Μαζί.*

Ούτε μια ρυτίδα σου θα γράφει τ’ όνομά μου
Ούτε σε μια αγρύπνια σου εμένα θα σκεφτείς
Αν μ’ έβλεπες σ’ αυτή την κατρακύλα
Παρ’ όλη την ξεφτίλα θα ήθελα να ’ρθεις

Ούτε που θυμάσαι τη μάρκα που καπνίζω
Κι ας μην ξεχωρίζω εσένα απ’ το Θεό
Αν ήξερες πόσο πονάει η ζήλια
Θα έτρεχες με χίλια για λίγο να σε δω…

Μαζί
Αλλιώς το είχα συνηθίσει
Μ’ εσένα είχα σκηνοθετήσει
Όλη μου τη ζωή
Μαζί
Όταν σε είχα συναντήσει
Είχε η καρδιά αλλαξοπιστήσει
Και ήθελε μαζί

Λέω στον καθρέφτη μου πως είμαι ένας καημένος
Που περιμένει άδικα κι αυτός τι να μου πει
Το μέγεθος σε κάθε προδοσία
Σημαίνει στην ουσία πόσο έχεις φιληθεί


*by Κώστας Μακεδόνας (http://www.youtube.com/watch?v=ZJE7zJpCPfQ)

...πεθαίνοντας να ζω...

Όταν ήμουν παιδί, έβλεπα μια κοπέλα σε μια τηλεοπτική σειρά που δεν μπορούσε να κλάψει. Και μου φαινόταν αδιανόητο, μέχρι και μερικά χρόνια πριν, να μην μπορείς να εκφράσεις την απόγνωσή σου, τη θλίψη και την απογοήτευσή σου με το κλάμα. Έκλαιγα πάντα εύκολα, μέχρι που πριν μερικούς μήνες, αυτό σταμάτησε. Μου είναι πολύ δύσκολο πια να βουρκώσω έστω, ό,τι κι αν συμβαίνει νιώθω μόνο ένα πόνο στο στήθος και το μυαλό μου μαυρίζει. Οι σκέψεις με πονάνε αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω, να ξεσπάσω. 

Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα με γυρίζει στα παλιά και με πλημμυρίζει το άδικο και ένα άλλο περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να εξηγήσω και ξαφνικά κλαίω. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να το καταλάβω, απλά το αφήνω όλο αυτό να βγει προς τα έξω. Και αναρωτιέμαι τι θέλεις για να νιώσεις πλήρης. Τι θέλεις να ακούσεις, να κάνω, να γίνει για να σταματήσεις να πηγαινοέρχεσαι. Αν ξέρεις τι εσωτερική πάλη συμβαίνει μέσα μου, πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις αυτά που σκέφτεσαι. Και είναι όλα ενδοιασμοί, φόβοι. Θέλω να μάθω αν έχεις ιδέα όλων αυτών που μου προκαλείς, τα συναισθήματα. Απόψε, χωρίς να ξέρω το γιατί, είμαι πάλι 18 χρονών. Είμαι πάλι σπίτι μακρυά σου και αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι. Προσπαθώ να μαντέψω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και παρακαλάω να απαντήσεις. Να εξηγήσεις, να μην παρεξηγείς και να μιλήσεις. Να καταλάβεις χωρίς λόγια και να αποδεχτείς τη μέτρια κατάσταση που υπάρχει αναγκαστικά. Τα αδιέξοδα και τη δικαιολογημένη αναποφασιστικότητα. Να γυρίσεις το χρόνο πίσω, αν μπορείς... Ή έστω να εξαφανιστείς. Διάλεξε.

(NOT) BUILT TO RESIST.

Let It Go.

Πήρε κάπου το μάτι μου ένα γκάλοπ του στυλ, «Πόσοι από σας έχετε μείνει σε μια σχέση παραπάνω απ΄ όσο θέλατε γιατί δεν βρίσκατε τον τρόπο να φύγετε;». Σχεδόν αυτόματα σκέφτηκα πως οι άνθρωποι, αντίθετα με αυτό που τελικά συμβαίνει, θα έπρεπε πραγματικά να ξέρουν πότε πρέπει να φεύγουν. Να φεύγουν από μια σχέση αμφιλεγόμενη, από ένα γάμο προβληματικό, από μια φιλία που κάπου έχει σκαλώσει. Δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα μια κατάσταση ή ένας άνθρωπος με τον οποίο ανακάλυψες ότι δεν ταιριάζεις ή ότι απλά σε φθείρει. Δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε να βγάζουμε από τη ζωή μας ό,τι περισσεύει. Έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις  πως ό,τι κι αν κάνεις, η σχέση –ερωτική, φιλική κτλ- δεν σώζεται. Δεν θα αναστηθεί από τις στάχτες της ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη καλή θέληση και των δύο πλευρών. Δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά το ίδιο, δεν θα δεις ποτέ ξανά πυροτεχνήματα να πετάγονται γύρω σου. Στο κάτω κάτω, μερικά πράγματα, αλήθεια δεν είναι φτιαγμένα για να κρατούν πολύ. Δες το.  Φύγε, κλείσε την πόρτα. Θα νιώσεις καλύτερα.