♫ Μου λες πως έτσι είναι οι σχέσεις... ♫

  Πότε καταλαβαίνεις ότι έφτασε το σημείο που δύσκολα γυρίζεις πίσω; Το σημείο της σχετικής παρακμής.. τότε που τα πράγματα σαφώς δεν είναι όπως παλιά.. Όταν κλείνεις το τηλέφωνο με ένα ψέμα, μια φτηνή δικαιολογία, απλά γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις. Σώθηκαν τα λόγια, είναι κενά, είναι τα ίδια με χθες, δεν σε αφορούν. Οι λέξεις βγαίνουν μηχανικά, πρέπει μόνο να ακουστούν, δίνεις στον εαυτό σου και στον άλλο μια ψευδαίσθηση παράτασης. Πιστεύεις πως τίποτα δεν πρέπει να τελειώσει, να χαθεί και διαιωνίζεις μια κατάσταση με μηχανική υποστήριξη. Ψέματα μικρά, αθώα, ασήμαντα κι όμως τόσο σημαντικά. Τέλμα, καμπή, σημείο μηδέν. Και ο άλλος τι κάνει; Εθελοτυφλεί; Κλείνει τα μάτια και αγνοεί τις φωνές, τα σημάδια. Τι υπάρχει μετά το όριο; Δεν ξέρω να συμβιβάζομαι, γεννήθηκα έτσι, ίσως είμαι ελαττωματική από κατασκευής. Και τι κάνω τώρα; Πώς επιβιώνω σε μια κοινωνία που όλοι, μικροί και μεγάλοι, κάνουν υποχωρήσεις, υποτάσσουν το θέλω κάτω από το πρέπει κι έτσι πορεύονται; Δεν το μπορώ, δεν το θέλω. Στα ασήμαντα και στα σημαντικά της ζωής κάνω λάθη. Γιατί δεν αντέχω την καταπίεση. Αφήνω πράγματα πίσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο να τα κρατάω με νύχια και με δόντια και προχωράω έχοντας μαζί μου τα συνήθως ασήμαντα, που είναι όμως εύκολα. Αυτά μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα αφήσεις πίσω και ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς. Δεν θα πληγωθεί κανείς γιατί κανείς δεν προσπάθησε για αυτά. Αν είσαι σαν και μένα, όταν δεν νιώθεις και πολλά, όταν δεν έχεις επενδύσει και πολλά, όλα είναι πιο όμορφα. Εύκολα έρχεσαι και με τον ίδιο τρόπο φεύγεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς "εμείς", δεν παλεύεις για δυο, δεν υπολογίζεις για δυο. Και ίσως λείπει το συναίσθημα, λείπει το δέσιμο, λείπουν οι πολλές κοινές εμπειρίες, το μυαλό όμως είναι καθαρό. Η μαζοχιστική φύση μου πάντα ψάχνει παρόλα αυτά να  νιώσει πως πληγώνεται για να νιώσει πιο ζωντανή. Ξέρω πως δεν συγκρίνεται με τίποτα το να περπατάς χέρι χέρι στην παραλία με το υποψήφιο άλλο σου μισό, αλλά μπορώ να περπατάω αγκαζέ στην παραλία με την καλύτερή μου φίλη και να νιώθω το ίδιο πλήρης, να νιώθω ότι με αγαπάνε και με νοιάζονται το ίδιο. Και είναι συναρπαστικό να βγαίνεις έξω και να μη νιώθεις τύψεις που φλερτάρεις, που μοιράζεις χαμόγελα και που περνάς όμορφα τη στιγμή που ο άλλος δεν μπορεί. Να μην βάζεις καπέλα και να κρύβεις κάτω από white lies το τι έκανες, πού πήγες και με ποιον. Να είσαι μια πραγματική alma libre.

Εξ αποστάσεως.

Είχα βρει μετά από καιρό κάτι καλό. Κάποιον που ενδιαφερόταν και το έδειχνε. Υπήρχαν από την αρχή βάσιμες υποψίες πως η στιγμή, το timing που λέμε, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά παρόλο που ξέραμε πως δεν επρόκειτο για πάθος δυνατό είπαμε θα προσπαθήσουμε κι όπου βγάλει. Πέρασαν δύσκολες μέρες ασυνεννοησίας, περίοδοι κρίσης και ύστερα ήρθε ισορροπία. Πάλι όμως τη δύσκολη στιγμή. Εκεί που πια οι ζωές μας πήραν τροπή τελείως διαφορετική από πριν. 

Και τώρα; 

Κάνεις υπομονή, σφίγγεις τα δόντια και λες "θα περάσει". Όταν νιώθεις το απόλυτο τίποτα, φοράς ένα όμορφο χαμόγελο και προσποιείσαι πόσο πολύ χαίρεσαι που έχεις ένα διήμερο στη διάθεσή σου. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς το διήμερο κάνει μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό. Αν δεν υπήρχε, θα είχες ένα λόγο να τελειώσεις αυτό το πράγμα που μεταφράζεται ως 'έχω σχέση με το κινητό μου'. Αλλά τώρα υπάρχει αυτό το καταραμένο διήμερο που σε κρατάει και μετράς μέρες σαν να είσαι εσύ ο φαντάρος της υπόθεσης. Γιατί καταραμένο; Γιατί φέρνει γκρίνια από χίλιες δυο άλλες πλευρές και σου θυμίζει πως η ώρα της ανεξαρτησίας δεν έφτασε ακόμη. Γιατί σε κουράζει, αφού φορτώνεις χιλόμετρα στο κοντέρ σου. Γιατί σε αφήνει να περνάς μισό μήνα με τα χρήματα μιας μέρας. Μόνο και μόνο στη σκέψη όλου αυτού του πράγματος, μελαγχολώ. Με θλίβει, μου θυμίζει μέρες του Σεπτεμβρίου, όταν δεν ήθελα να ξέρω ούτε καν αν υπάρχει. Αναγνωρίζω πως και ο άλλος δεν επέλεξε αυτή την κατάσταση, αλλά το timing είναι που έκανε τη ζημιά. Αναγνωρίζω πως μπορεί να υπερβάλλω, να μοιάζω όλο και συχνότερα πλέον στον απαισιόδοξο εαυτό μου. Όμως, αλήθεια, τι να κάνω; Οι μήνες που απομένουν δεν είναι ούτε πολλοί, αν έχεις υπομονή, ούτε λίγοι, αν κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Είναι όμως αρκετοί, αντικειμενικά. Και κάθε φορά που σκέφτομαι έτσι, σκέφτομαι και τον γοητευτικό μελαχρινό κύριο που μου είπε ένα βράδυ πάνω από μερικά ποτήρια κρασί "Σε ξέρω. Δε θα αντέξεις". 

Και δεν ξέρω αν με ενοχλούν περισσότερο οι δικές μου σκέψεις ή τα δικά του λόγια, που μόνη μου επιβεβαιώνω σιγά σιγά.

.μάτια μου θάλασσες.

Όταν σας δει κάποια . . . 

Μικρές Αμαρτίες

Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Ο καιρός που πέρασε δεν είναι πολύς, αλλά μοιάζει σαν όνειρο. Ξαφνικά, βιαστικά, αμήχανα. Η έξαψη της στιγμής ήταν αλήθεια μοναδική. Από τη μια στιγμή στην άλλη, το παιδί που γελούσε και αστειευόταν τόσες μέρες δίπλα μου, έμοιαζε να' χει μεγαλώσει σε μια στιγμή. Ήταν τόσο περίεργο αυτό που έγινε και τόσο άδοξη η έκβασή του. Αν με ρωτάς, ίσως έτσι έπρεπε να γίνει γιατί δεν υπήρχε κανένα μέλλον. Γλυκιά ανάμνηση, αμήχανες πλέον τυχαίες συναντήσεις, ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας στη θέα όσων αποκτά με τον καιρό. Η ικανοποίηση ότι μπορεί και να συνέβαλα σ' αυτό που θα εξελιχθεί.

Υ.Γ. Τυχαία έπεσε μπροστά μου μια φωτογραφία. Όμορφες εικόνες, όμορφος άνθρωπος.

Είμαι ζωντανή και ... θέλω, θέλω, θέλω!

Καλησπέρα, καλησπέρα! Καινούρια χρονιά! Καινούρια αρχή λένε πολλοί. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να το κάνεις όσο εύκολα το λες.. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν παίρνουν εύκολα αποφάσεις. Πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως αν αλλάξεις με τις αποφάσεις σου τα γραμμένα, τότε μπορεί να έρθει καταστροφή. Δεν είμαι μοιρολάτρης, αλλά νομίζω πως όλα έχουν μια συγκεκριμένη ροή, καθορισμένη εκ των άνω -ότι κι αν είναι αυτό.

Όπως και να'χει, περνάω την καλή μου φάση αυτές τις μέρες.. Νιώθω θετική, γεμάτη ενέργεια, αισιοδοξία. Έχω μεγάλη ανάγκη την καινούρια αρχή που μου κρατάνε για φέτος, την αλλαγή παραστάσεων, το μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Την ανεξαρτησία, τη φυγή. Μ' αρέσει να φεύγω. Από όλα κυριολεκτικά. Συχνά, επιστρέφω πολύ σύντομα και γι' αυτό θέλω πάντα ένα ισχυρό σημείο αναφοράς. Αλλά αυτό το αίσθημα ότι τα έχεις αφήσει όλα πίσω σου είναι ανεκτίμητο και αναντικατάστατο! Είτε παίρνω το τρένο για λίγες μέρες είτε χάνομαι από όλους για μια μέρα μέσα στην ίδια ακόμα πόλη, νιώθω καλύτερα. Ανανέωση, αναγέννηση. Επιστρέφω με καλύτερη διάθεση, καλύτερος άνθρωπος, με μεγαλύτερο πάθος για αυτά που άφησα πίσω. Και αγαπώ να βλέπω καινούρια πράγματα, να νιώθω για λίγο την ανασφάλεια του νέου και μετά να εγκλιματίζομαι ξανά! Να βγαίνω με παλιούς φίλους σε μέρη διαφορετικά, μόνο και μόνο για να σχηματίζω νέες εικόνες. Το χρειάζομαι, έτσι νιώθω ζωντανή! 

Και θέλω και τον αυθορμητισμό. Να σηκωθώ ένα πρωί και να πάω να δω την κολλητή μου που μένει δυο ώρες μακρυά κι εγώ ακόμα δεν έχω δει το νέο της σπίτι! Να πάω στο φανταράκι μου να του κάνω έκπληξη, στον καλό φίλο που ποτέ δεν καταφέρνουμε να βρεθούμε, στο αγαπημένο μου μαγαζάκι για σουβλάκια, να χτυπήσω πόρτες, να πάω κινηματογράφο.. είναι τόσα πολλά! Και καταλήγω να κάνω τόσα λίγα -για πρακτικούς συνήθως λόγους, το χρόνο και το χρήμα. 

Γι' αυτό σου λέω, θέλω την καινούρια αρχή! Τις καινούριες συνθήκες που θα κάνουν τη ζωή μου ομορφότερη! Το ταξίδι στο Λονδίνο με την πιο όμορφη δασκάλα της Πάτρας! Φύγαμεεε;

(Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το άρθρο που θα βρείτε εδώ: http://greekddl.com/foroum/95-%CE%A3%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CF%82/186832-E%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89.html )