν το φεγγάρι πέφτει από εκείνη τη γωνία σ' ένα πρόσωπο με μαγεύει και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Γιατί όταν η πραγματικότητα ξεπερνά τις προσδοκίες μου, τρυπώνει στην κάθε μέρα μου και τη γεμίζει και την παρασύρει. Και σκέφτομαι πώς να φύγω, τώρα πια που έχω προορισμό, και τι θα γίνει αν και τι θα γίνει αν δεν. Και ξέρω ότι έτσι θα περάσουν πολλές μέρες ακόμα...