Βλέπω φωτογραφίες και θυμάμαι πως ήμουν κάποτε πολύ χαρούμενη δίπλα σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Άλλος ήταν ευαίσθητος και το έπαιζε απότομος, μάγκας, βαρύς. Μα ήταν εκεί όταν ήμουν άρρωστη, όταν φοβόμουν κι όταν ήμουν στεναχωρημένη. Μου έφερνε φαγητό, μου έκανε παρέα, έκανε υποχωρήσεις που άλλοι δύσκολα θα δέχονταν να κάνουν. Άλλος ήταν μια αρσενική diva, με ήθελε κοκέτα και καλοντυμένη, μα στην πορεία κατάλαβα πως αυτό που τον κράτησε ήταν πως δεν ήμουν σε καμία περίπτωση αυτό που ζητούσε. Οι διαφορές μας δεν μας εμπόδισαν να κάνουμε όνειρα, να χοροπηδάμε στα στενά δρομάκια και να βγάζουμε φωτογραφίες με τα πιο μεγάλα χαμόγελα - δεν ήταν ψεύτικα. Κάποιος άλλος ήταν κλειστός, δύσκολος, μα αν του έδειχνα λίγο πως νιώθω πράγματα, γινόταν χαλί. Με χώριζε όταν δεν περνούσε το δικό του, όμως ποτέ δεν το κρατούσε. Το έπαιζε, κι ακόμα έτσι κάνει, άντρας βαρύς κι ασήκωτος, που δεν παίρνει από πολλά, αλλά νομίζω ένιωσε πράγματα μαζί μου. Κι είναι τώρα κι ένας άλλος, που θέλει ό,τι του δίνω, ό,τι είμαι. Που με ακούει με τις ώρες να του λέω τις μεγαλύτερες βλακείες του κόσμου, που ακούει τις γκρίνιες, τα προβλήματα και τις ανασφάλειές μου και έχει πάντα κάτι να πει στο τέλος. Που με πηγαίνει να δω τις πιο απίθανες ταινίες και για φαγητό σε μέρη που δεν πηγαίνω με κανέναν άλλο. Που μου κάνει κομπλιμέντα για κάθετί, χωρίς να τα ζητήσω. Που κάνει χιλιόμετρα και πολύωρα ταξίδια για να με δει. Αξίζει τον κόπο να σου τύχουν και μερικά στραβοπατήματα, αν τελικά είναι κάπως έτσι η κατάληξη.
